تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۳۲: تفاوت میان نسخه‌ها

«يُسَبِّحُونَ»، اين كلمۀ از «سَبح» اشتقاق يافته است، كه به معناى جريان و شناى در آب است. بعضى از مفسران گفته اند: اين كه سير كرات در فضا را شناى در فضا ناميد، از اين جهت بوده كه كار آفتاب و ماه را كار عقلا خوانده، چنان كه در جاى ديگر فرموده: «وَ الشَّمسَ وَ القَمَرَ رَأيتُهُم لِى سَاجِدِين».

<span id='link284'><span>

در كتاب محاسن، به سند خود، از يونس و او، بدون ذكر سند، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود: هيچ باطلى در برابر حق قرار نمى گيرد، مگر آن كه مغلوب حق مى شود. چون خداى تعالى فرمود: «بَل نَقذِفُ بِالحَقِّ عَلَى البَاطِلِ فَيَدمَغُهُ فَإذَا هُوَ زَاهِقٌ».

و در عيون، در باب روايات وارده از حضرت رضا «عليه السلام» درباره هاروت و ماروت، در ضمن حديثى كه فرمود ملائكه معصوم و به لطف خدا از كفر و هر گناه و كار زشتى محفوظ اند، همچنان كه خداى تعالى فرموده: «لَا يَعصُونَ اللّهَ مَا أمَرَهُم وَ يَفعَلُونَ مَا يُؤمَرُون»، و نيز فرموده: «وَ لله مَن فِى السَّماواتِ وَ الأرضِ وَ مَن عِندَهُ» - كه منظور از آنان ملائكه است - «لَا يَستَكبِرُونَ عَن عِبَادَتِهِ وَ لَا يَستَحسِرُون * يُسَبِّحُونَ اللَّيلَ وَ النَّهَارَ لَا يَفتُرُون»، همه كسانى كه در آسمان ها و زمين اند، ملك او هستند و همه آنان كه نزد اويند، از عبادت او استكبار نورزيده و به ستوه نمى آيند، بلكه شب و روز او را تسبيح گفته، خسته نمى شوند.

<span id='link285'><span>

و در نهج البلاغه، امام اميرالمؤمنين «عليه السلام» در وصف ملائكه فرموده: خداى را تسبيح مى گويند و دچار خستگى نمى شوند و ديدگانشان را خواب نمى گيرد و عقلشان دچار سهو و فراموشى نمى شود. بدن هايشان سست و ناتوان نگشته و غفلت و نسيان عارضشان نمى شود.