تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۹: تفاوت میان نسخه‌ها

آنگاه در جواب از آن، يكى گفته است: نيامرزيدن شرك دليلش همين آيه ای است كه گذشت، و اين آيه قرآن است و قرآن بر خاتم انبياء نازل شده، نه بر ابراهيم، و از كجا كه قبل از اسلام، گناه شرك، مانند ساير گناهان قابل آمرزش نبوده باشد، و ابراهيم بر اساس شريعت خود، درخواست نكرده باشد.  

كلمه «مِن ذُرِّيَّتِى»، جانشين مفعول «أسكَنتُ» است، و «مِن» در آن، تبعيض را مى رساند. و منظور ابراهيم «عليه السلام» از ذريه اش، ‍همان اسماعيل و فرزندانى است كه از وى پديد مى آيند، نه اسماعيل به تنهايى. براى اين كه دنبالش گفته است: «رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَوةَ: پروردگارا! تا نماز به پاى دارند»، و اگر اسماعيل به تنهايى مقصود بود، نمى بايست لفظ جمع به كار برد.

و اگر خانه را به خدا نسبت داده، از اين باب است كه خانه مزبور، براى منظورى ساخته شده كه جز براى خدا صلاحيت ندارد، و آن عبادت است. و مقصود از«محرم» بودن آن، همان حرمتى است كه خداوند براى خانه تشريع نموده. و ظرف مكان «عِندَ بَيتِكَ المُحرّم»، متعلق به جملۀ «أسكَنتُ» است.