۱۶٬۸۸۰
ویرایش
خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
و دعوت دوم آن جناب را، مبنى بر اين كه به وى ايمان آورند و اطاعتش كنند، اين طور رد كردند كه: «وَ مَا نَحنُ لَكَ بِمُؤمِنِينَ»، و با اين جمله، آن جناب را از قبول هر دو خواسته اش نوميد كردند. | و دعوت دوم آن جناب را، مبنى بر اين كه به وى ايمان آورند و اطاعتش كنند، اين طور رد كردند كه: «وَ مَا نَحنُ لَكَ بِمُؤمِنِينَ»، و با اين جمله، آن جناب را از قبول هر دو خواسته اش نوميد كردند. | ||
آنگاه براى اين كه آن جناب، به طور كلى از اجابت آنان مأيوس شود، نظريه خود را برايش شرح داده و گفتند: «إن نَقُولُ إلّا اعتَرَيكَ بَعضُ آلِهَتِنَا بِسُوء»، كه كلمۀ «اعتراء»، به معناى برخورد و اصابه است. يعنى گفتند: فكر ما درباره تو جز به اين نرسيده كه بعضى از خدايان | آنگاه براى اين كه آن جناب، به طور كلى از اجابت آنان مأيوس شود، نظريه خود را برايش شرح داده و گفتند: «إن نَقُولُ إلّا اعتَرَيكَ بَعضُ آلِهَتِنَا بِسُوء»، كه كلمۀ «اعتراء»، به معناى برخورد و اصابه است. | ||
يعنى گفتند: فكر ما درباره تو جز به اين نرسيده كه بعضى از خدايان ما، به تو آسيب رسانده اند، و به خاطر اين كه تو به آن ها توهين و بدگويى كرده اى، بلايى از قبيل نقصان عقل يا ديوانگى بر سرت آورده اند و در نتيجه عقلت را از دست داده اى. پس ديگر اعتنايى به سخنان دعوت گونۀ تو نيست. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۴۴۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۴۴۷ </center> | ||
<span id='link302'><span> | <span id='link302'><span> |
ویرایش