تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۷: تفاوت میان نسخه‌ها

مثلا در باره صالح فرموده كه به قوم خود گفت: «تَمَتّعُوا فِى دَارِكُم ثَلاثَةَ أيّامٍ ذَلكَ وَعدٌ غَيرُ مَكذُوبٍ». و در باره عيسى فرموده كه به بنى اسرائيل فرمود: «وَ أُنَبّئُكُم بِمَا تَأكُلُونَ وَ مَا تَدّخِرُونَ فِى بُيُوتِكُم إنّ فِى ذَلكَ لَآيَةً لَكُم»، و نيز آياتى كه در باره وعده هاى رسولان آمده، و پيشگويی هايى كه در خود قرآن كريم آمده، همه اين ها، از موارد اظهار غيب است.

در تفسير عياشى، از امام جواد «عليه السلام» روايت كرده كه: معتصم (خليفۀ عباسى)، از بُريدن دست سارق پرسش نمود، كه از كجا بايد دستش را قطع كنند؟ فرمود: بايد از آخرين بند انگشتان قطع كنند، و كفِ دست را باقى بگذارند. معتصم پرسيد: دليل بر اين معنا چيست؟ فرمود: كلام رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» است كه فرمود: سجده بايد بر هفت موضع بدن واقع شود: پيشانى و دو كفِ دست و دو سرِ زانو و دو انگشت پا. پس اگر دست دزد را از مچ و يا از آرنج قطع كنند، دستى باقى نمى ماند تا با آن سجده كند. خداى تعالى هم فرموده: «أنّ المَسَاجِدَ لله»، و منظورش از «مساجد»، همان عضوهاى هفتگانه اى است كه بر آن سجده مى شود. و معناى جمله «فَلا تَدعُوا مَعَ اللّه أحداً» هم، همين است كه چيزى كه خاصِّ خدا است، نبايد قطع شود (تا آخر حديث).