روایت:الکافی جلد ۱ ش ۵۲۱

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد بن عامر الاشعري عن معلي بن محمد قال حدثني الحسن بن علي الوشا عن احمد بن عايذ عن ابن اذينه عن بريد العجلي قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَطِيعُوا اَللََّهَ وَ أَطِيعُوا اَلرَّسُولَ‏ وَ أُولِي اَلْأَمْرِ مِنْكُمْ‏ فَكَانَ جَوَابُهُ أَ لَمْ تَرَ إِلَى اَلَّذِينَ أُوتُوا نَصِيباً مِنَ اَلْكِتََابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَ اَلطََّاغُوتِ‏ وَ يَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هََؤُلاََءِ أَهْدى‏ََ مِنَ اَلَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلاً يَقُولُونَ لِأَئِمَّةِ اَلضَّلاَلَةِ وَ اَلدُّعَاةِ إِلَى‏ اَلنَّارِ هََؤُلاََءِ أَهْدى‏ََ مِنْ‏ آلِ مُحَمَّدٍ سَبِيلاً `أُولََئِكَ اَلَّذِينَ لَعَنَهُمُ اَللََّهُ وَ مَنْ يَلْعَنِ اَللََّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ نَصِيراً `أَمْ لَهُمْ نَصِيبٌ مِنَ اَلْمُلْكِ‏ يَعْنِي اَلْإِمَامَةَ وَ اَلْخِلاَفَةَ فَإِذاً لاََ يُؤْتُونَ اَلنََّاسَ نَقِيراً نَحْنُ اَلنَّاسُ اَلَّذِينَ عَنَى اَللَّهُ وَ اَلنَّقِيرُ اَلنُّقْطَةُ اَلَّتِي فِي وَسَطِ اَلنَّوَاةِ أَمْ يَحْسُدُونَ اَلنََّاسَ عَلى‏ََ مََا آتََاهُمُ اَللََّهُ مِنْ فَضْلِهِ‏ نَحْنُ اَلنَّاسُ اَلْمَحْسُودُونَ عَلَى مَا آتَانَا اَللَّهُ مِنَ اَلْإِمَامَةِ دُونَ خَلْقِ اَللَّهِ أَجْمَعِينَ‏ فَقَدْ آتَيْنََا آلَ إِبْرََاهِيمَ‏ اَلْكِتََابَ وَ اَلْحِكْمَةَ وَ آتَيْنََاهُمْ مُلْكاً عَظِيماً يَقُولُ جَعَلْنَا مِنْهُمُ اَلرُّسُلَ وَ اَلْأَنْبِيَاءَ وَ اَلْأَئِمَّةَ فَكَيْفَ يُقِرُّونَ‏ بِهِ فِي‏ آلِ إِبْرَاهِيمَ ع‏ وَ يُنْكِرُونَهُ فِي‏ آلِ مُحَمَّدٍ ص‏ فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَ كَفى‏ََ بِجَهَنَّمَ سَعِيراً `إِنَّ اَلَّذِينَ كَفَرُوا بِآيََاتِنََا سَوْفَ نُصْلِيهِمْ نََاراً كُلَّمََا نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْنََاهُمْ جُلُوداً غَيْرَهََا لِيَذُوقُوا اَلْعَذََابَ إِنَّ اَللََّهَ كََانَ عَزِيزاً حَكِيماً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۱۳۷

