هود ١٠: تفاوت میان نسخهها
(Edited by QRobot) |
(←تفسیر) |
||
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{قاب | متن = '''[[شامل این کلمه::وَ|وَ]] [[شامل این ریشه::و| ]][[شامل این کلمه::لَئِن|لَئِنْ]] [[شامل این ریشه::ان| ]][[شامل این ریشه::ل| ]][[شامل این کلمه::أَذَقْنَاه|أَذَقْنَاهُ]] [[کلمه غیر ربط::أَذَقْنَاه| ]] [[شامل این ریشه::ذوق| ]][[ریشه غیر ربط::ذوق| ]][[شامل این ریشه::ه| ]][[ریشه غیر ربط::ه| ]][[شامل این کلمه::نَعْمَاء|نَعْمَاءَ]] [[کلمه غیر ربط::نَعْمَاء| ]] [[شامل این ریشه::نعم| ]][[ریشه غیر ربط::نعم| ]][[شامل این کلمه::بَعْد|بَعْدَ]] [[شامل این ریشه::بعد| ]][[شامل این کلمه::ضَرّاء|ضَرَّاءَ]] [[کلمه غیر ربط::ضَرّاء| ]] [[شامل این ریشه::ضرر| ]][[ریشه غیر ربط::ضرر| ]][[شامل این کلمه::مَسّتْه|مَسَّتْهُ]] [[کلمه غیر ربط::مَسّتْه| ]] [[شامل این ریشه::مسس| ]][[ریشه غیر ربط::مسس| ]][[شامل این ریشه::ه| ]][[ریشه غیر ربط::ه| ]][[شامل این کلمه::لَيَقُولَن|لَيَقُولَنَ]] [[کلمه غیر ربط::لَيَقُولَن| ]] [[شامل این ریشه::قول| ]][[ریشه غیر ربط::قول| ]][[شامل این ریشه::ل| ]][[ریشه غیر ربط::ل| ]][[شامل این ریشه::نن| ]][[ریشه غیر ربط::نن| ]][[شامل این کلمه::ذَهَب|ذَهَبَ]] [[کلمه غیر ربط::ذَهَب| ]] [[شامل این ریشه::ذهب| ]][[ریشه غیر ربط::ذهب| ]][[شامل این کلمه::السّيّئَات|السَّيِّئَاتُ]] [[کلمه غیر ربط::السّيّئَات| ]] [[شامل این ریشه::سوء| ]][[ریشه غیر ربط::سوء| ]][[شامل این کلمه::عَنّي|عَنِّي]] [[کلمه غیر ربط::عَنّي| ]] [[شامل این ریشه::عن| ]][[ریشه غیر ربط::عن| ]][[شامل این ریشه::ن| ]][[ریشه غیر ربط::ن| ]][[شامل این ریشه::ى| ]][[ریشه غیر ربط::ى| ]][[شامل این کلمه::إِنّه|إِنَّهُ]] [[کلمه غیر ربط::إِنّه| ]] [[شامل این ریشه::انن| ]][[ریشه غیر ربط::انن| ]][[شامل این ریشه::ه| ]][[ریشه غیر ربط::ه| ]][[شامل این کلمه::لَفَرِح|لَفَرِحٌ]] [[کلمه غیر ربط::لَفَرِح| ]] [[شامل این ریشه::فرح| ]][[ریشه غیر ربط::فرح| ]][[شامل این ریشه::ل| ]][[ریشه غیر ربط::ل| ]][[شامل این کلمه::فَخُور|فَخُورٌ]] [[کلمه غیر ربط::فَخُور| ]] [[شامل این ریشه::فخر| ]][[ریشه غیر ربط::فخر| ]]'''}} | {{قاب | متن = '''[[شامل این کلمه::وَ|وَ]] [[شامل این ریشه::و| ]][[شامل این کلمه::لَئِن|لَئِنْ]] [[شامل این ریشه::ان| ]][[شامل این ریشه::ل| ]][[شامل این کلمه::أَذَقْنَاه|أَذَقْنَاهُ]] [[کلمه غیر ربط::أَذَقْنَاه| ]] [[شامل این ریشه::ذوق| ]][[ریشه غیر ربط::ذوق| ]][[شامل این ریشه::ه| ]][[ریشه غیر ربط::ه| ]][[شامل این کلمه::نَعْمَاء|نَعْمَاءَ]] [[کلمه غیر ربط::نَعْمَاء| ]] [[شامل این ریشه::نعم| ]][[ریشه غیر ربط::نعم| ]][[شامل این کلمه::بَعْد|بَعْدَ]] [[شامل این ریشه::بعد| ]][[شامل این کلمه::ضَرّاء|ضَرَّاءَ]] [[کلمه غیر ربط::ضَرّاء| ]] [[شامل این ریشه::ضرر| ]][[ریشه غیر ربط::ضرر| ]][[شامل این کلمه::مَسّتْه|مَسَّتْهُ]] [[کلمه غیر ربط::مَسّتْه| ]] [[شامل این ریشه::مسس| ]][[ریشه غیر ربط::مسس| ]][[شامل این ریشه::ه| ]][[ریشه غیر ربط::ه| ]][[شامل این کلمه::لَيَقُولَن|لَيَقُولَنَ]] [[کلمه غیر ربط::لَيَقُولَن| ]] [[شامل این ریشه::قول| ]][[ریشه غیر ربط::قول| ]][[شامل این ریشه::ل| ]][[ریشه غیر ربط::ل| ]][[شامل این ریشه::نن| ]][[ریشه غیر ربط::نن| ]][[شامل این کلمه::ذَهَب|ذَهَبَ]] [[کلمه غیر ربط::ذَهَب| ]] [[شامل این ریشه::ذهب| ]][[ریشه غیر ربط::ذهب| ]][[شامل این کلمه::السّيّئَات|السَّيِّئَاتُ]] [[کلمه غیر ربط::السّيّئَات| ]] [[شامل این ریشه::سوء| ]][[ریشه غیر ربط::سوء| ]][[شامل این کلمه::عَنّي|عَنِّي]] [[کلمه غیر ربط::عَنّي| ]] [[شامل این ریشه::عن| ]][[ریشه غیر ربط::عن| ]][[شامل این ریشه::ن| ]][[ریشه غیر ربط::ن| ]][[شامل این ریشه::ى| ]][[ریشه غیر ربط::ى| ]][[شامل این کلمه::إِنّه|إِنَّهُ]] [[کلمه غیر ربط::إِنّه| ]] [[شامل این ریشه::انن| ]][[ریشه غیر ربط::انن| ]][[شامل این ریشه::ه| ]][[ریشه غیر ربط::ه| ]][[شامل این کلمه::لَفَرِح|لَفَرِحٌ]] [[کلمه غیر ربط::لَفَرِح| ]] [[شامل این ریشه::فرح| ]][[ریشه غیر ربط::فرح| ]][[شامل این ریشه::ل| ]][[ریشه غیر ربط::ل| ]][[شامل این کلمه::فَخُور|فَخُورٌ]] [[کلمه غیر ربط::فَخُور| ]] [[شامل این ریشه::فخر| ]][[ریشه غیر ربط::فخر| ]]'''}} | ||
{| class="ayeh-table mw-collapsible mw-collapsed" | |||
!کپی متن آیه | |||
|- | |||
|وَ لَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ | |||
|} | |||
'''ترجمه ''' | '''ترجمه ''' | ||
<tabber> | <tabber> | ||
خط ۱۵: | خط ۱۸: | ||
|-|صادقی تهرانی=و همانا اگر - پس از زیانی که به او رسیده - نعمتی به او بچشانیم، بیچون همی خواهد گفت: «گرفتاریها از من دور شد!» بیگمان او بسی شادمان و فخرکننده است. | |-|صادقی تهرانی=و همانا اگر - پس از زیانی که به او رسیده - نعمتی به او بچشانیم، بیچون همی خواهد گفت: «گرفتاریها از من دور شد!» بیگمان او بسی شادمان و فخرکننده است. | ||
|-|معزی=و اگر چشانیمش نعمتی بعد از رنجی که بدو رسیده است هر آینه گوید رفت بدیها از من همانا او است شادمان خودستای | |-|معزی=و اگر چشانیمش نعمتی بعد از رنجی که بدو رسیده است هر آینه گوید رفت بدیها از من همانا او است شادمان خودستای | ||
