روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۷۸۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

ابو علي الاشعري عن محمد بن عبد الجبار عن ابن فضال عن عبد الله بن ابراهيم عن جعفر بن ابراهيم عن ابي عبد الله ع قال :

أَرْبَعَةٌ لاَ تُسْتَجَابُ لَهُمْ دَعْوَةٌ رَجُلٌ جَالِسٌ‏ فِي بَيْتِهِ يَقُولُ اَللَّهُمَّ اُرْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالطَّلَبِ وَ رَجُلٌ كَانَتْ لَهُ اِمْرَأَةٌ فَدَعَا عَلَيْهَا فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَجْعَلْ أَمْرَهَا إِلَيْكَ وَ رَجُلٌ كَانَ لَهُ مَالٌ فَأَفْسَدَهُ فَيَقُولُ اَللَّهُمَّ اُرْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالاِقْتِصَادِ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالْإِصْلاَحِ ثُمَّ قَالَ‏ وَ اَلَّذِينَ إِذََا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ كََانَ بَيْنَ ذََلِكَ قَوََاماً وَ رَجُلٌ كَانَ لَهُ مَالٌ فَأَدَانَهُ بِغَيْرِ بَيِّنَةٍ فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالشَّهَادَةِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۳۵

از امام صادق (ع) كه فرمود: چهار كسند كه دعوتشان اجابت نشود: ۱- مردى كه در خانه نشسته و مى‏گويد: بار خدايا! مرا روزى بده، به او گفته شود: آيا به تو دستور ندادم كه روزى را بجوئى؟ ۲- مردى كه زنى دارد و بر او نفرين مى‏كند، به او گفته شود: آيا كار طلاقش را به دست تو وانگذارم؟ ۳- مردى كه مالى داشته و آن را از ميان برده است و مى‏گويد: بار خدايا! به من روزى بده، به او گفته شود: آيا به تو دستور ندادم ميانه روى كنى و رعايت اقتصاد نمائى؟ آيا به تو دستور ندادم اصلاح مال كنى و نگذارى از ميان برود؟. سپس فرمود (۶۷ سوره فرقان): «و آن كسانى كه هر گاه انفاق كنند اسراف نورزند و به خود تنگ نگيرند و در اين ميان به حدّ اعتدال باشند». ۴- مردى كه مالى داشته و بى‏گواه به وام داده است، به او گفته شود: آيا به تو دستور ندادم كه گواه بگيرى؟

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۷۵

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: چهار كس هستند كه دعايشان باجابت نرسد: (۱) مردى كه در خانه خود نشسته و ميگويد: خدايا بمن روزى بده، پس بوى گفته شود: آيا بتو دستور ندادم كه بجستجوى روزى برو؟ (۲) مردى كه زنى دارد و بر او نفرين كند كه باو گفته شود: آيا كار او را بتو واگذار نكردم؟ (اختيار طلاق و رها كردنش بدست تو است) (۳) مردى كه مالى دارد و آن را از بين برده و فاسد كرده و ميگويد: خدايا بمن روزى ده، پس بوى گفته شود: آيا بتو دستور ميانه روى ندادم؟ آيا بتو دستور اصلاح مالت را ندادم؟ سپس (باين آيه استشهاد كرده) فرمود: «و كسانى كه هر گاه انفاق كنند نه اسراف كنند و نه بر خود تنگ گيرند و باشند ميان اين دو» (سوره فرقان آيه ۶۷) (۴) مردى كه مالى را بدون شاهد و گواه بديگرى وام دهد (و سپس بانكار مديون برخورد كند، و براى دريافت طلبش از مديون منكر بدرگاه خداوند متعال رو آورد و از او استمداد جويد) كه باو گفته شود: آيا بتو دستور ندادم (كه هنگام وام دادن) گواه بگيرى؟ و مانند اين حديث بسند ديگر نيز از آن حضرت روايت شده.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۹۳

ابوعلى اشعرى، از محمد بن عبدالجبّار، از ابن‏فضّال، از عبداللَّه بن ابراهيم، از جعفر بن ابراهيم، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «چهار كس‏اند كه هيچ دعايى از براى ايشان مستجاب نمى‏شود: يكى مردى كه در خانه‏اش نشسته، مى‏گويد: بار خدايا! مرا روزى ده، پس به او گفته مى‏شود كه: آيا تو را امر نكردم به طلب كردن؟ و ديگر، مردى كه او را زنى باشد و بر آن زن نفرين كند. پس به او گفته مى‏شود كه: آيا امر او را به سوى تو قرار نداده‏ام؟ و سيم، مردى كه او را مالى بوده و آن را تباه نموده، بعد از آن مى‏گويد كه: بار خدايا! مرا روزى ده؛ پس به او گفته مى‏شود كه: آيا تو را امر نكردم به ميانه‏روى؟ آيا تو را امر نكردم به اصلاح؟». بعد از آن اين آيه را خواند كه: « «وَ الَّذِينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ كانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً» «۱»؛ يعنى: «ديگر بندگان خداوند رحمن آنانند كه چون مال را صرف كنند، اسراف نكنند و تنگ‏گيرى ننمايند. و انفاق ايشان ميان اين و آن، راست ايستادن باشد» (يعنى طريقه اعتدال كه بناى احكام شرع است). و چهارم، مردى كه او را مالى باشد و آن را به قرض دهد، بدون شاهد. پس به او گفته مى‏شود كه: آيا تو را امر نكردم به گواه گرفتن». محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از عمران بن ابى‏عاصم، از امام جعفر صادق عليه السلام مثل اين را روايت كرده است. ( ۱). فرقان، ۶۸.