۱۶٬۸۸۹
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۱: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←معناى فطر و مراد از فاطرالسموات و الارض
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
<span id='link3'><span> | <span id='link3'><span> | ||
== | ==مراد از این که خداوند، «فَاطِرِ السّماوَات وَ الأرض» است؟ == | ||
«'''الحَْمْدُ للَّهِ فَاطِرِ السّمَاوَاتِ وَ الاَرْضِ'''»: | «'''الحَْمْدُ للَّهِ فَاطِرِ السّمَاوَاتِ وَ الاَرْضِ'''»: | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
و بنابراين، كلمۀ «فاطر»، همان معنايى را مى دهد كه كلمۀ «بديع» و «مُبدع» دارند، با اين تفاوت كه در كلمۀ «ابداع»، عنايت بر نبودن الگوى قبلى است، و در كلمۀ «فاطر»، عنايت بر طرد عدم و بر ايجاد چيزى است از اصل. نه مانند كلمۀ «صانع»، كه به معناى آن كسى است كه مواد مختلفى را با هم تركيب مى كند، و از آن، صورتى جديد (از قبيل خانه، ماشين، و امثال آن) كه وجود نداشت، درست مى كند. | و بنابراين، كلمۀ «فاطر»، همان معنايى را مى دهد كه كلمۀ «بديع» و «مُبدع» دارند، با اين تفاوت كه در كلمۀ «ابداع»، عنايت بر نبودن الگوى قبلى است، و در كلمۀ «فاطر»، عنايت بر طرد عدم و بر ايجاد چيزى است از اصل. نه مانند كلمۀ «صانع»، كه به معناى آن كسى است كه مواد مختلفى را با هم تركيب مى كند، و از آن، صورتى جديد (از قبيل خانه، ماشين، و امثال آن) كه وجود نداشت، درست مى كند. | ||
و مراد از | و مراد از آسمان ها و زمين، مجموع عالَمى است كه به چشم مى بينيم، كه هم شامل آسمان ها و زمين مى شود، و هم شامل مخلوقاتى كه در آن دو است. در نتيجه، عبارت آيه از قبيل اطلاق اعضاى بزرگ و ارادۀ كل است مجازا. ممكن هم هست مراد، خود آسمان ها و زمين باشد، به خاطر اعتنايى كه به شأن آن دو داشته، چون خلقت آن دو، بزرگ و امرشان عجيب است، همچنان كه در جاى ديگر فرموده: «لَخَلقُ السّمَاوات وَ الأرضِ أكبَرُ مِن خَلقِ النّاس». | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۵ </center> | ||
و به | و به هرحال، كلمۀ «فَاطِرِ السّماوات وَ الأرض»، از اسامى خداى تعالى است، كه به عنوان صفت آورده شده، و مراد از صفت، صفت استمرارى است، نه تنها صفت گذشته. براى اين كه ايجاد مستمر، و فيض وجود، دايمى و انقطاع ناپذير است. چون اگر فيض منقطع مى شد، همه چيز نابود مى گشت. | ||
و اگر صفت ديگر ( | و اگر صفت ديگر (جَاعِل المَلَائِكَة) را دنبال آن صفت ذكر كرده، براى اشاره به اين حقيقت است كه سبب انحصار حمد در خداى تعالى، يكى دو تا نيست. گويا فرموده: «حمد، تنها براى خدا است، كه آسمان ها و زمين را ايجاد كرد. و باز، حمد براى اوست، كه ملائكه را فرستادگان خود قرار داد. فرستادگانى بالدار...». پس خداى تعالى، در آنچه مى كند، «محمود» است، چون در آنچه مى كند، غير از جميل نيست. | ||
<span id='link4'><span> | <span id='link4'><span> | ||
