الأنبياء ٥١
گسترشکپی متن آیه |
---|
ترجمه
الأنبياء ٥٠ | آیه ٥١ | الأنبياء ٥٢ | ||||||||||||||
|
معنی کلمات و عبارات
«رُشْد»: هدایت راهیابی به خیر و صلاح دنیا و آخرت. «مِن قَبْلُ»: از قبل. پیش از موسی و هارون.
آیات مرتبط (تعداد ریشههای مشترک)
تفسیر
- آيات ۴۸ - ۷۷ سوره انبياء
- اشاره به وجه نامگذاری «تورات» به «فرقان»، «ضياء» و «ذكر»
- مقصود از اين كه فرمود: «قرآن، ذكر مبارك» است
- مقصود از اين كه فرمود: ما به ابراهيم، رشد او را داديم
- گفتگوى ابراهيم «ع»، با قوم بت پرست خود
- ابراهيم «ع»، بت ها را قطعه قطعه كرد، مگر بزرگترين آن ها را
- محاجّه ابراهیم «ع» با قوم خود، بعد از شكستن بت ها
- تنبّه مردم بعد از شنيدن كلام ابراهيم «ع»
- سرد و سالم شدن آتش براى ابراهيم «ع»، به امرتكوينى خداى تعالى
- مراد از هدايت در آیه: «وَ جَعَلنَاهم أئمّةً یَهدُونَ بِأمرنا»، رساندن به مقصد است
- بحث روايتى: (روایاتی در باره به آتش افکندن ابراهیم«ع»)
- چند روايت راجع به اين كه خداوند امامت را در ابراهيم «ع» و ذرّيه او قرار داد
نکات آیه
۱- ابراهیم(ع) از رشد و کمال والا در پرتو عنایت الهى برخوردار بود. (و لقد ءاتینا إبرهیم رشده )
۲- استعدادها و ظرفیت هاى وجودى آدمیان براى رشد و کمال، متفاوت است. (و لقد ءاتینا إبرهیم رشده ) از این که خداوند به ابراهیم(ع) رشدِ متناسب و مخصوص به او اعطا فرموده; به دست مى آید که هر انسانى داراى قابلیت و استعداد مخصوص به خود و متفاوت با دیگران است.
۳- موسى و هارون(ع) دو پیامبر رشد یافته و بهره مند از کمال، بعد از ابراهیم(ع) بودند. (ءاتینا موسى و هرون الفرقان ... و لقد ءاتینا إبرهیم رشده من قبل ) برداشت یاد شده بر این مبنا استوار است که مراد از «من قبل» زمان پیش از موسى و هارون(ع) باشد. از این مطلب به دست مى آید که آن دو پیامبر نیز از چنین رشدى بهره مند بودند.
۴- ابراهیم(ع) در پرتو عنایت الهى، از رشد و کمالات خاص از دوران کودکى و قبل از نبوت بهره مند بود. (و لقد ءاتینا إبرهیم رشده من قبل ) برداشت یاد شده مبتنى براین است که مراد از «من قبل» پیش از بلوغ و یا قبل از نبوت باشد.
۵- تمامى انسان ها، حتى پیامبران به عنایت خداوند در رشد و کمال نیازمنداند. (و لقد ءاتینا إبرهیم رشده من قبل )
۶- خداوند از پیش بر شایستگى ها و استعدادهاى ابراهیم(ع) آگاه بود. (و لقد ءاتینا إبرهیم رشده من قبل و کنّا به علمین ) برداشت یاد شده مبتنى براین است که جمله «و کنّا به عالمین» حالیه باشد و ضمیر «به» به ابراهیم برگردد. براین اساس پیام آیه شریفه مانند آیه (...اللّه أعلم حیث یجعل رسالته...) (انعام(۶) ۱۲۴) خواهد بود.
۷- برخوردار شدن ابراهیم(ع) از رشد و کمال ویژه در پرتو عنایت الهى، بر اساس لیاقت ها وشایستگى هاى خود آن حضرت بوده است. (و لقد ءاتینا إبرهیم رشده من قبل ) اضافه «رشد» به ضمیر، اضافه مصدر به مفعول خود است و نیز از نوع اضافه لامیه و افاده کننده اختصاص مى باشد; یعنى، ما به ابراهیم(ع) رشد شایسته او و مخصوص شأن و منزلت والاى او داده ایم.
۸- لطف خداوند بر انسان، بر اساس لیاقت و شایستگى او است. (و لقد ءاتینا إبرهیم رشده و کنّا به علمین ) برداشت یاد شده با توجه به القاى خصوصیت از مورد (حضرت ابراهیم(ع)) قابل استفاده است.
موضوعات مرتبط
- ابراهیم(ع): استعداد ابراهیم(ع) ۶، ۷; فضایل ابراهیم(ع) ۱; کمال ابراهیم(ع) ۱، ۴; کودکى ابراهیم(ع) ۴; منشأ کمال ابراهیم(ع) ۶، ۷
- استعداد: نقش استعداد ۸
- انبیا: انبیاى پس از ابراهیم(ع) ۳
- انسان: تفاوت استعداد انسان ها ۲; مراتب کمال انسان ها ۲; نیازهاى معنوى انسان ۵
- خدا: زمینه لطف خدا ۸; علم خدا ۶
- کمال: عوامل کمال ۵
- لطف خدا: مشمولان لطف خدا ۱، ۴
- موسى(ع): فضایل موسى(ع) ۳; کمال موسى(ع) ۳
- نیازها: نیاز به لطف خدا ۵
- هارون(ع): فضایل هارون(ع) ۳; کمال هارون(ع) ۳
منابع