نتایج جستجو

الحجّة البالغة على من دون السّماء و فوق الارض. «3» مائيم حجت بالغه بر كسانى كه در آسمان‌ «1» اصول كافى، كتاب العقل و الجهل، جلد اوّل، صفحه 16. «2» بحار الانوار،

مخلوقى است بزرگتر از جبرئيل و ميكائيل كه همراه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و همراه ائمه است و آن از عالم ملكوتست (يعنى آسمانى و روحانى است). على بن ابراهيم،

آن حضرت پرسيد، از قول خدا عز و جل (۵۲ سوره شورى): «و هم چنين وحى كرديم به تو روحى از أمر خود» فرمود: از آنگاه كه خداى عز و جل اين روح را بر محمد (ص) نازل

رَبِّي» و فرمود كه: «روح، خلقى است بزرگ‏تر از جبرئيل و ميكائيل، و با هيچ‏يك از كسانى كه در گذشته‏اند، نبوده غير از محمد صلى الله عليه و آله و آن روح، با

جبرئيل و ميكائيل و بزرگ‏تر است، و با رسول خدا صلى الله عليه و آله بود، كه او را خبر مى‏داد و تسديد آن حضرت مى‏نمود (كه هيچ كجى در امر او نباشد) و آن روح

بوديم و عقل و ادب را ذكر نموديم، حضرت فرمود كه: «اى ابوهاشم، عقل، عطيه‏اى است از جانب خدا و ادب (كه خوش رفتارى و خوش گفتارى است در گفتن و نوشتن و زيستن)،

خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: چون مردى را ديديد كه بسيار نماز مى‏كند و روزه بسيار مى‏گيرد، به او تفاخر و مباهات مكنيد، تا نظر نماييد و ببينيد كه عقلش

السلام فرمود كه: «عقل، پوششى است پوشنده و فضل و نيكويى جمال، و زيبى است هويدا. پس خوى‏هاى بد خويش را به فضل خود بپوشان و با خواهش نفس خود به عقلى كه دارى، كارزار

كنده ميشوند و گرد آرزوها مى‏روند و به نيرنگ و خدعه آويزان مى‏شوند. امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: دلهاى نادانان را طمع‏ها از جا برميكنند و آرزوهاى بى‏جا

كه: «رسول خدا، هرگز با بندگان خدا به كُنه و پايان عقل خويش سخن نگفت». و فرمود كه: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: به درستى كه ما گروه پيغمبران، مأمور

بر بندگانش پيغمبر است و حجت ميان هر يك از بندگان و خدا خرد است. حضرت صادق فرمود: حجت خدا بر بندگان پيغمبر است و حجت ميان بندگان و خدا عقل است. على بن محمد،

امام ششم مردى را ياد آور شدم كه نسبت به وضوء و نماز خود گرفتار وسواس بود و گفتم: او مرد عاقلى است، امام فرمود: كدام عقل را دارد كه فرمانبر شيطان است، به آن

(ع) گفتم:قربانت، من همسايه‏اى دارم بسيار نماز مى‏خواند و بسيار صدقه مى دهد و بسيار هم به حج مى‏رود و بد هم نيست، گويد: فرمود: اى اسحق، خردش چون است؟ گويد:

مهم‏تر و ثابت‏تر است، مگر قول خداى عز و جل را نشنيدى (۵۲ سوره شورى): «و هم چنين به تو وحى كرديم يك روحى از امر خود، تو نمى‏دانستى كه كتاب چيست؟ و نه ايمان

دانشمند و حافظ و متذكر و با هوش و فهميده باشد و از اين رو بداند چگونه و چرا و كجاست و خير خواه و بدخواه خود را بشناسد و چون آن را شناخت روش زندگى و پيوست

فرود شد و گفت: اى آدم من مأمورم تو را ميان سه چيز مخير سازم تا يكى را بگزينى و دو تا را وانهى، آدم گفت: اى جبرئيل آن سه چيز كدامند؟ گفت: عقل و حياء و دين،

نزد او مى‏روم و سخنم را تمام نكردم همه مقصودم‏ را مى‏فهمد و يكى هست كه سخنم را با او تمام مى‏كنم و او همه را حفظ مى‏كند و به من تحويل مى‏دهد و با بعضى هم

وسيله عصا و يد و بيضا و ابزار ابطال جادو فرستاد و حضرت عيسى را با وسيله طبابت و حضرت محمد را- كه بر او و خاندانش و پيمبران درود باد- بوسيله كلام و سخنرانى

امر كه آن تلبيه و اشعار و تقليد است حاصل ميشود و ظاهرا اين تخيير در حج قران است و اما در حج تمتع و افراد و عمره مفرده تلبيه متعين است و اينكه فرموده‌اند

است، از جاذبه و ماسكه و هاضمه و قاضيه و حواس ظاهره؛ و به علاوه دو بال و دو شاخ به او عطا فرموده، دست و پا و چشم و گوش به تناسب خلق او، و او را به غذائى