بريد عجلى گويد: از امام باقر (ع) تفسير قول خداى عز و جل را (۶۱ سوره نساء): «اطاعت كنيد از خدا و اطاعت كنيد رسول و صاحب الأمرهاى از خود را- بر خود را-» پرسيدم، جوابش اين بود كه (۵۵ سوره نساء): «آيا نگاه نكنى به آن كسانى كه بهره‏اى از كتاب به آنها داده شد و (متأسفانه) به جبت و طاغوت مى‏گروند و مى گويند در باره آن كسانى كه كافرند، اينان راهبرترند از مسلمانان كه ايمان آورند» اين مردم در باره پيشوايان ضلالت و دلالان دوزخ مى‏گويند كه راهبترند از خاندان محمد (ص)، «آنهايند كسانى كه خداوند لعنتشان كرده و هر كه را خدا لعنت كرد ديگر يارى برايش نيابى، يا بلكه آنها بهره‏اى از ملك ندارند»- مقصود امامت و خلافت است- «در اين گاه نقيرى به‏ مردم ندهند» ما هستيم مردمى كه خداوند محبوب دانسته و نقير نقطه‏اى است كه ميان هسته خرما است «يا بلكه به مردم حسد برند نسبت بدان چه خدا از فضل خود به آنها داده» ما هستيم مردمى كه به ما حسد برند نسبت به آن مقام امامتى كه خدا به ما داده و به همه مردم ديگر نداده، (۵۷ سوره نساء): «محققاً به خاندان ابراهيم (ع) كتاب و حكمت داديم و به آنها ملك بزرگى ارزانى داشتيم» مى‏فرمايد: از اين خاندان رسولان و پيغمبران و امامان مقرر نموديم، چطور از خاندان ابراهيم به اين حقيقت اعتراف دارند و در خاندان محمد (ص) منكر آنند؟ «برخى بدان ايمان آرد و برخى ديگر از آن رو برگرداند، دوزخ براى آتش گرفتن آنها بس است (۵۸) به راستى آن كسانى كه به آيات ما كافر شدند در آينده آنها را در آتشى اندازيم كه هر آن گاه پوستشان سخت و آخته شد پوست ديگر به آنها بدهيم تا خوب مزه عذاب را بچشند، براى آنكه خداوند عزيز و حكيم است».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۹۳

بريد عجلى گويد: از امام باقر عليه السلام راجع بقول خداى عز و جل (۶۱ سوره ۴) «اطاعت كنيد خدا را و اطاعت كنيد پيغمبر و واليان امر را» پرسيدم، جواب حضرت اين بود كه (۵۵ سوره ۴) «مگر آن كسان را كه از كتاب آسمانى بهره‏اى بايشان داده‏اند نمى‏بينى كه به بت و طغيانگر گروند و در باره كافران گويند: اين گروه از مؤمنان هدايت يافته‏ترند» يعنى اين مردم در باره پيشوايان گمراهى و رهبران بدوزخ ميگويند: آنها از آل محمد صلّى اللَّه عليه و آله هدايت يافته‏ترند، «ايشان همان كسانند كه خدا لعنتشان كرده و هر كه را خدا لعنت كند هرگز ياورى براى او نخواهى يافت. مگر آنها را از ملك بهره‏اى هست؟» يعنى ملك امامت و خلافت «كه در آن صورت نقيرى هم بمردم ندهند» ما هستيم آن مردمى كه خدا قصد كرده و نقير نقطه ميان هسته خرماست (و مقصود بيان كمال بخل و خست ايشانست كه اگر بمقام سلطنت هم ميرسيدند، قسمتى از هسته خرما را از ما مضايقه ميكردند، تا چه رسد بچيز شريفتر و گرانبهاتر).

«و يا بمردم نسبت بآنچه خدا از كرم خويش بآنها داده حسد ميبرند» ما هستيم آن مردم حسد برده شده، براى منصب امامتى كه خدا بما داده و بهيچ كس ديگر نداده «حقا كه ما خاندان ابراهيم را كتاب و حكمت و ملك بزرگى داديم» يعنى پيغمبران و رسولان و امامان را، از آل ابراهيم قرار داديم، پس چگونه اين مردم اين مقام را نسبت بآل ابراهيم عليه السلام اعتراف دارند و در باره آل محمد صلّى اللَّه عليه و آله منكر ميشوند (بنا بر اين مقصود از واليان امر كه پرسيدى آل محمد صلّى اللَّه عليه و آله است).
«برخى بآن گرويدند و برخى روى گردان شدند و جهنم براى ايشان افروخته آتشى است كافى، كسانى كه آيه‏هاى ما را انكار كرده‏اند، بزودى بآتشى درونشان كنيم كه هر وقت پوستهايشان بسوزد، پوستهاى ديگرشان دهيم تا عذاب را خوب بچشند، همانا خدا نيرومند و فرزانه است».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۶۶۹