|-|</tabber>< | |-|english=<div id="qenag">And if We give him a taste of prosperity, after some adversity has afflicted him, he will say, “Troubles have gone away from me.” He becomes excited and proud.</div> | ||
{{آيه | سوره = سوره هود | نزول = | |-|</tabber> | ||
<div class="audiotable"> | |||
<div id="quran_sound">ترتیل: <sound src="http://dl.bitan.ir/quran/parhizgar/011010.mp3"></sound></div> | |||
<div id="trans_sound">ترجمه: <sound src="http://dl.bitan.ir/quran/makarem/011010.mp3"></sound></div> | |||
</div> | |||
{{آيه | سوره = سوره هود | نزول = [[نازل شده در سال::8|٨ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::10|١٠]] | قبلی = هود ٩ | بعدی = هود ١١ | کلمه = [[تعداد کلمات::14|١٤]] | حرف = }} | |||
===معنی کلمات و عبارات=== | ===معنی کلمات و عبارات=== | ||
«نَعْمَآءَ»: نعمت. «ضَرَّآءَ»: شدّت. ناخوشی. «مَسَّتْهُ»: بدو رسیده است. دامنگیرش شده است. «السَّیِّئَات»: بدیها. مصائب و بلایا. «فَرِحٌ»: شادمان. «فَخُورٌ»: بسیار فخرفروش (نگا: نساء / ). | «نَعْمَآءَ»: نعمت. «ضَرَّآءَ»: شدّت. ناخوشی. «مَسَّتْهُ»: بدو رسیده است. دامنگیرش شده است. «السَّیِّئَات»: بدیها. مصائب و بلایا. «فَرِحٌ»: شادمان. «فَخُورٌ»: بسیار فخرفروش (نگا: نساء / ). | ||
خط ۳۲: | خط ۴۰: | ||
<tabber> | <tabber> | ||
المیزان= | المیزان= | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link143 | آيات ۱۶ | {{ نمایش فشرده تفسیر| | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link144 | پنهان شدن | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link143 | آيات ۵ - ۱۶ سوره هود]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link145 | خداوند | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link144 | پنهان شدن مشركان براى پرهيز از روبرو شدن با دعوت پيامبر «ص»]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸# | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link145 | خداوند متعال، ضامن رزق همه جنبندگان است]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link148 | مراد از خلقت آسمان ها و زمین، در شش روز]] | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link149 | معناى این که فرمود: «وَ كَانَ عَرشُهُ عَلَى المَاء»]] | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link149 | معناى | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link151 | اثبات وجود ملائكه، قبل از خلقت آسمان ها و زمين، از آیه شریفه]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link153 | مراد كفار از اين كه مسأله معاد و بعث بعد از مرگ را «سحر» خواندند]] | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link151 | | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link154 | مقصود از كلمۀ «امت»، در آيه: «وَ لَئِن أخَّرنَا عَنهُمُ العَذَابُ إلَى أُمَّةٍ مَعدُودَة»]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link156 | عذابى كه كفار آن را مسخره مى كردند، آنان را فرا خواهد گرفت]] | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link153 | مراد | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link159 | صبر و عمل صالح، جدای از ايمان نيستند]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link154 | مقصود از | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link160 | توضيح درباره معنای آیه: «فَلَعَلَّكَ تَارِكٌ بَعضَ مَا يُوحَى إلَيك...»]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link162 | پاسخ خداوند، به چون و چراى كفار درباره نزول قرآن]] | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link156 | عذابى كه كفار | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link163 | اگر مى گویید «قرآن»، افتراء است، شما نيز همانند آن را بیاورید]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link164 | تحدی به آوردن «مثل قرآن»، شامل معارف قرآن نيز هست]] | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link166 | نقد سخن برخی از مفسران، در باره «تحدی» و «اعجاز قرآن»]] | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link159 | صبر و عمل | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link168 | با عجز از آوردن مثل قرآن، راهی جز یقین به الهی بودن قرآن نمی ماند]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۹#link160 | توضيح درباره | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۱#link171 | معنای این که: «قرآن، به علم خدا نازل شده»، چیست؟]