روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۶۱۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، بَابُ الْوَقْفِ وَ الصَّدَقَةِ وَ النُّحْل

و روي محمد بن علي بن محبوب عن محمد بن الفرج عن علي بن معبد قال :

كَتَبَ إِلَيْهِ‏ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ إِبْرَاهِيمَ‏ فِي‏ سَنَةِ ثَلاَثٍ وَ ثَلاَثِينَ وَ مِائَتَيْنِ‏ يَسْأَلُهُ عَنْ رَجُلٍ مَاتَ وَ خَلَّفَ اِمْرَأَةً وَ بَنِينَ وَ بَنَاتٍ وَ خَلَّفَ لَهُمْ غُلاَماً أَوْقَفَهُ عَلَيْهِمْ عَشْرَ سِنِينَ ثُمَّ هُوَ حُرٌّ بَعْدَ اَلْعَشْرِ سِنِينَ هَلْ يَجُوزُ لِهَؤُلاَءِ اَلْوَرَثَةِ بَيْعُ هَذَا اَلْغُلاَمِ وَ هُمْ مُضْطَرُّونَ إِذَا كَانَ عَلَى مَا وَصَفْتُهُ لَكَ جَعَلَنِيَ اَللَّهُ فِدَاكَ فَكَتَبَ ع لاَ يَبِيعُونَهُ‏ إِلَى مِيقَاتِ شَرْطِهِ إِلاَّ أَنْ يَكُونُوا مُضْطَرِّينَ إِلَى ذَلِكَ فَهُوَ جَائِزٌ لَهُمْ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۰۹

و محمّد بن علىّ بن محبوب، از محمّد بن فرج، از علىّ بن معبد روايت كرده است كه گفت: محمّد بن احمد بن ابراهيم در سال دويست و سى و سه طىّ نامه‏اى از آن امام عليه السّلام در باره مردى سؤال كرده است كه وفات يافته، و همسرى و پسرانى و دخترانى از خود بجاى نهاده، و غلامى را براى ايشان باقى گذاشته است كه او را بمدّت ده سال براى ايشان وقف كرده، و مقرّر داشته است كه پس از انقضاى ده سال آن غلام آزاد باشد. اكنون سؤال من- خدا مرا فداى تو كناد!- اينست كه آيا براى ورثه در حالت اضطرار فروختن چنين غلام، در صورتى‏ كه چنان باشد كه براى تو وصف كردم جايز است؟ امام عليه السّلام نوشت: تا فرا رسيدن وقت شرطش او را نميفروشند، مگر در صورتى كه به اين كار اجبار و اضطرار داشته باشند، كه در اين صورت فروختنش براى ايشان جايز است.