۱۶٬۹۰۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۲۵: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←دستور دادن صدقه قبل از نجواى با پيامبر «ص»
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
==دستور دادن صدقه قبل از نجواى با پيامبر «ص» == | ==دستور دادن صدقه قبل از نجواى با پيامبر «ص» == | ||
«'''يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا إِذَا نَاجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَينَ يَدَى | «'''يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا إِذَا نَاجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَينَ يَدَى نَجْوَاکُم صَدَقَةً ...'''»: | ||
منظور از جملۀ «وقتى با رسول نجوا مى كنيد»، «وقتى مى خواهيد با رسول نجوا كنيد» است. مى فرمايد: هر وقت خواستيد با آن جناب گفتگوى سرّى بكنيد، قبل از آن صدقه اى بدهيد. | |||
«'''ذَلِكَ خَيرٌ لَكُم وَ أطهَرُ'''» - اين جمله علّت تشريع صدقه قبل از نجوا را بيان مى كند. نظير جملۀ «وَ أن تَصُومُوا خَيرٌ لَكُم»، مطالب قبل خود را تعليل مى كند. و در اين كه منظور از جمله مورد بحث، خير بودن و أطهر بودن براى نفوس و قلوب است، هيچ شكى نيست، و شايد وجهش اين باشد كه ثروتمندان از مسلمين، زياد با رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» نجوا مى كردند، و مى خواستند اين را براى خود نوعى امتياز و تقرب به رسول به حساب آورده، در برابر فقرا خود را از خصّيصين رسول وانمود كنند. در نتيجه، فقرا از اين بابت ناراحت مى شدند، و دل هايشان مى شكست. لذا خداى تعالى به آن ها دستور داد هر وقت خواستند با آن جناب درِ گوشى سخن بگويند، قبلا به فقرا صدقه دهند، كه اين عمل باعث مى شود اولا دل ها به هم نزديك شود و ثانيا، حسّ رحمت و شفقت و مودّت و پيوند دل ها بيشتر گشته، كينه ها و خشم هاى درونى زدوده گردد. | |||
در كلمۀ «ذلك»، التفاتى به كار رفته، چون قبلا خطاب به عموم مؤمنان بود، و در اين كلمه، خطاب را متوجه شخص رسول «صلى اللّه عليه و آله و سلم» كرد، و با اين تغيير لحن، تجليلى لطيف از آن جناب نمود. چون حكم صدق مربوط به نجواى با آن جناب بود، و اگر التفات را متوجه آن حضرت كند، افادۀ عنايت بيشترى نسبت به آن جناب مى كند. | |||
«'''فان لم تجدوا فان اللّه غفور رحيم '''» - يعنى اگر چيزى نيافتيد كه آن را صدقه دهيد، در اين صورت تكليف صدقه قبل از نجوى ساقط مى شود، و خداى تعالى به شما رخصت مى دهد كه با آن جناب نجوى كنيد، و از شما عفو كرد كه او غفور و رحيم است . بنابر اين بيان ، جمله «'''فان اللّه غفور رحيم '''» از باب به كار بردن سبب در جاى مسبب است ، (زيرا مسبب كه بايد در آيه ذكر مى شد اين بود كه بفرمايد: «'''فان لم تجدوا عفى اللّه عنكم و غفر لكم و رحمكم '''» ولى مسبب را ذكر نكرد، سبب را كه همان غفور و رحيم بودن خدا است ذكر نمود). | «'''فان لم تجدوا فان اللّه غفور رحيم '''» - يعنى اگر چيزى نيافتيد كه آن را صدقه دهيد، در اين صورت تكليف صدقه قبل از نجوى ساقط مى شود، و خداى تعالى به شما رخصت مى دهد كه با آن جناب نجوى كنيد، و از شما عفو كرد كه او غفور و رحيم است . بنابر اين بيان ، جمله «'''فان اللّه غفور رحيم '''» از باب به كار بردن سبب در جاى مسبب است ، (زيرا مسبب كه بايد در آيه ذكر مى شد اين بود كه بفرمايد: «'''فان لم تجدوا عفى اللّه عنكم و غفر لكم و رحمكم '''» ولى مسبب را ذكر نكرد، سبب را كه همان غفور و رحيم بودن خدا است ذكر نمود). | ||
در اين آيه شريفه دلالتى هست براين كه تكليف دادن صدقه مخصوص توانگران است ، | در اين آيه شريفه دلالتى هست براين كه تكليف دادن صدقه مخصوص توانگران است ، | ||