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۱#link176 | | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link162 | چون و چراى كفار درباره نزول قرآن | نتيجه عمل، تابع عوامل پديد آورنده عمل است]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link163 | اگر مى | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۲#link177 | بحث روايتى: (روایاتی در ذیل آیات گذشته)]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link164 | | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۲#link182 | رواياتى در ذيل جملۀ «لِيَبلُوَكُم أيُّكُم أحسَنُ عَمَلاً»]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link166 | | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۰#link168 | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۱# | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۱# | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۲#link177 | بحث روايتى | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۲#link182 | رواياتى در ذيل | |||
}} | |||
|-|نمونه= | |-|نمونه= | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
*[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link15 | آيه ۸ - ۱۱]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link15 | آيه ۸ - ۱۱]] | ||
*[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link16 | آيه و ترجمه]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link16 | آيه و ترجمه]] | ||
خط ۸۵: | خط ۷۵: | ||
*[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link22 | نعمتها همه موهبت است]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link22 | نعمتها همه موهبت است]] | ||
*[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link23 | اعمال نيك دو اثر دارد]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link23 | اعمال نيك دو اثر دارد]] | ||
}} | |||
|-| تفسیر نور= | |||
===تفسیر نور (محسن قرائتی)=== | |||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» | |||
و اگر پس از سختى و محنتى كه به انسان رسيده، نعمتى به او بچشانيم (چنان مغرور مىشود كه) مىگويد: همانا گرفتارىها از من دور شد (و ديگر به سراغم نخواهد آمد)، بىگمان او شادمان و فخرفروش است. | |||
===نکته ها=== | |||
روزگار هميشه يكسان نيست، بلكه طبق روايات: «الدَّهر يَومان، يَومٌ لك و يومٌ عليك، فان كان لك فلا تبطر و ان كان عَليك فاصبر فكلاهما ستُختَبر»، «2» روزگار دو چهره دارد: گاهى با تو و گاهى بر عليه توست. آنگاه كه به نفع توست، مغرور مشو و آنگاه كه به ضرر توست، صبر پيشه كن، زيرا در هر حال مورد آزمايش الهى هستى. | |||
نعمتهايى كه پس از سختىها و مشكلات به انسان مىرسد، بايد عامل شكر و ذكر باشد، نه وسيلهى فخر و طرب. | |||
دو چيز شادى را خطرناك مىكند: يكى تحليل غلط، «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» و ديگر آنكه اين شادى سبب تحقير ديگران و فخرفروشى خود شود. «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» | |||
===پیام ها=== | |||
1- انسان كمظرفيّت است وبااندك نعمتى، فخرفروشى مىكند. أَذَقْناهُ ... لَفَرِحٌ فَخُورٌ | |||
---- | |||
«1». قرآن در، آيهى 87 سوره يوسف مىفرمايد: «لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ» | |||
«2». بحار، ج 73، ص 81. | |||
جلد 4 - صفحه 28 | |||
2- قرآن داراى آهنگ موزون و موسيقى خاصّى است. ( «نَعْماءَ» هم آهنگ «ضَرَّاءَ» و «لَيَؤُسٌ كَفُورٌ» هم وزن «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» است) | |||
3- سختىها و شادىها زودگذرند. أَذَقْناهُ ... مَسَّتْهُ | |||
4- فكر اينكه سختىها ديگر به انسان روى نمىآورد، تصوّر باطلى است. «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» | |||
5- كاميابىها را نشانهى محبوبيّت نزد خداوند ندانيم و نگوييم: ديگر گرفتار نخواهم شد! «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» | |||
6- تحليلها و بينشهاى غلط، سبب رفتار نادرست مىشود. گمان مىكند كه هيچ بدى ندارد، «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» لذا فخرفروشى مىكند. «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» | |||
7- شخصيّت بعضى انسانها متزلزل و وابسته به حوادث بيرونى است، نه كمالات درونى. گاهى «لَيَؤُسٌ كَفُورٌ» و گاهى «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» است. | |||
}} | |||
|-| | |||
اثنی عشری= | |||
===تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» | |||
ايضا صفات مشروحه آيه بعد هم مناسب كافر باشد كه مىفرمايد: وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ: و اگر بچشانيم و عطا كنيم و برسانيم انسان را؛ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ: نعمتهائى بعد از بلا و صدمه و رنجى كه رسيده است او را، و مبتلا گشته؛ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي: هر آينه البته البته مىگويد نزد نزول نعمت، رفت از من شدائد و آلام و امراضى كه بدحال گرداند صاحبش را پس عود ننمايد. با چنين اعتراف و اقرارى به شكرانه آن قيام ننمايد در فرمانبردارى منعم آن. بلكه، إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ: به درستى كه انسان هرآينه خوشحال شود به آن و فخر و تكبر نمايد، بدين سبب بر مردم. و به هيچ حالى سازگار نيست؛ نه صبر در محنت كند و نه شكرانه نعمت نمايد. «1» على بن ابراهيم قمى در معنى آيه فرمايد: وقتى خداى متعال، غنى فرمايد انسان را، بعد فقير نمايد او را، نااميدى و جزع و حرص او را طارى گردد. و زمانى كه حق سبحانه، كشف فرمايد از او آن فقر را، خوشحال شده گويد: | |||
