روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۷۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابو علي الاشعري عن محمد بن سالم و احمد بن ابي عبد الله عن ابيه جميعا عن احمد بن النضر عن عمرو بن شمر عن جابر عن ابي جعفر ع قال قال لي :

يَا جَابِرُ أَ يَكْتَفِي مَنِ اِنْتَحَلَ‏ اَلتَّشَيُّعَ‏ أَنْ يَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ فَوَ اَللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلاَّ مَنِ اِتَّقَى اَللَّهَ وَ أَطَاعَهُ‏ وَ مَا كَانُوا يُعْرَفُونَ يَا جَابِرُ إِلاَّ بِالتَّوَاضُعِ وَ اَلتَّخَشُّعِ‏ وَ اَلْأَمَانَةِ وَ كَثْرَةِ ذِكْرِ اَللَّهِ‏ وَ اَلصَّوْمِ وَ اَلصَّلاَةِ وَ اَلْبِرِّ بِالْوَالِدَيْنِ‏ وَ اَلتَّعَاهُدِ لِلْجِيرَانِ‏ مِنَ اَلْفُقَرَاءِ وَ أَهْلِ اَلْمَسْكَنَةِ وَ اَلْغَارِمِينَ‏ وَ اَلْأَيْتَامِ‏ وَ صِدْقِ اَلْحَدِيثِ وَ تِلاَوَةِ اَلْقُرْآنِ‏ وَ كَفِّ اَلْأَلْسُنِ عَنِ اَلنَّاسِ إِلاَّ مِنْ خَيْرٍ وَ كَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ‏ فِي‏ اَلْأَشْيَاءِ قَالَ‏ جَابِرٌ فَقُلْتُ يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ‏ مَا نَعْرِفُ اَلْيَوْمَ أَحَداً بِهَذِهِ اَلصِّفَةِ فَقَالَ يَا جَابِرُ لاَ تَذْهَبَنَّ بِكَ اَلْمَذَاهِبُ حَسْبُ اَلرَّجُلِ أَنْ يَقُولَ أُحِبُ‏ عَلِيّاً وَ أَتَوَلاَّهُ ثُمَّ لاَ يَكُونَ مَعَ ذَلِكَ فَعَّالاً فَلَوْ قَالَ إِنِّي أُحِبُ‏ رَسُولَ اَللَّهِ‏ فَرَسُولُ اَللَّهِ ص‏ خَيْرٌ مِنْ‏ عَلِيٍّ ع‏ ثُمَّ لاَ يَتَّبِعُ سِيرَتَهُ وَ لاَ يَعْمَلُ بِسُنَّتِهِ مَا نَفَعَهُ حُبُّهُ إِيَّاهُ شَيْئاً فَاتَّقُوا اَللَّهَ وَ اِعْمَلُوا لِمَا عِنْدَ اَللَّهِ‏ لَيْسَ بَيْنَ اَللَّهِ وَ بَيْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ أَحَبُّ اَلْعِبَادِ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَكْرَمُهُمْ عَلَيْهِ أَتْقَاهُمْ‏ وَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ يَا جَابِرُ وَ اَللَّهِ مَا يُتَقَرَّبُ إِلَى اَللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِلاَّ بِالطَّاعَةِ وَ مَا مَعَنَا بَرَاءَةٌ مِنَ‏ اَلنَّارِ وَ لاَ عَلَى اَللَّهِ لِأَحَدٍ مِنْ حُجَّةٍ مَنْ كَانَ لِلَّهِ مُطِيعاً فَهُوَ لَنَا وَلِيٌ‏ وَ مَنْ كَانَ لِلَّهِ عَاصِياً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَ مَا تُنَالُ‏ وَلاَيَتُنَا إِلاَّ بِالْعَمَلِ وَ اَلْوَرَعِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۲۷

از جابر، از امام باقر (ع) گويد: به من فرمود: اى جابر، آيا كسى كه خود را به شيعه بندد همينش بس باشد كه دوستى ما خاندان را دارد، به خدا شيعه ما نباشد جز كسى كه از خدا پرهيزد و او را فرمان برد، شيعه‏هاى ما شناخته نمى‏شوند جز به نشانه تواضع و خشوع و امانت‏دارى و كثرت ياد خدا و روزه و نماز و نيكى كردن به پدر و مادر و وارسى حال همسايگان از درويشان و مستمندان و بدهكاران و يتيمان و راستگوئى و خواندن قرآن و نگه داشتن زبان از مردم جز به ذكر خير و آنها امين عشائر خودند در هر چيز. جابر گويد: من گفتم: يا ابن رسول الله، امروزه ما كسى را بدينسان نشناسيم، فرمود: اى جابر، مبادا روشهاى مردم تو را به اين عقيده كشند كه براى مرد همين بس باشد كه گويد: من على را دوست دارم و پيرو اويم و سپس با اين گفته زبانى فعال نباشد، اگر گويد: من رسول خدا (ص) را دوست دارم و رسول خدا (ص) بهتر از على (ع) است و سپس پيروى از شيوه او نكند و به روش او كار نكند دوستى او براى وى سودى ندهد، از خدا بپرهيز و براى خدا كار كنيد، به راستى ميان خدا و كسى خويشى نيست، دوست‏ترين بنده‏ها نزد خدا عز و جل و ارجمندترين‏شان نزد او با تقواتر و مطيع‏تر آنها است نسبت به او، اى جابر، به خدا نتوان نزديك شد به خداوند تبارك و تعالى جز به اطاعت، با ما برات آزادى از دوزخ نيست و احدى را بر خدا حجتى نيست، هر كه مطيع خدا است، دوست ما است و هر كه نافرمان خدا است دشمن ما است، نتوان به ولايت ما رسيد جز با عمل و ورع.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۱۸

