۱۶٬۸۸۰
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۱۱: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←رواياتى در باره نيكى كردن به پدر و مادر
| خط ۱۴۰: | خط ۱۴۰: | ||
و روايات در نيكى به پدر ومادر و حرمت عقوق، چه در زندگى ايشان و چه بعد از مرگشان، چه از طرق عامّه، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلّم»، و از طرق خاصه، از آن حضرت، و از امامان اهل بيت «عليهم السلام» بيش از آن است كه بتوان شمرد. | و روايات در نيكى به پدر ومادر و حرمت عقوق، چه در زندگى ايشان و چه بعد از مرگشان، چه از طرق عامّه، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلّم»، و از طرق خاصه، از آن حضرت، و از امامان اهل بيت «عليهم السلام» بيش از آن است كه بتوان شمرد. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۱۳۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۱۳۵ </center> | ||
چند روايت در معناى | ==چند روايت در معناى «أوّابين»== | ||
و در مجمع، از ابى عبداللّه «عليه السلام»، درباره معناى «أوّاب» روايت كرده كه فرمود: أوّاب به معناى كسى است كه بسيار توبه مى كند، و متعبدى است كه همواره از گناه به سوى خدا باز مى گردد. | |||
و در تفسير عياشى، از ابوبصير، از امام صادق «عليه السلام» آورده كه فرمود: اى ابامحمّد! بر شما باد به ورع و اجتهاد و اداى امانت و راستگویى و حُسن معاشرت با هر كس كه با شما همنشين است و طول دادن سجده، كه اين ها از سنّت ها و روش توّابين اوّابين است. آنگاه ابوبصير اضافه كرد كه: أوّابين، همان توّابين اند. | |||
مؤلف: و نيز از ابوبصير، از آن حضرت روايت شده كه در تفسير آيه فرموده: توّابين، عبادت پيشگانند. | |||
و در الدر المنثور است كه ابن ابى شيبه و حنّاد، از على بن ابی طالب «عليه السلام» روايت كرده كه گفت: وقتى كه سايه ميل كرد و ارواح به استراحت پرداختند (يعنى هنگام عصر)، حوائج خود به درگاه خداى تعالى ببريد، كه آن ساعت، ساعت أوّابين است. آنگاه خواند: «فَإنَّهُ كَانَ لِلأوَّابِينَ غَفُورً». | |||
و نيز در همان كتاب آمده كه ابن حريز، از على بن الحسين «رضى اللّه عنه» روايت كرده كه به مردى از اهل شام فرمود: آيا قرآن خوانده اى؟ عرض كرد: بلى. فرمود: آيا در باره بنى اسرائيل نخوانده اى كه فرمود: «وَ آتِ ذَا القُربَى حَقَّهُ»؟ مرد گفت: مگر شما از آن هایيد كه خدا امر كرده حقشان داده شود؟ فرمود: آرى. | |||
مؤلف: اين روايت را، تفسير برهان، از صدوق و او، به سند خود، از امام «عليه السلام»، و ثعلبى، در تفسير خود، از سدى، از ابن ديلمى، از آن جناب آورده اند. | |||
و در تفسير عياشى، از عبدالرحمن بن حجاج نقل كرده كه گفت: من از امام صادق «عليه السلام»، در باره اين آيه پرسيدم كه مى فرمايد: «وَ لَا تُبَذِّر تَبذِيراً». | |||
در جوابم فرمود: هر كس، هر خرجى در غير اطاعت خدا كند، مبذّر است، و هر خرجى كه در راه خدا كند، در آن خرج، اقتصاد و ميانه روى را رعايت كرده است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۱۳۶ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۱۳۶ </center> | ||
و در همان كتاب، از ابوبصير، از آن جناب روايت كرده كه در تفسير اين جمله فرموده است: «تبذير»، آن است كه انسان هر چه دارد، بدهد، آن وقت خودش دست روى دست بگذارد و محتاج گردد. پرسيدم: اين تبذير، تبذير در حلال نيست؟ فرمود: چرا. | |||
<span id='link91'><span> | <span id='link91'><span> | ||
