۱۶٬۳۳۸
ویرایش
خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
<span id='link229'><span> | <span id='link229'><span> | ||
==چگونگى تعدد | ==چگونگى تعدد «ِوزر» و «عذاب»، در ازای عمل واحد == | ||
اين به حسب لفظ و ظاهر آيات | اين به حسب لفظ و ظاهر آيات بود. و اما بر حسب حقيقت، بايد بگوييم: همان طور كه يك عمل، چه حسنه و چه سيئه باشد، يك عمل است و دو تا نمى شود، | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۳۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۳۷ </center> | ||
همچنين | همچنين وِزر و عذاب آن نيز، بايد يكى باشد و تعدد بردار نيست. منتهى چيزى كه هست، گاهى خود عمل، از آن جايى كه قائم به بيش از يك نفر است - البته قيامش به آمر و فاعل، قيامى است طولى نه عرضى تا باعث اشكال شود - قهرا وِزر و عذاب آن نيز، قائم به بيش از يك نفر خواهد بود. پس در حقيقت، در مسأله باب كردن كار زشت هم، يك وِزر و عذاب بيشتر نيست. چيزى كه هست، با اين يك عذاب، دو نفر معذب مى شوند: يكى عامل و يكى هم آمر. | ||
براى | براى اين كه تصور اين معنا آسان شود، كافى است در مضمون آياتى كه به تجسم اعمال بر مى گردد، دقت كنيم، كه در اين صورت خواهيم ديد يك عمل مثلا زشت، در صورت تجسم، به صورت واحد شخصى مجسم مى شود، وليكن بيش از يك نفر را معذب مى كند، و براى بيش از يك نفر مجسم مى شود: يكى آمر و باعث و يكى هم عامل و مباشر. بنابراين، مى توان مسأله را به وجهى بعيد، به چيزى مَثَل زد كه دو نفر آن را تصور كنند و از تصور آن معذب شوند، يا لذت برند. | ||
در سابق | در سابق هم، در ذيل آيه: «لِيَمِيزَ اللهُ الخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّب...»، در جلد نهم اين كتاب، راجع به اين معنا بياناتى گذشت، و إن شاء الله، به زودى نيز بحث مفصل آن را در جاى مناسب، ايراد مى كنيم. | ||
و به هر | و به هر حال، در جملۀ «لِيَحمِلُوا أوزَارَهُم كَامِلَةً يَومَ القِيَامَة»، «لام» براى غايت است، و جار و مجرور، متعلق به جملۀ «أسَاطِيرُ الأوَّلِين» است. و جملۀ «يُضِلُّونَهُم» دلالت دارد بر اين كه تحمل كردن وزرهاى ديگران، جهت گمراه كردن ايشان بوده، و نتيجه اضلال، حمل أوزار است، و تقدير كلام چنين است: «براى اين گفتند اساطير اولين است كه ايشان را گمراه كنند و خودشان گمراه بودند، كه هم وزر گناهان خود را حمل كردند و هم وزر اينان را كه بدون علم گمراهشان كردند». | ||
و اگر | و اگر جملۀ «لِيَحمِلُوا أوزَارَهُم» را با قيد «كاملة» مقيد نمود، براى اين بود كه كسى توهم نكند كه بعضى از گناهان خود و بعضى از گناهان گمراه شدگان خود را حمل مى كنند، نه همه وزرهاى خود و همه وزرهاى گمراه شدگان خود را. | ||
«''' | «'''وَ مِن أوزَارِ الَّذِينَ يُضِلُّونَهُم'''» - كلمۀ «مِن» در اين جمله، تبعيضى است. چون گمراه كنندگان، تمامى وزرهاى گمراه شدگان خود را به دوش نمى كشند، بلكه تنها آن وزرهايى را حمل مى كنند كه نتيجه اضلال ايشان بوده، و خود سياق شاهد اين معنا است. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۳۸ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۳۸ </center> | ||
پس آوردن | پس آوردن «مِن» تبعيضيّه، براى فرق نهادن ميان گناهان و وزرهاى ناشى از اضلال و گناهان غير ناشى از آن بوده است. نه براى اين كه بر تبعيض دلالت كند، تا معنايش اين شود كه بعضى از وزرهاى ناشى از اضلال را به حساب ايشان و بعضى ديگرش را به حساب اضلال شدگان مى نويسند. و يا معنايش تقسيم باشد، به اين معنا كه تمامى وزرهاى اضلال را جمع نموده، بعضى را به اين و قسمتى را به آن بار مى كنند. زيرا امثال آيه: «وَ مَن يَعمَل مِثقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً يَرَهُ» با آن منافات دارد (دقت بفرماييد). | ||
==برداشت هاى نادرست از آيه: «لِيَحمِلُوا أوزَارَهُم كَامِلَةً يَومَ القِيَامَة»== | |||
از آنچه گذشت اين معنا روشن گرديد كه استفاده اى كه بعضى از مفسرين از آيه «ليحملوا اوزارهم كاملة يوم القيامة» كرده اند كه: به مقتضاى آن از گناه آنان هيچ كم نمى شود، و به امثال گرفتاريهاى دنيايى و يا اطاعتهاى مقبول كه در مؤمنين، كفاره گناهان اند، كفاره پذير نيست. | از آنچه گذشت اين معنا روشن گرديد كه استفاده اى كه بعضى از مفسرين از آيه «ليحملوا اوزارهم كاملة يوم القيامة» كرده اند كه: به مقتضاى آن از گناه آنان هيچ كم نمى شود، و به امثال گرفتاريهاى دنيايى و يا اطاعتهاى مقبول كه در مؤمنين، كفاره گناهان اند، كفاره پذير نيست. | ||
خط ۷۵: | خط ۷۵: | ||
<span id='link231'><span> | <span id='link231'><span> | ||
==مقصود از كسانى كه علم داده شده اند، در آيه شریفه== | ==مقصود از كسانى كه علم داده شده اند، در آيه شریفه== | ||
ویرایش