حسين بن محمد بن عامر اشعرى، از مُعلّى بن محمد روايت كرده است كه گفت: حديث كرد مرا حسن بن على وشّاء، از احمد بن عائذ، از ابن اذَينه، از بُريد عِجلى‏ كه گفت: از امام محمد باقر عليه السلام سؤال كردم از تفسير قول خداى عزّوجلّ: «أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ» «۱». پس جواب آن حضرت از سؤال من، اين آيه بود كه: «أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيباً مِنَ الْكِتابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ وَ يَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هؤُلاءِ أَهْدى‏ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلًا»، يعنى: «آيا نمى‏نگرى به سوى كسانى كه داده شده‏اند بهره‏اى از كتاب (يعنى قرآن، چنانچه بيايد) ايمان مى‏آورند به دو بت قريش، كه جبت و طاغوت‏اند، و مى‏گويند براى آنان كه كافر شدند (يعنى در باب ايشان مى‏گويند در حال غيبت، چنانچه گويا در نزد ايشان حاضرند) كه اين گروه كفّار، راه ايشان راست‏تر است از راه آنان كه ايمان آورده‏اند». و حضرت فرمود كه: «مى‏گويند براى پيشوايان گمراهى و خوانندگان مردم به سوى آتش جهنّم، كه اين گروه، راه يافته‏تراند از آل محمد و راه ايشان راست‏تر است از راه ايشان. «أُولئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَ مَنْ يَلْعَنِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ نَصِيراً* أَمْ لَهُمْ نَصِيبٌ مِنَ الْمُلْكِ»، يعنى: اين گروه معاندين، آنانند كه خدا ايشان را لعنت فرموده و از رحمت خود دور ساخته، و هر كه را خدا لعنت كند و براند، پس نمى‏يابى او را يارى دهنده‏اى كه او را يارى دهد، بلكه آيا ايشان راست بهره‏اى از پادشاهى». و حضرت فرمود: «يعنى امامت و خلافت».

«فَإِذاً لا يُؤْتُونَ النَّاسَ نَقِيراً»، يعنى: «پس آن هنگام كه بهره‏اى از آن داشته باشد، نمى‏دهند مردمان را آن مقدار كوى» «۲» (كه بر پشت دانه خرما است، به شكل ناوه) «۳». و حضرت فرمود كه:
«ماييم مردمان، كه خدا قصد فرموده». «أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلى‏ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ» حضرت فرمود: «ماييم ناس و مردمان، كه مردم بر ما حسد برده‏اند بر آنچه خدا به ما عطا فرموده از امامت؛ نه همه خلق خدا». «فَقَدْ آتَيْنا آلَ إِبْراهِيمَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ آتَيْناهُمْ مُلْكاً عَظِيماً» حضرت فرمود كه: «مى‏فرمايد از ايشان رسولان و پيغمبران و امامان قرار داديم. پس چگونه به آن اقرار مى‏كنند در اولاد ابراهيم و آن را در آل محمد انكار مى‏كنند؟ «فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَ كَفى‏ بِجَهَنَّمَ سَعِيراً* إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا سَوْفَ نُصْلِيهِمْ ناراً كُلَّما نَضِجَتْ‏

__________________________________________________

(۱). نساء، ۵۹.
(۲). غلاف نازك روى هسته خرما.
(۳). و نقير، نقطه‏اى است در ميان استخوان خرما. و بعضى احتمال داده‏اند كه مراد از نقطه، همان كو باشد. (مترجم)

جُلُودُهُمْ بَدَّلْناهُمْ جُلُوداً غَيْرَها لِيَذُوقُوا الْعَذابَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَزِيزاً حَكِيماً» «۱»، يعنى: پس از جمله ايشان كسى هست كه به آن ايمان آورده و از ايشان كسى هست كه از آن اعراض كرده و ايمان نياورده و كافى است جهنّم، آتشى افروخته، براى اعراض‏كنندگان. به درستى كه آنان كه كافر شدند به آيات ما، زود باشد كه در آوريم ايشان را در آتشى بزرگ (كه آتش دوزخ است) در هر زمان كه پخته شود پوست‏هاى ايشان، يا بسوزد، بدل كنيم ايشان را پوست‏هايى غير از آنها (يعنى پوستى چند را غير از پوست‏هايى كه پخته و سوخته‏اند به ايشان دهيم بر صورت ديگر) تا بچشند عذاب را پى در پى. به درستى كه خدا غالب و داناست به عقوبت اهل جهنّم، بر وجه حكمت» (و كسى او را بر تعذيب ايشان منع نمى‏تواند نمود). __________________________________________________

(۱). نساء، ۵۱- ۵۶.