تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۲۵: تفاوت میان نسخه‌ها

==آيات ۱۷ - ۴۲، سوره عبس ==

قُتِلَ الانسنُ مَا أَكْفَرَهُ(۱۷)

مِنْ أَى شىْءٍ خَلَقَهُ(۱۸)

ثُمَّ السبِيلَ يَسرَهُ(۲۰)

ثمَّ إِذَا شاءَ أَنشرَهُ(۲۲)

َكلا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ(۲۳)

فَلْيَنظرِ الانسنُ إِلى طعَامِهِ(۲۴)

ثمَّ شقَقْنَا الاَرْض شقًّا(۲۶)

وَ فَكِهَةً وَ أَبًّا(۳۱)

مَّتَعاً لَّكمْ وَ لاَنْعَمِكمْ(۳۲)

فَإِذَا جَاءَتِ الصاخَّةُ(۳۳)

وَ صحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ(۳۶)

ترجمه آيات  

خدا بكشد انسان را كه چقدر كفرانگر است (۱۷).

مگر خدا او را از چه خلق كرده كه به خود اجازه كفران مى دهد (۱۸)

مبداء خلقتش نطفه اى بوده كه بعدا او را در ذات و صفات و افعال تقدير نمود (۱۹).

و سپس راه سعادتش را آسان و فراهم كرد (۲۰).

آنگاه دچار مرگ و سپس داخل قبرش ساخت (۲۱).

و سپس آيا انسانى كه خلقت و تدبير و هدايت و مردن و زنده شدنش به دست خدا است شكر او را به جاى آورد؟ نه هرگز بلكه كفر و عصيان ورزيد (۲۳).

پس انسان بايد به غذاى خود بنگرد (۲۴).

اين ما بوديم كه آب را به كيفيتى كه انسانها خبر ندارند از آسمان فرستاديم (۲۵).

و سپس زمين را باز به كيفيتى ناگفتنى و به وسيله دانه ها شكافتيم (۲۶).

و در آن دانه ها رويانديم (۲۷).

و انگور و سبزيجاتى (۲۸).

و زيتون و نخلى (۲۹).

و باغهاى پر درخت سر به هم كرده اى (۳۰).

و ميوه و چراگاه (۳۱).

تا وسيله زندگى شما و حيوانات شما باشد (۳۲).

پس وقتى آن صيحه شديد آسمانى بيايد (۳۳).

و روزى رسد كه هر كس از برادرش هم فرار مى كند (۳۴).

و از مادر و پدرش (۳۵).

و از همسر و فرزندانش (۳۶).

در آن روز هر كس آنقدر گرفتار است كه به ياد غير خودش نمى افتد (۳۷).

در آن روز چهره ها دو جورند چهره هايى نورانى (۳۸).

خندان و خوشحال (۳۹).

و چهره هايى غبار آلود و اندوهبار (۴۰).

كه ظلمت و كدورت از آن مى بارد (۴۱).

آنان همين كافران فاجرند (۴۲).

بيان آيات  

در اين فصل نخست انسان را نفرين مى كند، و از اينكه در كفر به ربوبيت رب خود اصرار و مبالغه مى ورزد تعجب مى كند، و آنگاه به حدوث و بقاى او اشاره نموده مى فهماند كه انسان نه مالك چيزى از آفرينش ‍ خويش است ، و نه مالك چيزى از تدبير امورش ، بلكه خداى سبحان است كه او را از نطفه اى بى مقدار آفريده و سپس اندازه گيرى اش كرد، و آنگاه راه را برايش آسان ساخت ، و در آخر هم او است كه وى را مى ميراند، و به قبر داخلش مى كند، و هر وقت كه بخواهد دوباره زنده اش مى سازد.

پس خداى سبحان يگانه رب و خالق و مدبر امر او است ، آن هم نه تنها در حدوثش بلكه در بقايش ، و تا آخرين لحظه هستى اش مدبر او است ، ولى اين انسان كفرانگر، فرمان او را نمى برد، و به هدايت او مهتدى نمى شود.

و اگر انسان تنها و تنها به طعامى كه مى خورد نگاه كند، كه يكى از مظاهر تدبير خدا، و مشتى از درياى رحمت او است ، آن وقت به تدبير وسيع پروردگارش و لطيف صنع او پى مى برد، آنچنانكه عقلش مبهوت شود، و هوشش از سر بدر رود، در حالى كه نعمت هاى خدا تنها طعام نيست ، و در اين ميان نعمت هاى ديگرى است كه از حيطه شمار بيرون است «'''و ان تعدوا نعمت اللّه لا تحصوها'''».

با اين حال اين عجب است كه انسان تدبير پروردگار خود را نديده مى گيرد، و شكر نعمتش را بجا نمى آورد، و راستى انسان ظلوم و كفار است ، و به زودى آثار خوب و بد شكر و كفران خود را مى بيند، كه يا سرور و بشارت است ، و يا روسياهى و عذاب .

و اين آيات بطورى كه ملاحظه مى كنيد بيگانه از آيات گذشته نيست ، هر چند بعضى ها گفته اند: علت نزول اين فصل چيز ديگرى بوده ، ولى با بيانى كه خواهد آمد اثبات خواهيم كرد كه هر دو دسته سياقى واحد دارند.

معناى آيه «'''قتل الانسان ما اكفره '''» و مراد از كفر در آن