۱۶٬۹۰۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←تمثيل حال مؤمن و كافر، به درياى شيرين و درياى شور
| خط ۱۲۴: | خط ۱۲۴: | ||
آيه شريفه، كافر و مؤمن را به آب تلخ و شيرين تشبيه كرده، و آنگاه آب تلخ و شور را بر كافر ترجيح داده، كه آب تلخ و شور، ماهى و زيور دارد، ولى كافر هيچ فايده اى در وجودش نيست. پس آيه شريفه، همان را بيان مى كند كه آيه: «ثُمّ قَسَت قُلُوبُكُم مِن بَعدِ ذَلِكَ فَهِىَ كَالحِجَارَةِ أو أشَدُّ قَسوَةً»، و ذيلش كه مى فرمايد: «وَ إنّ مِنَ الحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجّرُ مِنهُ الأنهَارُ وَ إنّ مِنهَا لَمَا يَشَقَّقُ فَيَخرُجُ مِنهُ المَاءُ وَ إنّ مِنهَا لَمَا يَهبِطُ مِن خَشيَةِ اللّه»، در صدد بيان آن است. | آيه شريفه، كافر و مؤمن را به آب تلخ و شيرين تشبيه كرده، و آنگاه آب تلخ و شور را بر كافر ترجيح داده، كه آب تلخ و شور، ماهى و زيور دارد، ولى كافر هيچ فايده اى در وجودش نيست. پس آيه شريفه، همان را بيان مى كند كه آيه: «ثُمّ قَسَت قُلُوبُكُم مِن بَعدِ ذَلِكَ فَهِىَ كَالحِجَارَةِ أو أشَدُّ قَسوَةً»، و ذيلش كه مى فرمايد: «وَ إنّ مِنَ الحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجّرُ مِنهُ الأنهَارُ وَ إنّ مِنهَا لَمَا يَشَقَّقُ فَيَخرُجُ مِنهُ المَاءُ وَ إنّ مِنهَا لَمَا يَهبِطُ مِن خَشيَةِ اللّه»، در صدد بيان آن است. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۶ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۶ </center> | ||
پاسخ ديگرى كه داده اند، اين است كه: جملۀ «وَ تَستَخرِجُونَ حِليَةً تَلبِسُونَهَا»، تتمۀ تمثيل است و مى خواهد بفرمايد هرچند اين دو دريا - كه در بعضى منافع، مثل هم اند - ولى در آنچه كه مقصود بالذات است، با هم تفاوت دارند. چون يكى از آن دو، با چيزى آميخته شده كه آن صفاى فطرى و خلقى خود را از دست داده. | پاسخ ديگرى كه داده اند، اين است كه: | ||
مؤمن و كافر هم، اين چنين هستند. هرچند احيانا در پاره اى مكارم اخلاقى مثل هم اند، مثلا هر دو داراى شجاعت و سخاوت مى شوند، ولى در آنچه كه مقصود اصلى از خلقت آن دو است، اختلاف دارند. مؤمن بر آن صفاى اصلى و فطرى خود باقى است، ولى كافر آن صفا را از دست داده. | |||
جملۀ «وَ تَستَخرِجُونَ حِليَةً تَلبِسُونَهَا»، تتمۀ تمثيل است و مى خواهد بفرمايد هرچند اين دو دريا - كه در بعضى منافع، مثل هم اند - ولى در آنچه كه مقصود بالذات است، با هم تفاوت دارند. چون يكى از آن دو، با چيزى آميخته شده كه آن صفاى فطرى و خلقى خود را از دست داده. مؤمن و كافر هم، اين چنين هستند. هرچند احيانا در پاره اى مكارم اخلاقى مثل هم اند، مثلا هر دو داراى شجاعت و سخاوت مى شوند، ولى در آنچه كه مقصود اصلى از خلقت آن دو است، اختلاف دارند. مؤمن بر آن صفاى اصلى و فطرى خود باقى است، ولى كافر آن صفا را از دست داده. | |||
بعضى ديگر، پاسخ داده اند به اين كه: اصلا چه كسى گفته كه لؤلؤ و مرجان در آب شيرين توليد نمى شود، و صرف اين كه ما آن را نديده ايم، دليل بر عدم آن نمى شود. پس اشكال به این كه «حليه»، مختص به آب شور است، از اصل ممنوع است. | بعضى ديگر، پاسخ داده اند به اين كه: اصلا چه كسى گفته كه لؤلؤ و مرجان در آب شيرين توليد نمى شود، و صرف اين كه ما آن را نديده ايم، دليل بر عدم آن نمى شود. پس اشكال به این كه «حليه»، مختص به آب شور است، از اصل ممنوع است. | ||
