۱۷٬۲۰۴
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۴۷: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←خطاب ملائكه به اهل دوزخ : اين همان وعده اى است كه به شما مى دادند!
| خط ۹۵: | خط ۹۵: | ||
<span id='link417'><span> | <span id='link417'><span> | ||
==خطاب ملائكه به | ==خطاب ملائكه به دوزخیان: اين همان وعده اى است كه به شما مى دادند == | ||
فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِيئَت وُجُوهُ الَّذِينَ كَفَرُوا ... | «'''فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِيئَت وُجُوهُ الَّذِينَ كَفَرُوا...'''»: | ||
كلمه | كلمه «زُلفَه» به معناى «قُرب - نزديكى» است. و مراد از آن، «قَرِيب - نزديك» است. و ممكن هم هست از باب «زِيدٌ عَدلٌ» باشد، و ضمير در جمله «رَأوهُ» به «وعد»، و به قول بعضى به «عذاب» بر مى گردد. و معناى آيه اين است كه: وقتى آن وعده و يا عذاب را نزديك ببينند، آن وقت روى كسانى كه كفر ورزيدند، ترش مى شود و در سيمايشان، اثر خسران و نوميدى هويدا مى گردد. | ||
«''' | «'''وَ قِيلَ هَذَا الّذِى كُنتُم بِهِ تَدّعُون '''» - بعضى از علماى لغت گفته اند: «تَدَعُون» بدون تشديد دال و «تَدّعُون» با تشديد، هر دو به يك معناست. مثل دو كلمه «تَدَخَرُونَ» بى تشديد و «تَدّخَرُونَ» با تشديد. و معناى جمله اين است كه به ايشان گفته مى شود: این عذاب كه مى بينيد، همان وعده اى است كه به شما دادند، و شما همواره مى پرسيديد پس آن قيامت و عذاب چه وقت است؟ و با گفتن «مَتَی هَذَا الوَعدُ»، در آمدنش عجله مى كرديد. و از ظاهر سياق بر مى آيد كه گوينده اين كلام ملائكه اند، | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۶۱۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۶۱۱ </center> | ||
كه به امر خدا به اهل دوزخ خطاب مى كنند. بعضى از | كه به امر خدا به اهل دوزخ خطاب مى كنند. بعضى از مفسران گفته اند: گويندۀ آن خود كفارند كه به يكديگر مى گويند. | ||
قُلْ أَ رَءَيْتُمْ إِنْ أَهْلَكَنىَ اللَّهُ وَ مَن مَّعِىَ أَوْ رَحِمَنَا فَمَن | «'''قُلْ أَ رَءَيْتُمْ إِنْ أَهْلَكَنىَ اللَّهُ وَ مَن مَّعِىَ أَوْ رَحِمَنَا فَمَن يُجِيرُ الْكَافِرِينَ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ'''»: | ||
حرف | حرف «إن» شرطيه است، كه شرط و جزا مى خواهد. شرط آن جمله «أهلَكَنِىَ اللّهُ» و جزايش، جملۀ «فَمَن يُجِيرُ الكَافِرِين...» است. مى فرمايد به ايشان بگو: به من خبر دهيد ببينم، اگر خدا مرا و مؤمنين را كه با منند، هلاك كند، و يا به ما رحم نموده، هلاكمان نكند، چه كسى كافران را - كه همين شماييد و به خدا كفر مى ورزيد، و مستحق عذاب دردناك اوييد، - از عذاب دردناك او پناه مى دهد؟ و در اين جمله، به طور قاطع كفار را تهديد مى كند به اين كه هلاك شدن ما و هلاك نشدنمان هيچ سودى به حال شما ندارد، و عذابى را كه به طور قطع و به خاطر كفرتان به شما خواهد رسيد، از شما برطرف نمى سازد. | ||
