الانسان ٨: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
(Edited by QRobot)
 
(افزودن سال نزول)
خط ۱۶: خط ۱۶:
|-|معزی=و خورانند خوراک را با دوست داشتنش به بینوائی و یتیمی و برده‌ای‌
|-|معزی=و خورانند خوراک را با دوست داشتنش به بینوائی و یتیمی و برده‌ای‌
|-|</tabber><br />
|-|</tabber><br />
{{آيه | سوره = سوره الانسان | نزول = | نام = [[شماره آیه در سوره::8|٨]] | قبلی = الانسان ٧ | بعدی = الانسان ٩  | کلمه = [[تعداد کلمات::10|١٠]] | حرف =  }}
{{آيه | سوره = سوره الانسان | نزول = [[نازل شده در سال::4|٤ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::8|٨]] | قبلی = الانسان ٧ | بعدی = الانسان ٩  | کلمه = [[تعداد کلمات::10|١٠]] | حرف =  }}
===معنی کلمات و عبارات===
===معنی کلمات و عبارات===
«عَلی حُبِّهِ»: به خاطر دوست داشت خدا و عشق به الله، با وجود دوست داشت خوراک و نیاز خود بدان. ضمیر (ه) به خدا بر می‌گردد که از سیاق کلام پیدا است (نگا: کهف / ، روم / ). و یا به طعام برمی‌گردد (نگا: آل‌عمران / ).
«عَلی حُبِّهِ»: به خاطر دوست داشت خدا و عشق به الله، با وجود دوست داشت خوراک و نیاز خود بدان. ضمیر (ه) به خدا بر می‌گردد که از سیاق کلام پیدا است (نگا: کهف / ، روم / ). و یا به طعام برمی‌گردد (نگا: آل‌عمران / ).

نسخهٔ ‏۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۳۳


ترجمه

و غذای (خود) را با اینکه به آن علاقه (و نیاز) دارند، به «مسکین» و «یتیم» و «اسیر» می‌دهند!

و طعام را با آن كه دوستش دارند، به مستمند و يتيم و اسير دهند
و به [پاس‌] دوستى [خدا]، بينوا و يتيم و اسير را خوراك مى‌دادند.
و هم بر دوستی او (یعنی خدا) به فقیر و طفل یتیم و اسیر طعام می‌دهند.
و غذا را در عین دوست داشتنش، به مسکین و یتیم و اسیر انفاق می کنند.
و طعام را در حالى كه خود دوستش دارند به مسكين و يتيم و اسير مى‌خورانند:
و خوراک را با وجود دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر اطعام کنند
و طعام را با دوستى آن- با آنكه خود به آن مايل‌تر و نيازمندترند- به بينوا و يتيم و اسير مى‌خورانند
و خوراک می‌دادند به بینوا و یتیم و اسیر، به خاطر دوست داشت خدا.
و بر (مبنای) دوستی خدا (و طعامشان)، آن را به بینوا و یتیم و اسیر می‌خورانند.
و خورانند خوراک را با دوست داشتنش به بینوائی و یتیمی و برده‌ای‌


الانسان ٧ آیه ٨ الانسان ٩
سوره : سوره الانسان
نزول : ٤ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ١٠
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«عَلی حُبِّهِ»: به خاطر دوست داشت خدا و عشق به الله، با وجود دوست داشت خوراک و نیاز خود بدان. ضمیر (ه) به خدا بر می‌گردد که از سیاق کلام پیدا است (نگا: کهف / ، روم / ). و یا به طعام برمی‌گردد (نگا: آل‌عمران / ).

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

تفسیر

نکات آیه

۱ - اطعام ایثارگرانه به نیازمندان، یتیمان و اسیران، از ویژگى هاى ابرار (إنّ الأبرار ... و یطعمون الطعام على حبّه مسکینًا و یتیمًا و أسیرًا) «على حبّه» حال براى فاعل «یطعمون» است و ضمیر آن به «طعام» بازمى گردد. مقصود از دوست داشتن غذا (على حبّه)، نیاز داشتن به آن است; چون انسان در وقت نیاز به چیزى، دوست دارد که به آن دست یابد تا با آن رفع نیاز کند. از این رو اطعام ابرار، نوعى ایثار از سوى آنان است.

۲ - رفع نیازهاى غذایى مستمندان، یتیمان و اسیران در حد ایثار، سیره و برنامه ابرار در زندگى است. (و یطعمون الطعام ... أسیرًا) آمدن فعل «یطعمون» به صیغه مضارع، بر استمرار دلالت دارد; یعنى، کار اطعام، عملى است مستمر و از برنامه هاى زندگى ابرار محسوب مى شود.

۳ - ستایش و تمجید خداوند از ایثارگران و تأمین کنندگان نیازهاى غذایى قشر نیازمند (مستمندان، یتیمان و اسیران) (و یطعمون الطعام على حبّه مسکینًا و یتیمًا و أسیرًا)

۴ - حمایت ویژه اسلام از مستمندان، یتیمان و اسیران (و یطعمون الطعام على حبّه مسکینًا و یتیمًا و أسیرًا) از اختصاص به ذکر یافتن سه گروه یاد شده در بیان ویژگى ها و ایثارگرى هاى ابرار، مطلب یاد شده به دست مى آید.

