تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۲: تفاوت میان نسخه‌ها

==توضيحى در مورد ارسال پیامبران به زبان قوم خود ==

پس مقصود از ارسال رُسُل به زبان قوم خود، اين است كه رسولانى كه فرستاده ايم هر يك از اهل همان زبانى بوده كه مأمور به ارشاد اهل آن شده اند. حال چه اين كه خودش از اهل همان محل و از نژاد همان مردم باشد، و يا آن كه مانند لوط از اهالى سرزمين ديگر باشد، ولى با زبان قومش با ايشان سخن بگويد، همچنان كه قرآن كريم، از يك طرف، او را در ميان قوم لوط غريب خوانده و فرموده: «إنِّى مُهَاجِرٌ إلَى رَبِّى»، و از طرفى ديگر، همان مردم بيگانه را قوم لوط خوانده و مكرر فرموده: «وَ قَومُ لُوطٍ».

حال اين سؤال مطرح مى گردد كه: آيا پيغمبرانى كه به بيش از يك امت مبعوث شده اند، يعنى پيغمبران اولواالعزمى كه بر همگى اقوام بشرى مبعوث مى شدند، چه وضعى داشته اند؟ آيا همه آنان، زبان همه اهل عالَم را مى دانسته اند و با اهل هر ملتى به زبان ايشان سخن مى گفته اند، يا نه؟