جابر گويد: امام باقر عليه السّلام بمن فرمود: اى جابر! آيا كسى كه ادعاء تشيع ميكند، او را بس است كه از محبت ما خانواده دم زند؟ بخدا شيعه ما نيست، جز آنكه از خدا پروا كند و او را اطاعت نمايد، اى جابر! ايشان شناخته نشوند، جز با فروتنى و خشوع و امانت و بسيارى ياد خدا و روزه و نماز و نيكى بپدر و مادر و مراعات همسايگان فقير و مستمند و قرضداران و يتيمان و راستى گفتار و تلاوت قرآن و بازداشتن زبان از مردم، جز از نيكى آنها، و آنها امانت نگهدار فاميل خويش باشند. جابر گويد عرضكردم: يا ابن رسول اللَّه! ما امروز كسى را داراى اين صفات نميشناسيم، فرمود: اى جابر! براههاى مختلف مرو، آيا براى مرد كافى است كه بگويد، من على را دوست دارم و از او پيروى ميكنم، و با وجود اين فعاليت دينى نكند؟! پس اگر بگويد: من رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله را دوست دارم- رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله كه بهتر از على عليه السّلام است- سپس از رفتار او پيروى نكند و بسنتش عمل ننمايد، محبتش بپيغمبر باو هيچ سودى ندهد، پس از خدا پروا كنيد و براى آنچه نزد خداست عمل كنيد، خدا با هيچكس خويشى ندارد، دوست ترين بندگان خداى عز و جل [و گراميترينشان نزد او] با تقواترين و مطيع ترين آنهاست. اى جابر! بخدا جز با اطاعت بخداى تبارك و تعالى تقرب نميتوان جست. و همراه ما برات آزادى از دوزخ نيست و هيچ كس بر خدا حجت ندارد، هر كه مطيع خدا باشد دوست ما و هر كه نافرمانى خدا كند دشمن ماست، ولايت ما جز با عمل كردن بورع بدست نيايد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۰۷

ابوعلّى اشعرى، از محمد اشعرىّ، از محمد بن سالم و احمد بن ابى‏عبداللَّه، از پدرش هر دو روايت كرده‏اند، از احمد بن نضر، از عمرو بن شمر، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام كه گفت: حضرت به من فرمود كه: «اى جابر! آيا كسى كه تشيّع را بر خود مى‏بندد، اكتفا مى‏كند به اينكه بگويد ما اهل بيت را دوست مى‏دارد؟ پس به خدا سوگند كه شيعه ما نيست، مگر كسى كه از خدا بپرهيزد و او را اطاعت كند. و شيعيان ما شناخته نمى‏شدند اى جابر، مگر به تواضع و فروتنى و اظهار خشوع و امانت، و بسيارى ياد خدا، و روزه و نماز، و نيكى با پدر و مادر، و بازجويى و رعايت همسايگان، از فقيران و اهل درويشى و بيچارگان، و قرض‏داران و يتيمان، و به راستگويى، و تلاوت قرآن، و بازداشتن زبان‏ها بر مردمان، مگر از خوبى؛ و امينان خويشان خويش بودند، در همه چيز». جابر مى‏گويد كه: عرض كردم: يابن‏رسول اللَّه! ما امروز كسى را به اين صفت نمى‏شناسيم. فرمود كه:

«اى جابر! البتّه مذهب‏هاى باطله تو را به جايى نبرد، و به آن‏چه هر كس مى‏گويد، اعتقاد نكنى. مردى پنداشته كه مى‏گويد: على را دوست مى‏دارم و به آن حضرت موالات مى‏ورزد، و با اين حال چنان نمى‏باشد، كه بسيار عمل را به جا آورد، و او را همين گفتار كفايت مى‏كند؛ پس اگر بگويد كه من رسول خدا صلى الله عليه و آله را دوست مى‏دارم، بهتر باشد؛ زيرا كه رسول خدا صلى الله عليه و آله از على عليه السلام بهتر است. بعد از آن، سيرت و طريقه آن حضرت را پيروى نكند، و به سنّت آن حضرت عمل ننمايد. دوستى او با آن حضرت هيچ نفعى به او نمى‏رساند؛ پس از خدا بپرهيزيد و عمل كنيد از براى تحصيل آن‏چه در نزد خدا است، كه در ميان خدا و كسى، خويشى نيست. و دوست‏ترينِ بندگان به سوى خداى عز و جل، پرهيزگارترين ايشان، و عمل‏كننده‏ترين ايشان است به طاعت آن جناب. اى جابر! به خدا سوگند كه تقرّب جسته نمى‏شود به سوى خداى تبارك و تعالى، مگر به طاعت. و با ما برات بيزارى از آتش جهنّم نيست، و كسى را بر خدا حجّتى نه. هر كه خدا را فرمانبردار باشد، دوست ما است، و هر كه خدا را نافرمان باشد، دشمن ما است. و به دوستى ما نمى‏توان رسيد، مگر به عمل و پارسايى».