برطرف شد از من بلا و سختى. و بدان خرسندى و سر بلندى نمايد، در عوض حقشناسى و سپاسدارى. «2» | |||
---- | |||
«1» در تفسير مجمع ج 5 ص 145 و 146 آمده. | |||
«2» تفسير قمى ج 1 ص 323. | |||
جلد 6 - صفحه 30 | |||
تنبيه: احوال دنيا هميشه در تغيير و زوال و تبديل و انتقال است. و ضابط آن از دو قسم خارج نيست: | |||
قسم اول- انتقال از نعمت به نقمت، و از خوشحالى به بدحالى و كافر به سبب اعتقاد آنكه حصول نعم از امور اتفاقيه است، چون زائل گردد، مستبعد داند حدوث آن را مرتبه ديگر. لا جرم در نوميدى واقع و ناسپاسى را بظهور آورد. | |||
قسم دوم- تبديل از مكروه به محبوب، و از سختى به راحتى. در اين صورت كافر نيز چون غايت آرزوى خود را همانا رسيدن به نعم فانيه دنياى دنيّه دانسته، غافل از سعادت اخرويه و نعم باقيه گرديده، خودسرى و گردنافرازى را پيش گيرد. به خلاف مومن كه به سبب نيكوئى اعتقادش مىداند جريان امور بر وفق حكمت و مصلحت حضرت حكيم على الاطلاق است. لذا در زوال نعم صابر، و در اعطاء آن شاكر باشد. | |||
نكته: در لفظ «اذاقه» و «مسّ» تنبيه است بر آنكه آنچه آدمى مىيابد در دنيا از نعم و نقم به مثابه نمونه آن چيزى است كه دريابد آن را در آخرت. | |||
ايضا اشعار به آنكه انسان به ادنى چيزى در سركشى و ناسپاسى واقع شود، چه ذوق ادراك طعم، و مسّ مبدأ وصول است. | |||
}} | |||
|-| | |||
روان جاوید= | |||
===تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ «9» وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» إِلاَّ الَّذِينَ صَبَرُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ «11» | |||
ترجمه | |||
و هر آينه اگر برسانيم انسان را از خود رحمتى پس برداريم آنرا از او همانا او بسى نااميد و ناشكر است | |||
و هر آينه اگر بچشانيم او را نعمتى پس از مضرتى هر آينه ميگويد رفت بديها از من همانا او شادمان و فخر كننده است | |||
مگر آنانكه صبر نمودند و بجا آوردند كارهاى شايسته را آنگروه مر ايشانرا است آمرزش و مزدى بزرگ. | |||
تفسير | |||
دو صفت ممدوحه شكر و صبر بايد در انسان به تربيت دينى و اخلاقى حاصل و ثابت شود و الاطبع انسانى اقتضاء ناشكرى و بى صبرى دارد خصوصا با ضعف اعتقاد بمبدء و معاد لذا اگر احيانا رحمتى از خداوند و اصل به او شود از قبيل وفور نعمت و كمال صحّت و كثرت مال و اولاد و امثال اينها بمجرد آنكه طعم آنها را چشيد و | |||
---- | |||
جلد 3 صفحه 63 | |||
لذّت آن در ذائقهاش جاى گرفت در وقتى كه خداوند صلاح او يا جامعه بشر را در انتزاع آن نعمت و قطع آن رحمت دانست و سلب فرمود يكباره نااميد از رحمت خدا شده زبان به ناشكرى و ناسپاسى ميگشايد و كفر باطنى خود را بوجود صانع حكيم عادل در لباس كفران نعم سابقه زائله و لاحقه باقيه اظهار مينمايد در صورتى كه پس گرفتن وديعه و امانت نبايد موجب كدورت و ملالت شود و از اين بيان نكته تعبير از رساندن رحمت به چشاندن بر ارباب ذوق ادبى واضح ميشود و يؤوس كسى را گويند كه عادت آن بر يأس جارى شده باشد و يأس از رحمت الهى يكى از معاصى كبيره است لذا مورد توبيخ و ملامت شده است و اگر انسان مؤمن و عاقل باشد بايد بداند كه افعال خداوند بر وفق مصلحت و حكمت است و ممكن است اگر در اينحال صابر و شاكر باشد صلاح در عود آن نعمت و رحمت به او شود و خداوند ثانيا او را فائز و متنعّم فرمايد لذا هميشه اميدوار بفضل و رحمت الهى است و هيچگاه مأيوس نميشود و نيز انسان اگر بعد از رنجورى و مصيبت و سختى كه در نتيجه اعمال او و اصل به او شده است مشمول نعمت و رحمت الهى شود با كمال فرح و سرور و تكبّر و غرور ميگويد بديها از من زائل شد در صورتى كه بديها وقتى از انسان زائل ميشود كه از گناه پاك شود چون بديهاى دنيوى نمونه ايست از عذاب آخرت و بمنزله آن اوّل وصول عذاب دائم است لذا تعبير از آن بمسّ شده است با آنكه در اينحال بايد شكر نعمت الهى را نمايد كه بلا و محنت و فقر او را مبدّل به صحّت و رفاهيت و دولت نموده است نه با سرور و نشاط گرم شهوترانى و كبر و مباهات شود و تصوّر نمايد كه هميشه به اينحال باقى خواهد بود بلكه در هر حال بايد بگويد اين نيز بگذرد و بداند كه هيچ چيز دنيا دوام و ثبات ندارد نه مصيبت و بلا و محنتش قابل جزع و فزع و بى صبرى است و نه نعمت و دولت و مكنتش در خور نخوت و سرور و دلگرمى است و بايد تسليم بود در برابر قضاء و راضى بود برضاى خدا هر چه آن خسرو كند شيرين بود چنانچه عمل اولياء خدا كه متحلّى بزيور صبر و شكيبائى و اعمال حسنه بودند بر اين رويّه جارى و بر قرار بوده لذا مشمول رحمت و مغفرت الهى گشتند و به اجر بزرگ اخروى كه اقلّ آن بهشت جاويد است فائز آمدند و از افراد انسان ممتاز و مستثنى و از لوازم طبع مبرّى شدند گوارا باد بر ايشان فراغت و رفاهيت و سعادت دنيا و آخرت. | |||
---- | |||
جلد 3 صفحه 64 | |||
}} | |||
|-| | |||
اطیب البیان= | |||
===اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
7 | |||
وَ لَئِن أَذَقناهُ نَعماءَ بَعدَ ضَرّاءَ مَسَّتهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» | |||
و هر آينه اگر باو عنايت كنيم و بچشانيم نعمتهاي خود را بعد از آنكه در شدت و گرفتاري و بليات و مضرات بوده توهّم ميكند که هيچ عيبي و نقصي در او نيست و فرحناك ميشود و افتخار ميكند. | |||
بالجمله جامعه امروزه نوعا مثل كفار زمان نبي صلّي اللّه عليه و آله و سلّم نه نعمت را مستند بخدا ميدانند و نه بلاء و شدت را اگر نعمتي بآنها برسد خوش شانسي و خوشبختي ميدانند و موجب كبر و نخوت بر ديگران و فيس و افاده ميشود و در خود عجب و عظمت و خوبي ميبينند و اگر بلاء و مرض و فقر متوجه آنها شد مستند بطبيعت و مقتضاي وقت و عيب سايرين که آنها نگذاشتند و جلوگيري كردند بالاخره در خود عيبي نميبيند باصطلاح احدي نميگويد دوغ من ترش است. | |||
وَ لَئِن أَذَقناهُ نَعماءَ بَعدَ ضَرّاءَ عكس آيه قبل که در نعمت بود ببلاء مبتلا شد و اينکه در بلاء بود نعمت باو عنايت شد او مأيوس ميشود و خدا را قادر بر دفع بلاء نميداند و اينکه متكبّر و فرحناك ميشود و عجب ميكند اينکه است حال طبيعت انسان، فقط يك دسته مؤمنين معتقد بخدا و رسول که تمام نعمتها و بلاها را موافق حكمت و صلاح ميدانند و مستند بحق ميدانند در بلا صبر ميكنند و در | |||
جلد 11 - صفحه 17 | |||
نعمت شكر گذارند و اينها بسيار كمند وَ قَلِيلٌ مِن عِبادِيَ الشَّكُورُ سبأ آيه 12 لذا ميفرمايد: | |||
}} | |||
|-| | |||
برگزیده تفسیر نمونه= | |||
===برگزیده تفسیر نمونه=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
] | |||
(آیه 10)- سومین نقطه ضعف آنها این است که به هنگامی که در ناز و نعمت فرو میروند، چنان خودباختگی و غرور و تکبر بر آنها چیره میشود که همه چیز را | |||
ج2، ص329 | |||
فراموش میکنند، چنانکه قرآن میگوید: «و اگر بعد از شدت و رنجی که به او رسیده نعمتهایی به او بچشانیم میگوید: مشکلات از من برطرف شد، و دیگر باز نخواهد گشت و غرق شادی و غفلت و فخر فروشی میشود» آنچنان که از شکر نعمتهای پروردگار غافل میگردد (وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّیِّئاتُ عَنِّی إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ). | |||
}} | |||
|-|تسنیم= | |-|تسنیم= | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
*[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]] | *[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]] | ||
}} | |||
|-|</tabber> | |-|</tabber> | ||
خط ۱۳۰: | خط ۲۵۸: | ||
[[رده:ناپایدارى آسایش]][[رده:رذایل اخلاقى]][[رده:منشأ امکانات مادى]][[رده:انسان هنگام آسایش]][[رده:انسان هنگام رفاه]][[رده:تأثیرپذیرى انسان]][[رده:تکبر انسان]][[رده:حالات انسان]][[رده:یأس انسان]][[رده:سرزنش تفاخر]][[رده:عوامل تفاخر]][[رده:سرزنش تکبر]][[رده:عوامل تکبر]][[رده:عطایاى خدا]][[رده:نعمتهاى خدا]][[رده:آثار رفاه]][[رده:ناپایدارى رفاه]][[رده:آثار رفع سختى]][[رده:احساس مصونیت از سختى]][[رده:ناپایدارى سختى ها]][[رده:افراط در سرور]][[رده:سرزنش افراط در سرور]][[رده:عوامل سرور]][[رده:منشأ نعمت]] | [[رده:ناپایدارى آسایش]][[رده:رذایل اخلاقى]][[رده:منشأ امکانات مادى]][[رده:انسان هنگام آسایش]][[رده:انسان هنگام رفاه]][[رده:تأثیرپذیرى انسان]][[رده:تکبر انسان]][[رده:حالات انسان]][[رده:یأس انسان]][[رده:سرزنش تفاخر]][[رده:عوامل تفاخر]][[رده:سرزنش تکبر]][[رده:عوامل تکبر]][[رده:عطایاى خدا]][[رده:نعمتهاى خدا]][[رده:آثار رفاه]][[رده:ناپایدارى رفاه]][[رده:آثار رفع سختى]][[رده:احساس مصونیت از سختى]][[رده:ناپایدارى سختى ها]][[رده:افراط در سرور]][[رده:سرزنش افراط در سرور]][[رده:عوامل سرور]][[رده:منشأ نعمت]] | ||
[[رده:آیات قرآن]] [[رده:سوره هود ]] | [[رده:آیات قرآن]] [[رده:سوره هود ]] | ||
{{#seo: | |||
|title=آیه 10 سوره هود | |||
|title_mode=replace | |||
|keywords=آیه 10 سوره هود,هود 10,وَ لَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ,ناپایدارى آسایش,رذایل اخلاقى,منشأ امکانات مادى,انسان هنگام آسایش,انسان هنگام رفاه,تأثیرپذیرى انسان,تکبر انسان,حالات انسان,یأس انسان,سرزنش تفاخر,عوامل تفاخر,سرزنش تکبر,عوامل تکبر,عطایاى خدا,نعمتهاى خدا,آثار رفاه,ناپایدارى رفاه,آثار رفع سختى,احساس مصونیت از سختى,ناپایدارى سختى ها,افراط در سرور,سرزنش افراط در سرور,عوامل سرور,منشأ نعمت,آیات قرآن سوره هود | |||
|description=وَ لَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ | |||
|image=Wiki_Logo.png | |||
|image_alt=الکتاب | |||
|site_name=الکتاب | |||
}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ مهر ۱۴۰۳، ساعت ۰۹:۰۸
کپی متن آیه |
---|
وَ لَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ |
ترجمه
هود ٩ | آیه ١٠ | هود ١١ | ||||||||||||||
|
معنی کلمات و عبارات
«نَعْمَآءَ»: نعمت. «ضَرَّآءَ»: شدّت. ناخوشی. «مَسَّتْهُ»: بدو رسیده است. دامنگیرش شده است. «السَّیِّئَات»: بدیها. مصائب و بلایا. «فَرِحٌ»: شادمان. «فَخُورٌ»: بسیار فخرفروش (نگا: نساء / ).
