۱۷٬۰۳۴
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۲۱: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←تمثيلی در باره ابطال پندار مشركان، كه خدا از مخلوقات خود، شركايى دارد
| خط ۱۹۱: | خط ۱۹۱: | ||
كلمۀ «مِن» در جمله «مِن أنفُسَکُم» براى ابتداء غايت است. يعنى خداوند براى شما مَثَلى زده كه از خود شما اخذ شده، و از حالات خود شما گرفته شده. آنگاه با جملۀ «هَل لَكُم» شروع به آن مَثَل مزبور شده است، و استفهام آن، انكارى است. | كلمۀ «مِن» در جمله «مِن أنفُسَکُم» براى ابتداء غايت است. يعنى خداوند براى شما مَثَلى زده كه از خود شما اخذ شده، و از حالات خود شما گرفته شده. آنگاه با جملۀ «هَل لَكُم» شروع به آن مَثَل مزبور شده است، و استفهام آن، انكارى است. | ||
و كلمۀ «مَا» در جملۀ «مِن مَا مَلَكَت» نوعيت را مى رساند. يعنى از نوع آنچه شما مالكيد، از قبيل بردگان. و كلمۀ «مِن» در جمله «مِن شُرَكَاء» زيادى است. و «شُرَكَاء» مبتدا، و جملۀ «فَأنتُم فِيهِ سَوَاء»، تفريع بر شركت است. و كلمۀ «أنتُم»، خطابى است كه از طريق غلبه شامل بردگان و | و كلمۀ «مَا» در جملۀ «مِن مَا مَلَكَت» نوعيت را مى رساند. يعنى از نوع آنچه شما مالكيد، از قبيل بردگان. و كلمۀ «مِن» در جمله «مِن شُرَكَاء» زيادى است. و «شُرَكَاء» مبتدا، و جملۀ «فَأنتُم فِيهِ سَوَاء»، تفريع بر شركت است. و كلمۀ «أنتُم»، خطابى است كه از طريق غلبه شامل بردگان و مالكان آنان مى شود. | ||
و جملۀ «تَخَافُونَهُم كَخِيفَتِكُم أنفُسَكُم» به اين معنا است كه: مى ترسيد مملوك هاى شركاء در تصرف مال مشترك استبداد به خرج دهند، همان طور كه مى ترسيد كه شركاى آزاد و مثل خودتان در مال مشترك تصرف كنند، بدون اين كه اجازه و رضايتى از شما كسب كرده باشند. | و جملۀ «تَخَافُونَهُم كَخِيفَتِكُم أنفُسَكُم» به اين معنا است كه: مى ترسيد مملوك هاى شركاء در تصرف مال مشترك استبداد به خرج دهند، همان طور كه مى ترسيد كه شركاى آزاد و مثل خودتان در مال مشترك تصرف كنند، بدون اين كه اجازه و رضايتى از شما كسب كرده باشند. | ||
