تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۳۳: تفاوت میان نسخه‌ها

در اين آيات رجوع وانعطافى به ما قبل هست به آن جائى كه گفتار قبل از داستان اصحاب كهف بدانجا منتهى گرديد، يعنى به تاءسف خوردن و ناشكيبائى رسول خدا (صلى اللّه عليه وآله وسلم) از اينكه چرا مردم ايمان نمى آورند وبه كتابى كه برايشان نازل شده نمى گروند. و چرا دعوت حقه او را قبول نمى كنند. آيات مورد بحث عطف بدانجا است كه رسول خدا (صلى اللّه عليه وآله وسلم) را تسليت مى داد به اينكه سراى دنيا بلاء وامتحان است ، وآنچه زينت دارد به زودى به صورت خاك خشك در مى آيد، پس ديگر سزاوار نيست به خاطر اين مردم خود را ناراحت كنى ودلتنگ شوى كه چرا دعوتت را نمى پذيرند وبه كتاب خدا ايمان نمى آورند.

آنچه بر توواجب است صبر وحوصله كردن با اين مشت فقرائى است كه ايمان آورده اند ومدام پروردگار خود را مى خوانند، وهيچ توجهى به اين توانگران كافر كيش كه همواره به ثروت خود وزينت حيات دنيايشان مى بالند ندارند، چون مى دانند اين زينتها به زودى به صورت خاكى خشك مبدل مى شود، لذا همواره دنيا داران را به سوى پروردگارشان مى خوانند، وديگر كارى به كارشان ندارند. هر كه مى خواهد ايمان بياورد وهر كه مى خواهد كفر بورزد، چيزى به عهده رسول خدا (صلى اللّه عليه وآله وسلم ) نيست ، آنچه وظيفه اواست كه بايد در مواجهه با آنان رعايت كند اين است كه در صورت ايمان آوردن ، با شادمانى ، ودر صورتى كه ايمان نياورند، با تاءسف با آنان مواجه نشود، بلكه همان ثواب وعقاب خداى را تذكر دهد.