۵ - توجه و اهتمام ویژه اسلام، به مشکل گرسنگى و نیاز غذایى جامعه (و یطعمون الطعام على حبّه مسکینًا و یتیمًا و أسیرًا) از تصریح به اطعام و رفع نیازهاى غذایى نیازمندان جامعه - به جاى تأمین عموم نیازهاى نیازمندان - مى توان مطلب یاد شده را به دست آورد.

۶ - حضرت على، فاطمه، حسن و حسین(ع)، مظهر ایثارگرى و حمایت از اقشار محروم جامعه (بینوایان، یتیمان و اسیران) (و یطعمون الطعام على حبّه مسکینًا و یتیمًا و أسیرًا)

روایات و احادیث

۷ - «عن أبى عبداللّه(ع) قال: کان عند فاطمة(علیهاالسلام) شعیرٌ فجعلوه عصیدةً فلمّا انضجوها و وضعوها بین أیدیهم جاء مسکین ... فقام على(ع) فأعطاه ثلثَها فما لَبِثَ أن جاء یتیم ... فأعطاه ثلثها الثانى ... فلمّا لبث أن جاء أسیر ... فأعطاه الثلث الباقى و ما ذاقوها فأنزل اللّه فیهم هذه الآیة إلى قوله «و کان سعیکم مشکوراً»;[۱] از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: نزد فاطمه(س) مقدارى جو بود که آن را حلوا کردند. پس از این که آن را پختند و براى خوردن آوردند، مسکینى آمد ... حضرت على(ع) برخاست و ثلث آن را به او داد. زمانى نگذشت که یتیمى آمد ... حضرت ثلث دیگرش را به او داد ... زمانى نگذشت که اسیرى آمد ... و ثلث باقى مانده را به او عطا فرمود و خود هیچ از آن حلوا نچشیدند. پس خداوند درباره آنان آیه «و یطعمون الطعام...» تا آیه «کان سعیکم مشکوراً» را نازل کرد».

۸ - «عن مُعَمَّربن خَلاّد عن أبى الحسن الرضا(ع) فى قوله تعالى «و یطعمون الطعام على حبّه مسکیناًو یتیماً و أسیراً» قال: قلت حبّ اللّه أو حبّ الطعام؟ قال: حبّ الطعام;[۲] معمربن خلاّد از امام رضا(ع) درباره سخن خداى تعالى «و یطعمون الطعام على حبّه مسکیناً و یتیماً و أسیراً» روایت کرده که به امام گفتم: [ در «على حبّه» ]حبّ خدا مراد است یا حبّ طعام؟ فرمود: حبّ طعام».

۹ - «عن النبىّ(ص) فى قول اللّه «مسکیناً» قال: فقیراً، و «یتیماً» قال: لا أب له، و «أسیراً» قال: المملوک و المسجون;[۳] از رسول خدا(ص) درباره سخن خداوند «مسکیناً» روایت شده که فرمود: [مراد ]فقیر و تهیدست است و درباره «یتیماً» فرمود: [مقصود] کسى است که پدر ندارد و درباره «أسیراً» فرمود: مراد برده و زندانى است».

موضوعات مرتبط

  • ابرار: اطعام ابرار ۱، ۲; انفاق ابرار ۱; ایثار ابرار ۲; سیره ابرار ۲; ویژگیهاى ابرار ۱، ۲
  • اسیر: اطعام اسیر ۱، ۲، ۷; انفاق به اسیر ۱; اهمیت حمایت از اسیر ۴; مراد از اسیر ۹
  • امام حسن(ع): ایثار امام حسن(ع) ۶; فضایل امام حسن(ع) ۶
  • امام حسین(ع): ایثار امام حسین(ع) ۶; فضایل امام حسین(ع) ۶
  • امام على(ع): اطعام امام على(ع) ۷; انفاق امام على(ع) ۸; ایثار امام على(ع) ۶; فضایل امام على(ع) ۶، ۷
  • انفاق: انفاق از دوست داشتنیها ۸
  • انفاقگران: مدح انفاقگران ۳
  • ایثارگران: مدح ایثارگران ۳
  • خدا: مدحهاى خدا ۳
  • فاطمه(س): اطعام فاطمه(س) ۷; انفاق فاطمه(س) ۸; ایثار فاطمه(س) ۶; فضایل فاطمه(س) ۶، ۷
  • فقرا: تأمین نیازهاى مادى فقرا ۳
  • گرسنگى: اهمیت مشکلات گرسنگى ۵
  • محرومان: اهمیت حمایت از محرومان ۶
  • مساکین: اطعام به مساکین ۱، ۲، ۷; انفاق به مساکین ۱; اهمیت حمایت از مساکین ۴; مراد از مسکین ۹
  • یتیم: اطعام به یتیم ۱، ۲، ۷; انفاق به یتیم ۱; اهمیت حمایت از یتیم ۴; مراد از یتیم ۹

منابع

  1. تفسیرقمى، ج ۲، ص ۳۹۸; نورالثقلین، ج ۵، ص ۴۷۰- ، ح ۲۰.
  2. محاسن برقى، ج ۲، ص ۳۹۷، ح ۷۱; تفسیربرهان، ج ۴، ص ۴۱۲، ح ۵.
  3. الدرّالمنثور، ج ۸، ص ۳۷۱.