روایت:الکافی جلد ۱ ش ۳۲۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

و عنه رفعه عن الحسن بن راشد عن يعقوب بن جعفر عن ابي ابراهيم ع انه قال :

لاَ أَقُولُ إِنَّهُ قَائِمٌ‏ فَأُزِيلَهُ عَنْ مَكَانِهِ‏ وَ لاَ أَحُدُّهُ بِمَكَانٍ يَكُونُ فِيهِ‏ وَ لاَ أَحُدُّهُ أَنْ يَتَحَرَّكَ‏ فِي شَيْ‏ءٍ مِنَ اَلْأَرْكَانِ وَ اَلْجَوَارِحِ‏ وَ لاَ أَحُدُّهُ بِلَفْظِ شَقِّ فَمٍ‏ وَ لَكِنْ كَمَا قَالَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى كُنْ فَيَكُونُ‏ بِمَشِيئَتِهِ‏ مِنْ غَيْرِ تَرَدُّدٍ فِي نَفَسٍ‏ صَمَداً فَرْداً لَمْ يَحْتَجْ‏ إِلَى شَرِيكٍ يَذْكُرُ لَهُ‏ مُلْكَهُ‏ وَ لاَ يَفْتَحُ لَهُ أَبْوَابَ عِلْمِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۳۶۱

ابو ابراهيم (امام كاظم ع) فرمود: من كه مى‏گويم: خدا قائم است به اين معنى نيست كه او را از قرارگاهش جدا تصور كنم‏ و به مكانش محدود سازم كه در آن باشد و او را وصف نكنم كه با اركان و اعضائى جنبش كرده است و او را به گشودن لب متصف ندانم ولى چنان گويم كه خداى تبارك و تعالى خودش فرموده است (۸۲ سوره يس): «باش پس مى‏باشد» به محض خواستش، بى‏ترديدى در دل، او صمد است و تنها است، نياز به شريكى ندارد كه چيزى از ملكش به ياد او آرد و درى از دانش او بگشايد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۷۰

امام كاظم عليه السلام فرمود: اينكه گويم خدا قائم است باين معنى نيست كه او را از مكانش جدا سازم (چنان كه هر نشسته هنگام ايستادن از مجلسش جدا شود) [او را از منزلت و مقام مجردش دور سازم و باجسامش مانند كنم‏] و نيز او را بمكان معينى كه در آن باشد محدود نسازم و بحركت اعضاء و جوارح محدود نسازم و بتلفظ از شكاف دهن محدود نسازم ولى چنان گويم كه خداى تبارك و تعالى فرمايد (كار او وقتى چيزى را اراده كند فقط اينست كه باو گويد): باش و وجود يابد بدون تردد خاطر، (تفكر) او صمد است و يگانه بشريكى احتياج ندارد كه امور سلطنت او را يادش آورد و درهاى علمش را برويش گشايد (بلكه خودش بتنهائى ايجاد كند و سپس نگهدارى نمايد و چيزى را از ياد نبرد و علم كامل و محيطش دستخوش تغير و نقصان نگردد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۳۹۹

از او روايت است و آن را مرفوع ساخته، از حسن بن راشد، از يعقوب بن جعفر، از امام موسى كاظم عليه السلام كه آن حضرت فرمود: «نمى‏گويم كه خدا قائم است (به معنى متعارف كه ايستادن بر ساق پا باشد، تا لازم آيد) كه او را از مكانى كه دارد، زائل كرده باشم (يا آن جناب را از مرتبه و درجه الوهيت انداخته باشم)، و او را وصف و اندازه نمى‏كنم به مكانى كه در آن قرار و استقرار داشته باشد، و نه به اين‏كه متحرك مى‏شود در چيزى از اركان و جوارح (چون ذات و چشم و دست و امثال آن، يا اعضاى باطن و ظاهر)، و نه به لفظى كه از شكاف دهان بيرون آمده باشد، وليكن مى‏گويم چنانچه خداى تبارك و تعالى فرموده است كه: «كُنْ فَيَكُونُ» «۲»، يعنى: «باش! پس مى‏باشد»، به مشيت و خواست او، بى آن‏كه در نفس ترددى به هم رسد، در حالتى كه پناه نيازمندان و تنها است، و احتياج ندارد به شريكى كه ملك و مملكت او را به خاطرش آورد، و نه آن‏كه درهاى علم خود را از برايش بگشايد». __________________________________________________ (۲). بقره، ۱۱۷.