تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۷: تفاوت میان نسخه‌ها

راغب مى گويد: كلمۀ «مكر»، به معناى آن است كه با حيله، شخصى را از هدفى كه دارد، منصرف كنى، و اين دو جور مى شود. يكى به نحوه پسنديده، مثل اين كه بخواهى با حيله، او را به كارى نيك وابدارى، و چنين مكرى به خدا هم نسبت داده مى شود. همچنان كه خودش فرمود: «وَ اللّهُ خَيرُ المَاكِرِين». دوم به نحو نكوهيده و آن، اين كه بخواهى با حيله، او را به كارى زشت وابدارى، كه در آيه «وَ لا يَحِيقُ المَكرُ السّیّئُ إلّا بِأهلِه»، همين مكر منظور است.

«'''إستِكبَاراً فِى الأرض'''» - كلمۀ «إستِكبَاراً»، مفعولٌ له براى كلمۀ «نُفُوراً» است، و معناى آن، اين است كه: وقتى نذير به سويشان آمد، از او اعراض و دورى كردند. براى خاطر اين كه در زمين استكبار كنند. و جملۀ «مَكرَ السَّیّئ»، عطف است بر استكبار، و مثل او، مفعولٌ له است.