روایت:الکافی جلد ۸ ش ۴۴

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسن بن محبوب عن جميل بن صالح عن ابي مريم عن ابي جعفر ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْراً أَبََابِيلَ‏ `تَرْمِيهِمْ بِحِجََارَةٍ مِنْ سِجِّيلٍ‏ قَالَ كَانَ طَيْرٌ سَافٌّ جَاءَهُمْ مِنْ قِبَلِ اَلْبَحْرِ رُءُوسُهَا كَأَمْثَالِ رُءُوسِ اَلسِّبَاعِ‏ وَ أَظْفَارُهَا كَأَظْفَارِ اَلسِّبَاعِ مِنَ اَلطَّيْرِ مَعَ كُلِّ طَائِرٍ ثَلاَثَةُ أَحْجَارٍ فِي رِجْلَيْهِ حَجَرَانِ وَ فِي مِنْقَارِهِ حَجَرٌ فَجَعَلَتْ تَرْمِيهِمْ بِهَا حَتَّى جُدِّرَتْ‏ أَجْسَادُهُمْ فَقَتَلَهُمْ بِهَا وَ مَا كَانَ قَبْلَ ذَلِكَ رُئِيَ شَيْ‏ءٌ مِنَ اَلْجُدَرِيِّ وَ لاَ رَأَوْا ذَلِكَ مِنَ اَلطَّيْرِ قَبْلَ ذَلِكَ اَلْيَوْمِ وَ لاَ بَعْدَهُ قَالَ وَ مَنْ أَفْلَتَ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ اِنْطَلَقَ حَتَّى إِذَا بَلَغُوا حَضْرَمَوْتَ‏ وَ هُوَ وَادٍ دُونَ‏ اَلْيَمَنِ‏ أَرْسَلَ اَللَّهُ عَلَيْهِمْ سَيْلاً فَغَرَّقَهُمْ أَجْمَعِينَ قَالَ وَ مَا رُئِيَ فِي ذَلِكَ اَلْوَادِي مَاءٌ قَطُّ قَبْلَ ذَلِكَ اَلْيَوْمِ بِخَمْسَ عَشْرَةَ سَنَةً قَالَ فَلِذَلِكَ سُمِّيَ‏ حَضْرَمَوْتَ‏ حِينَ مَاتُوا فِيهِ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۲۱

ابو مريم گويد: از امام باقر عليه السّلام از گفتار خداى عز و جل پرسيدم (كه فرمايد): «و فرستاد بر ايشان پرندگان ابابيل را (گروه گروه)، كه پرتاب ميكردند بر ايشان سنگهائى از سجيل» (سوره فيل آيه ۳) فرمود: پرندگانى بودند در نزديكى زمين كه از طرف دريا آمدند، سرهاشان مانند سرهاى پرندگان درنده و چنگالى همانند چنگال آنان داشتند. هر پرنده‏اى سه سنگ داشت دو سنگ در پا و يكى در منقار، و همچنان سنگها را بدانها زدند تا تنشان دانه آبله زد و تا بآن روز (در آن سرزمين) آبله ديده نشده بود و نه آن نوع پرنده پيش از آن ديده شده بود و نه بعد از آن ديده شد، فرمود: و آنان كه از آن جماعت در آن روز گريختند (و از آن معركه جانى بدر بردند) آمدند تا بحضرموت كه دره‏اى است در نزديكى يمن رسيدند، در آنجا خداوند سيلى بر آنها فرستاد و همگى را غرق كرد، فرمود: و در آن دره از پانزده سال قبل هيچ گاه آبى ديده نشده بود، و از اين رو هنگامى كه آنها در آنجا مردند آنجا را بحضرموت‏ (مرگ در رسيد) ناميدند.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۱۱۹

ابو مريم مى‏گويد از امام صادق عليه السّلام در باره آيه شريفه: وَ أَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْراً أَبابِيلَ* تَرْمِيهِمْ بِحِجارَةٍ مِنْ سِجِّيلٍ «۱» پرسش كردم. حضرت فرمود: پرندگانى بودند كه در نزديكى زمين بشتاب پرمى‏زدند و از سمت دريا بر سر آنها ريختند و آنها سرى داشتند همچون سر درندگان و چنگالى به مانند پرندگان درنده، و با هر پرنده سه سنگريزه بود كه دو تا در چنگال داشتند و يكى در منقار، و آنها را با اين سنگ‏ها نشانه رفتند تا تنشان آبله زد و آنها را بدان كشتند، و پيش از آن هيچ گاه آبله ديده نشده بود و آن نوع پرنده را پيش از آن روز هيچ كس نديده بود و پس از آن هم هيچ كس نديد. و نيز امام عليه السّلام فرمود: هر كدام از ايشان كه در آن روز گريختند رفتند تا به وادى حضرموت رسيدند و آن دشتى است نزديك يمن و خداوند در آنجا سيلى فرستاد و همه آنها را غرق كرد. و نيز امام عليه السّلام فرمود: پانزده سال بود كه در آن دشت آبى ديده نشده بود لذا آن را به هنگام مرگ اين عدّه حضرموت [يعنى مرگ در رسيد] ناميدند.