آیات مرتبط (تعداد ریشههای مشترک)
تفسیر
- آيات ۵ - ۱۶ سوره هود
- پنهان شدن مشركان براى پرهيز از روبرو شدن با دعوت پيامبر «ص»
- خداوند متعال، ضامن رزق همه جنبندگان است
- مراد از خلقت آسمان ها و زمین، در شش روز
- معناى این که فرمود: «وَ كَانَ عَرشُهُ عَلَى المَاء»
- اثبات وجود ملائكه، قبل از خلقت آسمان ها و زمين، از آیه شریفه
- مراد كفار از اين كه مسأله معاد و بعث بعد از مرگ را «سحر» خواندند
- مقصود از كلمۀ «امت»، در آيه: «وَ لَئِن أخَّرنَا عَنهُمُ العَذَابُ إلَى أُمَّةٍ مَعدُودَة»
- عذابى كه كفار آن را مسخره مى كردند، آنان را فرا خواهد گرفت
- صبر و عمل صالح، جدای از ايمان نيستند
- توضيح درباره معنای آیه: «فَلَعَلَّكَ تَارِكٌ بَعضَ مَا يُوحَى إلَيك...»
- پاسخ خداوند، به چون و چراى كفار درباره نزول قرآن
- اگر مى گویید «قرآن»، افتراء است، شما نيز همانند آن را بیاورید
- تحدی به آوردن «مثل قرآن»، شامل معارف قرآن نيز هست
- نقد سخن برخی از مفسران، در باره «تحدی» و «اعجاز قرآن»
- با عجز از آوردن مثل قرآن، راهی جز یقین به الهی بودن قرآن نمی ماند
- معنای این که: «قرآن، به علم خدا نازل شده»، چیست؟
- نتيجه عمل، تابع عوامل پديد آورنده عمل است
- بحث روايتى: (روایاتی در ذیل آیات گذشته)
- رواياتى در ذيل جملۀ «لِيَبلُوَكُم أيُّكُم أحسَنُ عَمَلاً»
تفسیر نور (محسن قرائتی)
وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10»
و اگر پس از سختى و محنتى كه به انسان رسيده، نعمتى به او بچشانيم (چنان مغرور مىشود كه) مىگويد: همانا گرفتارىها از من دور شد (و ديگر به سراغم نخواهد آمد)، بىگمان او شادمان و فخرفروش است.
نکته ها
روزگار هميشه يكسان نيست، بلكه طبق روايات: «الدَّهر يَومان، يَومٌ لك و يومٌ عليك، فان كان لك فلا تبطر و ان كان عَليك فاصبر فكلاهما ستُختَبر»، «2» روزگار دو چهره دارد: گاهى با تو و گاهى بر عليه توست. آنگاه كه به نفع توست، مغرور مشو و آنگاه كه به ضرر توست، صبر پيشه كن، زيرا در هر حال مورد آزمايش الهى هستى.
نعمتهايى كه پس از سختىها و مشكلات به انسان مىرسد، بايد عامل شكر و ذكر باشد، نه وسيلهى فخر و طرب.
دو چيز شادى را خطرناك مىكند: يكى تحليل غلط، «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» و ديگر آنكه اين شادى سبب تحقير ديگران و فخرفروشى خود شود. «لَفَرِحٌ فَخُورٌ»
پیام ها
1- انسان كمظرفيّت است وبااندك نعمتى، فخرفروشى مىكند. أَذَقْناهُ ... لَفَرِحٌ فَخُورٌ
«1». قرآن در، آيهى 87 سوره يوسف مىفرمايد: «لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ»
«2». بحار، ج 73، ص 81.
جلد 4 - صفحه 28
2- قرآن داراى آهنگ موزون و موسيقى خاصّى است. ( «نَعْماءَ» هم آهنگ «ضَرَّاءَ» و «لَيَؤُسٌ كَفُورٌ» هم وزن «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» است)
3- سختىها و شادىها زودگذرند. أَذَقْناهُ ... مَسَّتْهُ
4- فكر اينكه سختىها ديگر به انسان روى نمىآورد، تصوّر باطلى است. «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي»
5- كاميابىها را نشانهى محبوبيّت نزد خداوند ندانيم و نگوييم: ديگر گرفتار نخواهم شد! «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي»
6- تحليلها و بينشهاى غلط، سبب رفتار نادرست مىشود. گمان مىكند كه هيچ بدى ندارد، «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» لذا فخرفروشى مىكند. «لَفَرِحٌ فَخُورٌ»
7- شخصيّت بعضى انسانها متزلزل و وابسته به حوادث بيرونى است، نه كمالات درونى. گاهى «لَيَؤُسٌ كَفُورٌ» و گاهى «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» است.
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10»
ايضا صفات مشروحه آيه بعد هم مناسب كافر باشد كه مىفرمايد: وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ: و اگر بچشانيم و عطا كنيم و برسانيم انسان را؛ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ: نعمتهائى بعد از بلا و صدمه و رنجى كه رسيده است او را، و مبتلا گشته؛ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي: هر آينه البته البته مىگويد نزد نزول نعمت، رفت از من شدائد و آلام و امراضى كه بدحال گرداند صاحبش را پس عود ننمايد. با چنين اعتراف و اقرارى به شكرانه آن قيام ننمايد در فرمانبردارى منعم آن. بلكه، إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ: به درستى كه انسان هرآينه خوشحال شود به آن و فخر و تكبر نمايد، بدين سبب بر مردم. و به هيچ حالى سازگار نيست؛ نه صبر در محنت كند و نه شكرانه نعمت نمايد. «1» على بن ابراهيم قمى در معنى آيه فرمايد: وقتى خداى متعال، غنى فرمايد انسان را، بعد فقير نمايد او را، نااميدى و جزع و حرص او را طارى گردد. و زمانى كه حق سبحانه، كشف فرمايد از او آن فقر را، خوشحال شده گويد:
برطرف شد از من بلا و سختى. و بدان خرسندى و سر بلندى نمايد، در عوض حقشناسى و سپاسدارى. «2»
«1» در تفسير مجمع ج 5 ص 145 و 146 آمده.
«2» تفسير قمى ج 1 ص 323.
