۱۷٬۰۷۲
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۱۵: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←بحث روايتى
| خط ۱۷۲: | خط ۱۷۲: | ||
== بحث روايتى == | == بحث روايتى == | ||
در كتاب خصال، از زهرى روايت آورده كه گفت: از على بن الحسين «عليهما السلام» شنيدم مى فرمود: كسى كه بين خود و خدا نسبت و رابطه اى برقرار نكرده باشد، در دنيا عمرش به حسرت مى گذرد، و دلش از حسرت پاره پاره مى شود. به خدا سوگند، دنيا و آخرت وضعى دارند كه تنها مى توان به دو كفّۀ ترازو تشبيهش كرد، هر يك از دو كفّه به هر مقدار سنگين شود، | در كتاب خصال، از زهرى روايت آورده كه گفت: از على بن الحسين «عليهما السلام» شنيدم مى فرمود: كسى كه بين خود و خدا نسبت و رابطه اى برقرار نكرده باشد، در دنيا عمرش به حسرت مى گذرد، و دلش از حسرت پاره پاره مى شود. به خدا سوگند، دنيا و آخرت وضعى دارند كه تنها مى توان به دو كفّۀ ترازو تشبيهش كرد، هر يك از دو كفّه به هر مقدار سنگين شود، كفّۀ ديگر به همان مقدار ناديده گرفته مى شود. | ||
آنگاه اين كلام خداى عزّوجلّ را تلاوت كرد كه مى فرمايد: «إذَا وَقَعَتِ الوَاقِعَةُ»، منظور از «واقعه» قيامت است. «لَيسَ لِوَقعَتِهَا كَاذِبَةٌ خَافِضَةٌ '''» قسم به پروردگار: قيامت پايين مى برد دشمنان خدا را در آتش، «رَافِعَةٌ»، قسم به پروردگار: قيامت بلند مى كند دوستان خدا را به سوى بهشت. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۲۰۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۲۰۱ </center> | ||
و در تفسير قمى است كه راجع به آيه «إذَا وَقَعَتِ الوَاقِعَة * لَيسَ لِوَقعَتِهَا كَاذِبَةٌ» فرمود: در وقوع قيامت كذبى نيست، بلكه حق است، و «خافضه» دشمنان خدا را پايين مى آورد و «رافعة» اولياى خدا را بلند مى كند. «إذَا رُجّتِ الأرضُ رَجّاً»، فرمود: يعنى ابعاض زمين به يكديگر كوفته مى شود. «وَ بُسّتِ الجِبَالُ بَسّاً»، يعنى كوه ها از ريشه كنده مى شوند، «فَكَانَت هَبَاءً مُنبَثّاً» فرمود: «هباء»، آن ذرّه هايى است كه هنگام تابش نور خورشيد از پنجره به درون خانه، ستون نورش ديده مى شود، «وَ كُنتُم أزوَاجاً ثَلاثَة»، يعنى در روز قيامت، شما مردم سه دسته خواهيد بود. اول: اصحاب ميمنه، و چه اصحاب ميمنه اى؛ و دوم: اصحاب مشئمه، و چه اصحاب مشئمه اى؛ و سابقين (در عمل خير که سابقين در مغفرت و رحمت اند، و) جلوتر از هر كس ديگر، به بهشت در مى آيند. | و در تفسير قمى است كه راجع به آيه «إذَا وَقَعَتِ الوَاقِعَة * لَيسَ لِوَقعَتِهَا كَاذِبَةٌ» فرمود: در وقوع قيامت كذبى نيست، بلكه حق است، و «خافضه» دشمنان خدا را پايين مى آورد و «رافعة» اولياى خدا را بلند مى كند. «إذَا رُجّتِ الأرضُ رَجّاً»، فرمود: يعنى ابعاض زمين به يكديگر كوفته مى شود. «وَ بُسّتِ الجِبَالُ بَسّاً»، يعنى كوه ها از ريشه كنده مى شوند، «فَكَانَت هَبَاءً مُنبَثّاً» فرمود: «هباء»، آن ذرّه هايى است كه هنگام تابش نور خورشيد از پنجره به درون خانه، ستون نورش ديده مى شود، «وَ كُنتُم أزوَاجاً ثَلاثَة»، يعنى در روز قيامت، شما مردم سه دسته خواهيد بود. اول: اصحاب ميمنه، و چه اصحاب ميمنه اى؛ و دوم: اصحاب مشئمه، و چه اصحاب مشئمه اى؛ و سابقين (در عمل خير که سابقين در مغفرت و رحمت اند، و) جلوتر از هر كس ديگر، به بهشت در مى آيند. | ||
