نتایج جستجو

۱۴; توحید ذاتى ۱۵; توحید عبادى ۶، ۷، ۹، ۱۳، ۱۵، ۱۶; توصیه به توحید ۶، ۹ جد: جد پدرى ۱۲ جهان بینى: جهان بینى توحیدى ۱۶ خبر: آگاهى در نقل خبر ۱۸; شرایط نقل

النِّساءِ مَعاً» گفته است. اقرب الموارد گفته: قوم انسان اقرباى اوست كه با او در جد واحد جمع مى‏شوند، گاهى انسان در ميان اجانب واقع مى‏شود مجازاً و به جهت مجاورت

[كوه‌] طور را بر فراز شما برافراشتيم، [و گفتيم:] «آنچه را به شما داده‌ايم به جد و جهد بگيريد، و [به دستورهاى آن‌] گوش فرا دهيد.» گفتند: «شنيديم و نافرمانى

جدد (۱۰ بار) راغب در مفردات گويد: جدّ به معنى قطع زمين هموار است و از همين است كه گويند: «جَدَّ فى سَيْرِهِ وَ جَدَّ فى اَمْرِهِ» و ثوب جديد در اصل به

أَ جِئْتَنا بِالْحَقِ‌: گفتند آيا آورده‌اى ما را به حق و اينكه مى‌گوئى به جد و راستى است. أَمْ أَنْتَ مِنَ اللَّاعِبِينَ‌: يا تو از بازى كنندگانى، يعنى

عظمت‌ پيدا كردند، و مراد ‌از‌ عاد قبيله‌ ‌است‌ و عاد نام‌ جد ‌آنها‌ ‌است‌ قبيله‌ ‌را‌ بنام‌ جد ‌خود‌ خواندند، و عاد ‌را‌ گفتند دو عاد بودند و عاد معروف‌

انه تعالی جد ربنا ما اتخذ صاحبة و لا ولدا). تفسیر آیات ۱ - خداوند، داراى عظمت و شکوه متعالى و برتر در عالم هستى (و أنّه تعلى جدّ ربّنا) «جدّ»، به معناى

بعد از شش واسطه از امام صادق علیه‌السلام و ایشان از پدر بزرگوارش و ایشان از جد بزرگوارش على علیه‌السلام نقل نماید که وقتى که آیه ۵۵ سوره مائده «إِنَّما وَلِیکمُ

آیات شامل این کلمه «کُبَّت» از مادّه «کبّ» (بر وزن جدّ) در اصل به معناى افکندن چیزى به صورت بر زمین است و بنابراین، ذکر «وُجُوه» (صورت ها) در آیه فوق از

«اِنْصَبْ» (به فتح «ص») از مادّه «نَصَبَ» به معناى خود را به تعب بینداز و جدّ و جهد کن، آمده; در حالى که «اِنْصِبْ» (به کسر «ص») دستور به نصب کردن، بالا

مى کرد. (کلما دخل علیها زکریا المحراب و جد عندها رزقاً) ۱۷ - شگفتى زکریا از مشاهده رزقى خاص، نزد مریم (س) (و جد عندها رزقاً قال یا مریم انّى لک هذا) ۱۸

تکذیب رسالت هود(ع)، از سوى قوم عاد (کذّبت عاد المرسلین) گفتنى است که «عاد» اسم جد اعلاى قوم هود است. بنابراین تمسیه آن قوم به عاد، از باب تسمیه یک قبیله به

انبياء و ائمه‌، جزئيه‌ مطلقه‌ ولايت‌ اب‌ و جد نسبت‌ بصغير و مجنون‌ و سفيه‌، جزئيه‌ مقيده‌ قيم‌ مجعول‌ ‌از‌ قبل‌ جد و اب‌ ‌ يا ‌ ‌از‌ قبل‌ مجتهد ‌علي‌ الصغار

مدين‌ هستند ‌که‌ فعلا «تعبير بمدائن‌ ميكنند و مدين‌ اسم‌ جد ‌آنها‌ ‌بود‌ و شهر ‌خود‌ ‌را‌ ‌به‌ اسم‌ جد ‌خود‌ نام‌ نهادند و حضرت‌ شعيب‌ ‌هم‌ ‌از‌ همين‌ قبيله‌

فرموده: آن جاى خانه ادريس است كه در آن جامه مى‏دوخت. در مجمع البيان فرموده: او جدّ پدر نوح است و اسم او در تورات اخنوخ است گفته شده او را در اثر كثرت درس كتب

رفيع است مقام عظمت و جلال او از شريك چون جدّ بمعناى عظمت و جلال استعمال شده ولى مستفاد از اخبار ائمه اطهار آنستكه جدّ بمعناى بخت است و مناسب با مقام ربوبى

بحد بلوغ‌ و رشد نرسند بايد اموال‌ ‌آنها‌ دريد قيم‌ ‌آنها‌ ‌باشد‌ چه‌ پدر و جد پدري‌ معلوم‌ كرده‌ باشند ‌ يا ‌ حاكم‌ شرع‌ معين‌ كرده‌ ‌باشد‌، و حد بلوغ‌

لَنَا شَيْئا أَحَدا کَان أَنّه شَيْء ذٰلِک إِلاّ تَعَالَى فَآمَنّا الرّشْد جَدّ يَعْقُوب يَتّخِذ نَعْبُد رَبّنَا أَلاّ بَعْضُنَا إِلَى فَضْل بَيْنَکُم بَعْضا

يُشْرِکُون سُبْحَانَه اللّه السّمَاوَات مَا مِن فِي الْأَرْض خَلَق کَان بِالْحَق جَدّ أَنّه يُنَزّل سَبِيلا يَقُولُون مَع ظَهَر لا بَدِيع يَصِفُون أَحَدا رَبّنَا

حضرت ابراهيم با آنها شوخى و ملاعبه مينمايد لذا پرسيدند كه آيا براستى و از روى جد اين سخنان را ميگوئى يا مقصودت شوخى و ملعبه است حضرت فرمود اين چه تصوّر باطلى