جلد 6 - صفحه 30
تنبيه: احوال دنيا هميشه در تغيير و زوال و تبديل و انتقال است. و ضابط آن از دو قسم خارج نيست:
قسم اول- انتقال از نعمت به نقمت، و از خوشحالى به بدحالى و كافر به سبب اعتقاد آنكه حصول نعم از امور اتفاقيه است، چون زائل گردد، مستبعد داند حدوث آن را مرتبه ديگر. لا جرم در نوميدى واقع و ناسپاسى را بظهور آورد.
قسم دوم- تبديل از مكروه به محبوب، و از سختى به راحتى. در اين صورت كافر نيز چون غايت آرزوى خود را همانا رسيدن به نعم فانيه دنياى دنيّه دانسته، غافل از سعادت اخرويه و نعم باقيه گرديده، خودسرى و گردنافرازى را پيش گيرد. به خلاف مومن كه به سبب نيكوئى اعتقادش مىداند جريان امور بر وفق حكمت و مصلحت حضرت حكيم على الاطلاق است. لذا در زوال نعم صابر، و در اعطاء آن شاكر باشد.
نكته: در لفظ «اذاقه» و «مسّ» تنبيه است بر آنكه آنچه آدمى مىيابد در دنيا از نعم و نقم به مثابه نمونه آن چيزى است كه دريابد آن را در آخرت.
ايضا اشعار به آنكه انسان به ادنى چيزى در سركشى و ناسپاسى واقع شود، چه ذوق ادراك طعم، و مسّ مبدأ وصول است.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ «9» وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» إِلاَّ الَّذِينَ صَبَرُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ «11»
ترجمه
و هر آينه اگر برسانيم انسان را از خود رحمتى پس برداريم آنرا از او همانا او بسى نااميد و ناشكر است
و هر آينه اگر بچشانيم او را نعمتى پس از مضرتى هر آينه ميگويد رفت بديها از من همانا او شادمان و فخر كننده است
مگر آنانكه صبر نمودند و بجا آوردند كارهاى شايسته را آنگروه مر ايشانرا است آمرزش و مزدى بزرگ.
تفسير
دو صفت ممدوحه شكر و صبر بايد در انسان به تربيت دينى و اخلاقى حاصل و ثابت شود و الاطبع انسانى اقتضاء ناشكرى و بى صبرى دارد خصوصا با ضعف اعتقاد بمبدء و معاد لذا اگر احيانا رحمتى از خداوند و اصل به او شود از قبيل وفور نعمت و كمال صحّت و كثرت مال و اولاد و امثال اينها بمجرد آنكه طعم آنها را چشيد و
جلد 3 صفحه 63
لذّت آن در ذائقهاش جاى گرفت در وقتى كه خداوند صلاح او يا جامعه بشر را در انتزاع آن نعمت و قطع آن رحمت دانست و سلب فرمود يكباره نااميد از رحمت خدا شده زبان به ناشكرى و ناسپاسى ميگشايد و كفر باطنى خود را بوجود صانع حكيم عادل در لباس كفران نعم سابقه زائله و لاحقه باقيه اظهار مينمايد در صورتى كه پس گرفتن وديعه و امانت نبايد موجب كدورت و ملالت شود و از اين بيان نكته تعبير از رساندن رحمت به چشاندن بر ارباب ذوق ادبى واضح ميشود و يؤوس كسى را گويند كه عادت آن بر يأس جارى شده باشد و يأس از رحمت الهى يكى از معاصى كبيره است لذا مورد توبيخ و ملامت شده است و اگر انسان مؤمن و عاقل باشد بايد بداند كه افعال خداوند بر وفق مصلحت و حكمت است و ممكن است اگر در اينحال صابر و شاكر باشد صلاح در عود آن نعمت و رحمت به او شود و خداوند ثانيا او را فائز و متنعّم فرمايد لذا هميشه اميدوار بفضل و رحمت الهى است و هيچگاه مأيوس نميشود و نيز انسان اگر بعد از رنجورى و مصيبت و سختى كه در نتيجه اعمال او و اصل به او شده است مشمول نعمت و رحمت الهى شود با كمال فرح و سرور و تكبّر و غرور ميگويد بديها از من زائل شد در صورتى كه بديها وقتى از انسان زائل ميشود كه از گناه پاك شود چون بديهاى دنيوى نمونه ايست از عذاب آخرت و بمنزله آن اوّل وصول عذاب دائم است لذا تعبير از آن بمسّ شده است با آنكه در اينحال بايد شكر نعمت الهى را نمايد كه بلا و محنت و فقر او را مبدّل به صحّت و رفاهيت و دولت نموده است نه با سرور و نشاط گرم شهوترانى و كبر و مباهات شود و تصوّر نمايد كه هميشه به اينحال باقى خواهد بود بلكه در هر حال بايد بگويد اين نيز بگذرد و بداند كه هيچ چيز دنيا دوام و ثبات ندارد نه مصيبت و بلا و محنتش قابل جزع و فزع و بى صبرى است و نه نعمت و دولت و مكنتش در خور نخوت و سرور و دلگرمى است و بايد تسليم بود در برابر قضاء و راضى بود برضاى خدا هر چه آن خسرو كند شيرين بود چنانچه عمل اولياء خدا كه متحلّى بزيور صبر و شكيبائى و اعمال حسنه بودند بر اين رويّه جارى و بر قرار بوده لذا مشمول رحمت و مغفرت الهى گشتند و به اجر بزرگ اخروى كه اقلّ آن بهشت جاويد است فائز آمدند و از افراد انسان ممتاز و مستثنى و از لوازم طبع مبرّى شدند گوارا باد بر ايشان فراغت و رفاهيت و سعادت دنيا و آخرت.
جلد 3 صفحه 64
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
7
وَ لَئِن أَذَقناهُ نَعماءَ بَعدَ ضَرّاءَ مَسَّتهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10»
و هر آينه اگر باو عنايت كنيم و بچشانيم نعمتهاي خود را بعد از آنكه در شدت و گرفتاري و بليات و مضرات بوده توهّم ميكند که هيچ عيبي و نقصي در او نيست و فرحناك ميشود و افتخار ميكند.
