۱۶٬۸۷۵
ویرایش
خط ۷۶: | خط ۷۶: | ||
و خواننده محترم توجه دارد كه اين آيه شريفه، تحدّى روشنى است. آن هم تحدّى به آوردن يك سوره، هر قدر هم كه كوچك باشد. چون كلمه «سوره»، هم به سوره طويل اطلاق مى شود، و هم به سوره قصير و كوتاه. | و خواننده محترم توجه دارد كه اين آيه شريفه، تحدّى روشنى است. آن هم تحدّى به آوردن يك سوره، هر قدر هم كه كوچك باشد. چون كلمه «سوره»، هم به سوره طويل اطلاق مى شود، و هم به سوره قصير و كوتاه. | ||
و از اين جا روشن مى شود كه اولا | و از اين جا روشن مى شود كه: | ||
اولا تحدّی اى كه در اين آيه شده، تحدّى به سوره معينى نيست. چون منظور مشركان از اين كه گفتند: «آن را به خدا افترا بسته»، جاى معينى از قرآن نبوده، بلكه منظورشان همه قرآن بوده، و قرآن كريم، آنان را تكليف كرده به اين كه يك سوره بياورند كه مثل همين قرآنى باشد، كه مى گويند به خدا افتراء بسته شده، و معلوم است كه منظور آنان، اين است كه همه قرآن، به خدا افتراء بسته شده، نه بعض معينى از آن. | |||
پس نبايد به گفته بعضى از مفسران گوش داد كه گفته اند: نكره آوردن - يعنى بدون الف و لام آوردن كلمه - «سوره» به منظور تعظيم و يا تنويع بوده، و منظور اين است كه كفار، سوره اى بياورند كه شبيه باشد به سوره اى از سوره هایى كه در آن داستان انبياء و اخبار تهديدآميز دنيایى و آخرتى آمده، نه سوره اى كه مشتمل بر امر و نهى باشد. زيرا كسى كه افتراء مى بندد، خبرى را به دروغ به خداى تعالى نسبت مى دهد، و امر و نهى كه خود از مقوله انشاء است، افتراء بستنى نيست. | پس نبايد به گفته بعضى از مفسران گوش داد كه گفته اند: نكره آوردن - يعنى بدون الف و لام آوردن كلمه - «سوره» به منظور تعظيم و يا تنويع بوده، و منظور اين است كه كفار، سوره اى بياورند كه شبيه باشد به سوره اى از سوره هایى كه در آن داستان انبياء و اخبار تهديدآميز دنيایى و آخرتى آمده، نه سوره اى كه مشتمل بر امر و نهى باشد. زيرا كسى كه افتراء مى بندد، خبرى را به دروغ به خداى تعالى نسبت مى دهد، و امر و نهى كه خود از مقوله انشاء است، افتراء بستنى نيست. |
ویرایش