تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۴۱: تفاوت میان نسخه‌ها

أَ لَمْ تَرَ إِلى الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فى ءَايَاتِ اللَّهِ أَنى يُصرَفُونَ(۶۹)

الَّذِينَ كذَّبُوا بِالْكتَابِ وَ بِمَا أَرْسلْنَا بِهِ رُسلَنَا فَسوْف يَعْلَمُونَ(۷۰)

إِذِ الاَغْلَالُ فى أَعْنَاقِهِمْ وَ السلَسِلُ يُسحَبُونَ(۷۱)

ثمَّ قِيلَ لهَُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تُشرِكُونَ(۷۳)

مِن دُونِ اللَّهِ قَالُوا ضلُّوا عَنَّا بَل لَّمْ نَكُن نَّدْعُوا مِن قَبْلُ شيْئاً كَذَلِك يُضِلُّ اللَّهُ الْكَافِرِينَ(۷۴)

وَ لَقَدْ أَرْسلْنَا رُسلاً مِّن قَبْلِك مِنْهُم مَّن قَصصنَا عَلَيْك وَ مِنْهُم مَّن لَّمْ نَقْصص عَلَيْك وَ مَا كانَ لِرَسولٍ أَن يَأْتىَ بِئَايَةٍ إِلا بِإِذْنِ اللَّهِ فَإِذَا جَاءَ أَمْرُ اللَّهِ قُضىَ بِالحَْقِّ وَ خَسِرَ هُنَالِك الْمُبْطِلُونَ(۷۸)

آيا هيچ نديدى كه آنان كه در آيات خدا جدال مى كنند چگونه از راه حق منحرف مى شوند (۶۹ ).

كسانى كه كتاب و آنچه را كه بوسيله رسولان خود فرستاديم تكذيب مى كنند پس به زودى خواهند فهميد (۷۰).

آن هنگامى كه غل و زنجيرها به گردنهايشان افتاده باشد و كشيده شوند (۷۱).

و آنگاه به ايشان گفته شود كجا است آن چيزهايى كه شريك خدايش ‍ مى پنداشتيد (۷۳).

و به جاى خدايش مى پرستيديد مى گويند هر چه نظر مى كنيم آنها را نمى بينيم بلكه اصلا ما در دنيا چيزى نمى پرستيديم ، آرى خداوند اين طور كفار را گمراه مى كند (۷۴).

اين قهر و عذاب بدان سبب است كه در دنيا از پى تفريح (و هوسرانى ) باطل بوديد و دائم به نشاط و شهوت پرستى سرگرم شديد (۷۵).

حال به درون دوزخ شويد در حالى كه بيرون شدن برايتان نيست پس چه بد است منزلگاه متكبران (۷۶).

پس تو اى پيامبر! صبر كن كه وعده خدا حق است پس چه اينكه در حيات تو پاره اى از عذابهايمان را كه وعده داده ايم به ايشان بچشانيم و چه اينكه قبل از نشان دادن تو را قبض روح كنيم در هر حال همه آنان به سوى ما برخواهند گشت (۷۷).

مگر نه اين بود كه قبل از تو رسولانى از جنس خود اين مردم به سويشان گسيل داشتيم رسولانى كه داستانهاى بعضى از آنان را برايت حكايت كرديم و بعضى ديگر را حكايت نكرديم ؟ هيچ رسولى چنين حقى نداشته كه از پيش خود آيتى بياورد هر آيتى مى آوردند به اذن خدا بوده و چون حكم حق و حتمى خدا فرا رسد كافران مبطل زيانكار شوند (۷۸).

در اين آيات براى بار پنجم به مساءله آنهايى كه در آيات خدا مجادله مى كنند برگشت شده و متعرض سرانجام كار آنان مى شود. البته ما كار آنان را با بيان مال كار مجادله كنندگانى كه در امتهاى گذشته بودند بيان مى كنند و مى فرمايد: خداى تعالى سرانجام ، دين خود را حفظ و يارى نمود. و اين معنا را در اول سوره بطور اجمال ، و سپس با آوردن مساءله دعوت موسى (عليه السلام ) و داستانهايى از آن جناب و نصرتى كه خدا از خصوص او كرد، بيان فرمود. و آنگاه همين معنا را در ضمن امر به پيامبر اسلام به صبر و وعده اش به نصرت بيان كرد.

و در اين آيات براى آخرين بار بر آنان جمله مى كند، و مال امرشان را و اينكه كارشان به كجا مى انجامد، خاطرنشان مى سازد و مى فرمايد كه مال امرشان عذاب جاودان است . آنگاه به رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم ) امر مى فرمايد كه صبر كند، و وعده اش مى دهد كه يارى اش ‍ خواهد كرد. و دلگرمش مى كند به اينكه وعده خدا حق است .