بالجمله جامعه امروزه نوعا مثل كفار زمان نبي صلّي اللّه عليه و آله و سلّم نه نعمت را مستند بخدا ميدانند و نه بلاء و شدت را اگر نعمتي بآنها برسد خوش شانسي و خوشبختي ميدانند و موجب كبر و نخوت بر ديگران و فيس و افاده ميشود و در خود عجب و عظمت و خوبي ميبينند و اگر بلاء و مرض و فقر متوجه آنها شد مستند بطبيعت و مقتضاي وقت و عيب سايرين که آنها نگذاشتند و جلوگيري كردند بالاخره در خود عيبي نميبيند باصطلاح احدي نميگويد دوغ من ترش است.
وَ لَئِن أَذَقناهُ نَعماءَ بَعدَ ضَرّاءَ عكس آيه قبل که در نعمت بود ببلاء مبتلا شد و اينکه در بلاء بود نعمت باو عنايت شد او مأيوس ميشود و خدا را قادر بر دفع بلاء نميداند و اينکه متكبّر و فرحناك ميشود و عجب ميكند اينکه است حال طبيعت انسان، فقط يك دسته مؤمنين معتقد بخدا و رسول که تمام نعمتها و بلاها را موافق حكمت و صلاح ميدانند و مستند بحق ميدانند در بلا صبر ميكنند و در
جلد 11 - صفحه 17
نعمت شكر گذارند و اينها بسيار كمند وَ قَلِيلٌ مِن عِبادِيَ الشَّكُورُ سبأ آيه 12 لذا ميفرمايد:
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 10)- سومین نقطه ضعف آنها این است که به هنگامی که در ناز و نعمت فرو میروند، چنان خودباختگی و غرور و تکبر بر آنها چیره میشود که همه چیز را
ج2، ص329
فراموش میکنند، چنانکه قرآن میگوید: «و اگر بعد از شدت و رنجی که به او رسیده نعمتهایی به او بچشانیم میگوید: مشکلات از من برطرف شد، و دیگر باز نخواهد گشت و غرق شادی و غفلت و فخر فروشی میشود» آنچنان که از شکر نعمتهای پروردگار غافل میگردد (وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّیِّئاتُ عَنِّی إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ).
نکات آیه
۱- خداوند ، بخشنده نعمتها و موهبتهاى دنیوى به انسانهاست. (و لئن أذقنه نعماء) «نعماء» به معناى نعمت است. انتخاب این کلمه به خاطر هم وزن بودنش با کلمه «ضراء» است.
۲- احساس مصونیت از ابتلا به سختیها ومحنتها ، از حالتهاى انسان به هنگام رفاه و آسایش (و لئن أذقنه نعماء بعد ضرّاء مسته لیقولنّ ذهب السیئات عنّى) «لئن أذقناه ...» دلالت بر برطرف شدن سختیها دارد. از این رو جمله «ذهب السیئات عنّى» (رنجها از من دور شد) - که انسان به خاطر گفتن و اعتقاد به آن مذمت شده است - مفهومى دیگر دارد و آن پندار عدم ابتلاى دوباره به رنجها و ناملایمات است.
۳- انسان ، پس از گذر از محنتها و دستیابى به موهبتهاى دنیوى ، به شادمانى بسیار ، تکبر و فخرفروشى مبتلا خواهد شد. (و لئن أذقنه نعماء بعد ضرّاء مسته ... إنّه لفرح فخور) جمله «إنه لفرح فخور» جمله مستأنفه است و بیانگر بازتاب معنایى است که از «لیقولنّ ...» استفاده مى شود; یعنى ، انسان مى پندارد که مشکلات بر او روى نخواهد آورد; در نتیجه بى اندازه شادمان مى شود و فخرفروشى مى کند.
۴- تکبر ، فخرفروشى و شادمانى مفرط بر اثر رسیدن به رفاه و آسایش ، رذایلى ناپسند و نکوهیده (و لئن أذقنه نعماء بعد ضرّاء مسته ... إنّه لفرح فخور) آیه بعد (إلاّ الذین ...) گویاى این است که هدف قرآن از بیان خصلتهاى یاد شده براى انسان (یؤوس ،کفور و ...) مجرد اخبار از چنین صفاتى براى او نیست; بلکه در مقام مذمت و نکوهش از انسانى است که چنین حالاتى را داراست.
۵- ناپایدارى مشکلات و ناملایمات و نیز رفاهها و آسایشها در زندگى آدمیان (و لئن أذقنه نعماء بعد ضرّاء مسته) «ضراء» به معناى سختى و رنج است. به کارگیرى واژه «مسّ» (لمس کردن و تماس گرفتن) براى گرفتار شدن به سختیها اشاره به این نکته دارد که: رنجها و سختیها معمولاً دایمى و پایدار نیستند و تعبیر «چشاندن» در مورد اعطاى نعمتها، حاکى از زودگذرى آنهاست.
۶- حالات روحىو روانى انسان (ناامیدى، شادمانى مفرط،تکبر و...) حتى باکمترین سختىو رفاه تغییرپذیر است. (و لئن أذقنا الإنسن ... إنّه لیئوس کفور. و لئن أذقنه نعماء ... إنّه لفرح فخور)
موضوعات مرتبط
- آسایش: ناپایدارى آسایش ۵
- اخلاق: رذایل اخلاقى ۴
- امکانات مادى: منشأ امکانات مادى ۱
- انسان: انسان هنگام آسایش ۲; انسان هنگام رفاه ۲; تأثیرپذیرى انسان ۶; تکبر انسان ۶; حالات انسان ۲، ۳، ۶; یأس انسان ۶
- تفاخر: سرزنش تفاخر ۴; عوامل تفاخر ۳
- تکبر: سرزنش تکبر ۴; عوامل تکبر ۳
- خدا: عطایاى خدا ۱; نعمتهاى خدا ۱
- رفاه: آثار رفاه ۳; ناپایدارى رفاه ۵
- سختى: آثار رفع سختى ۳; احساس مصونیت از سختى ۲; ناپایدارى سختى ها ۵
- سرور: افراط در سرور ۶; سرزنش افراط در سرور ۴; عوامل سرور ۳
- نعمت: منشأ نعمت ۱
منابع