بعضى از مفسران گفته اند: كفار مكّه، رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» و مؤمنان را به مُردن نفرين مى كردند. لذا خداى تعالى مأمورش كرد به ايشان بگويد: چه خدا ما را هلاك كند و چه باقى بدارد، به هر حال سرنوشت ما به دست اوست، و ما از رحمت او اميد خير داريم. و اما شما چه مى كنيد، چه كسى را داريد كه از عذاب اليم خدا - كه به خاطر كفرتان به خدا مستحق آن شده ايد - پناهتان دهد؟ | |||
«'''قُلْ هُوَ الرَّحْمَنُ ءَامَنَّا بِهِ وَ عَلَيْهِ تَوَكّلْنَا فَستَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فى ضَلَالٍ مُّبِينٍ'''»: | |||
در كشاف گفته : اگر بپرسى چرا مفعول فعل | ضمير، به خدايى بر مى گردد كه رسول اللّه مأمور شده بشر را به توحيد او دعوت كند. و كفار، همان خدا را مى خوانند تا او را هلاك سازد. و معناى آيه اين است كه: بگو آن خدايى كه من شما را به توحيد او مى خوانم، و شما او را به نفرين من و عليه مؤمنان مى خوانيد، همان رحمانى است كه نعمتش هر چيزى را فرا گرفته، و ما به او ايمان آورده، بر او توكل كرده ايم، بدون این که به چيزى غير او متمايل شويم، و يا اعتماد كنيم. پس اى مردم كافر! به زودى خواهيد فهميد چه كسى در ضلالت آشكار است؟ ما و يا شما؟ | ||
در كشاف گفته: اگر بپرسى چرا مفعول فعل «آمَنّا» را - كه ضمير در «بِهِ» باشد، بعد از فعل آورد، و مفعول فعل «تَوَكّلنَا» را كه ضمير در «عَلَيه» باشد، جلوتر از فعل آورد، و خلاصه چرا نفرمود: «آمَنّا بِهِ وَ تَوَكّلنَا عَلَيهِ»؟ در پاسخ مى گويم: | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۶۱۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۶۱۲ </center> | ||
علتش اين بود كه | علتش اين بود كه: كلمۀ «آمَنّا» در مقام تعربض به كافران بود، كه ذكرشان به ميان آمده بود. پس گويا فرموده: «'''ايمان آورديم به رحمان، و مثل شما به او كفر نورزيديم». آنگاه فرمود: و بر خصوص او توكل كرديم - چون مقدم شدن كلمۀ (بر او) انحصار را مى رساند - و توكل نكرديم بر آنچه شما بر آن توكل نموديد. شما بر رجال و اموالتان توكل كرديد، و ما بر خداى رحمان و بس. | ||
قُلْ أَ رَءَيْتُمْ إِنْ أَصبَحَ | «'''قُلْ أَ رَءَيْتُمْ إِنْ أَصبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْراً فَمَن يَأْتِيكُم بِمَاءٍ مَّعِينِ'''»: | ||
كلمه | كلمه «غَور» به معناى فرو رفتن آب در زمين است. و منظور از اين مصدر اسم فاعل - غائر - است، و كلمه «مَعين» به معناى آب جارى در روى زمين است. و معناى آيه اين است كه: مرا خبر دهيد اگر آب شما به زمين فرو رود، و روى زمين آبى نماند، چه كسى است كه در روى زمين برايتان آب جارى سازد؟ | ||
در اين باره رواياتى است كه آيه شريفه را بر ولايت على | در اين باره رواياتى است كه آيه شريفه را بر ولايت على «عليه السلام» و دشمنى آن جناب تطبيق مى كند، كه البته منظور از آن ها، تفسير نيست، بلكه تطبيق كلى بر مصداق است. | ||
<center> ''' * * * ''' </center> | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۶۱۳ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۶۱۳ </center> | ||
<span id='link418'><span> | <span id='link418'><span> | ||
<center> «'''سوره قلم'''» </center> | |||
==آيات ۱ - ۳۳ سوره قلم == | ==آيات ۱ - ۳۳ سوره قلم == | ||
