روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۷۱۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ الْأَغْسَال

: 

وَ قَالَ رَجُلٌ‏ لِلصَّادِقِ ع إِنَّ لِي جِيرَاناً وَ لَهُمْ جَوَارٍ يَتَغَنَّيْنَ وَ يَضْرِبْنَ بِالْعُودِ فَرُبَّمَا دَخَلْتُ اَلْمَخْرَجَ فَأُطِيلُ اَلْجُلُوسَ اِسْتِمَاعاً مِنِّي لَهُنَّ فَقَالَ لَهُ‏ اَلصَّادِقُ ع‏ لاَ تَفْعَلْ فَقَالَ وَ اَللَّهِ مَا هُوَ شَيْ‏ءٌ آتِيهِ بِرِجْلِي إِنَّمَا هُوَ سَمَاعٌ أَسْمَعُهُ بِأُذُنِي‏ فَقَالَ لَهُ‏ اَلصَّادِقُ ع‏ تَاللَّهِ أَنْتَ‏ أَ مَا سَمِعْتَ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ إِنَّ اَلسَّمْعَ وَ اَلْبَصَرَ وَ اَلْفُؤََادَ كُلُّ أُولََئِكَ كََانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً فَقَالَ اَلرَّجُلُ كَأَنَّنِي لَمْ أَسْمَعْ بِهَذِهِ اَلْآيَةِ مِنْ‏ كِتَابِ اَللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ عَرَبِيٍّ وَ لاَ عَجَمِيٍّ لاَ جَرَمَ أَنِّي قَدْ تَرَكْتُهَا وَ أَنَا أَسْتَغْفِرُ اَللَّهَ تَعَالَى فَقَالَ لَهُ‏ اَلصَّادِقُ ع قُمْ فَاغْتَسِلْ وَ صَلِّ مَا بَدَا لَكَ‏ فَلَقَدْ كُنْتَ مُقِيماً عَلَى أَمْرٍ عَظِيمٍ مَا كَانَ أَسْوَأَ حَالَكَ لَوْ مِتَّ عَلَى ذَلِكَ اِسْتَغْفِرِ اَللَّهَ تَعَالَى وَ اِسْأَلْهُ اَلتَّوْبَةَ مِنْ كُلِّ مَا يَكْرَهُ فَإِنَّهُ لاَ يَكْرَهُ إِلاَّ اَلْقَبِيحَ وَ اَلْقَبِيحَ دَعْهُ لِأَهْلِهِ فَإِنَّ لِكُلٍّ أَهْلاً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۱۰

مردى به امام صادق عليه السّلام عرض كرد: همانا من همسايگانى دارم كه داراى كنيزكانى هستند كه آوازه‏خوانى ميكنند و عود مينوازند بسا پيش مى‏آيد من داخل بيت الخلا ميشوم و به خاطر گوش دادن به ساز و آواز آن كنيزكان مكث در بيت الخلا را طولانى ميكنم، پس امام صادق عليه السّلام باو فرمود: ديگر چنين كارى نكن، عرض كرد: بخدا سوگند چنين نيست كه من از روى قصد با پاى خود بدان جا روم كه براى آن آواز و صدا رفته باشم بلكه آن صدا و آوازيست كه با گوشم ميشنوم، امام صادق عليه السّلام باو فرمود: ترا بخدا تكرار مكن مگر نشنيده‏اى خداى عزّ و جلّ ميفرمايد: همانا گوش و چشم و دل جملگى در پيشگاه خداوند مورد باز پرسى قرار ميگيرند. پس آن مرد گفت: گويا من هرگز اين آيه از كتاب خداوند عزّ و جلّ را از هيچ عرب و غير عربى تاكنون نشنيده بودم، حال كه شنيده‏ام ناچار آن كار را ترك كردم، من از خداى تعالى طلب بخشش و عفو و توبه ميكنم، پس امام صادق عليه السّلام باو فرمود: برخيز و غسل كن و هر آنچه از نماز به خاطرت رسيد به جاى آر، كه تو بر امر و گناهى بس بزرگ مقيم بودى و چه بد وضعى داشتى اگر بدان حال مرده بودى. از خداى متعالى طلب آمرزش و بخشش كن و از او بخواه كه توبه‏ات را از همه بديها بپذيرد، همانا خداوند عزّ و جلّ چيزى را ناخوش نشمرده و نهى نكرده مگر عمل قبيح را و تو قبيح را براى طالبانش واگذار كه هر چيزى سزاوار و در خور گروهى است كه شايسته آنند. و همه انواع غسل سنّت است مگر غسل جنابت. (يعنى همه وجوبش به سنّت است نه بقرآن، و غسل جنابت بقرآن است)، و غسل جنابت از وضو كفايت ميكند زيرا آنها هر دو واجب هستند كه در كنار هم قرار گرفته‏اند پس غسل كه بزرگتر است از وضو كه كوچكتر است كفايت ميكند. و كسى كه غسل ديگرى غير از جنابت بجا مى‏آورد بايد با وضو شروع كند يعنى ابتدا وضو بگيرد و سپس غسل كند و اين غسلها از وضو كفايت نميكند زيرا آن غسل سنّت است و وضو واجب، و سنّت از واجب كفايت نميكند.