۱۶٬۲۷۳
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۸ بخش۳۶: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←توضيح معناى جمله: «لا تُقَدّمُوا بَينَ يَدَىّ الله وَ رَسُولِهِ»
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
==توضيح معناى جمله: «لا تُقَدّمُوا بَينَ يَدَىّ الله وَ رَسُولِهِ»== | ==توضيح معناى جمله: «لا تُقَدّمُوا بَينَ يَدَىّ الله وَ رَسُولِهِ»== | ||
با اين تقريب روشن گرديد كه مراد از | با اين تقريب روشن گرديد كه مراد از «لا تُقَدّمُوا» هم اين است كه هيچ حكمى را بر حكم خدا و رسولش مقدم مداريد. حال يا مراد اين است كه قبل از گرفتن كلام و دستور خدا و رسول در باره حكم چيزى، سخنى نگوييد، و يا قبل از گرفتن دستور خدا، عملى را انجام ندهيد. ليكن از اين كه به دنبال كلام مى فرمايد: «إنّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيم: خدا شنوا و داناست»، مثل اين كه بر مى آيد: مراد تقديم قول است، نه تقديم فعل و نه اعم از آن دو، كه هم شامل قول شود و هم فعل. و گرنه اگر مراد قول و فعل هر دو بود، مى فرمود: «إنّ اللّه سَمِيعٌ بَصِير: خدا شنوا و بينا است». هم سخن شما را مى شنود، و هم عمل شما را مى بيند، همچنان كه در بسيارى از موارد كه پاى فعل در كار است، كلمه «بَصِير» را آورده. مثلا مى فرمايد: «وَ اللّهُ بِمَا تَعمَلُونَ بَصِير». | ||
پس حاصل معناى آيه اين شد: اى كسانى كه ايمان آورده ايد، در جايى كه خدا و رسول او حكمى دارند، شما حكم نكنيد - يعنى حكمى نكنيد مگر به حكم خدا و رسول او - و بايد كه همواره اين خصيصه در شما باشد، كه پيرو و گوش به فرمان خدا و رسول باشيد. | پس حاصل معناى آيه اين شد: اى كسانى كه ايمان آورده ايد، در جايى كه خدا و رسول او حكمى دارند، شما حكم نكنيد - يعنى حكمى نكنيد مگر به حكم خدا و رسول او - و بايد كه همواره اين خصيصه در شما باشد، كه پيرو و گوش به فرمان خدا و رسول باشيد. | ||
وليكن از آن جايى كه هر فعل و ترك فعلى كه آدمى دارد، بدون حكم نمى تواند باشد؛ و همچنين هر تصميم و اراده اى كه نسبت به فعل و يا ترك فعلى دارد، آن اراده نيز خالى از حكم نيست، در نتيجه مى توان گفت كه: مؤمن، نه تنها در فعل و ترك فعلش، بايد گوش به فرمان خدا باشد، بلكه در اراده و تصميمش هم، بايد پيرو حكم خدا باشد. و نهى در آيه شريفه، ما را نهى مى كند از اين كه هم به سخنى اقدام كنيم كه از خدا و رسول نشنيده ايم و هم به فعلى و يا ترك فعلى اقدام كنيم كه حكمش را از خدا و رسول نشنيده ايم، و هم نسبت به عملى اراده كنيم، كه حكم آن اراده را از خدا و رسولش نشنيده ايم. | |||
در | در نتيجه، آيه شريفه نظير و قريب المعنى با آيه «بَل عِبَادٌ مُكرَمُون لا يَسبِقُونَهُ بِالقَولِ وَ هُم بِأمرِهِ يَعمَلُون» مى شود كه در باره اوصاف ملائكه مى فرمايد: از كلام خدا سبقت نمى گيرند، و همواره به امر او عمل مى كنند. | ||
و اين اتّباعى كه در جمله «لَا تُقَدّمُوا بَينَ يَدَىِ اللّه وَ رَسُولِهِ» بدان دعوت مى كند، همان داخل شدن در ولايت خدا، و وقوف در موقف عبوديت، و سير در آن مسير است، به طورى كه عبد در مرحله تشريع، مشيت خود را تابع مشيت خدا كند، همان طور كه در مرحله تكوين، مشيتش تابع مشيت خدا است، و خداى تعالى در آن باره فرموده: «وَ مَا تَشَاؤُنَ إلّا أن يَشَاءَ اللّه». و نيز فرموده: «وَ اللّهُ وَلِىُّ المُؤمِنِين». و نيز فرموده: «وَ اللّهُ وَلِىُّ المُتّقِين». | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۴۵۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۴۵۷ </center> | ||
اين بود نظريه ما در تفسير آيه مورد بحث، و | اين بود نظريه ما در تفسير آيه مورد بحث، و مفسران، وجوهى ديگر ذكر كرده اند كه بعضى از آن ها، از نظر شما مى گذرد: | ||
<span id='link314'><span> | <span id='link314'><span> | ||
