تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۳۷: تفاوت میان نسخه‌ها

و اضافه فجور و تقوا به ضميرى كه به نفس بر مى گردد، براى آن بوده كه اشاره كند به اينكه مراد از فجور و تقواى الهام شده ، فجور و تقواى مختص به نفسى است كه در آيه آمده ، يعنى نفس انسانى و نفس جن ، چون بر اساس آنچه از كتاب عزيز استفاده مى شود طايفه جن نيز مكلف به ايمان و عمل صالح هستند.

<span id='link347'><span>

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا وَ قَدْ خَاب مَن دَساهَا

كلمه «'''فلاح '''» كه مصدر ثلاثى مجرد «'''افلح '''» است ، و «'''افلح '''» ماضى از باب افعال آن است ، به معناى ظفر يافتن به مطلوب و رسيدن به هدف است ، بر خلاف «'''خيبت '''» كه به معناى ظفر نيافتن و نرسيدن به هدف است ، و كلمه «'''زكاة '''» كه مصدر ثلاثى مجرد «'''زكى '''» است و فعل «'''زكى '''» ماضى از باب تفعيل آن است ، به معناى روييدن و رشد گياه است به رشدى صالح و پر بركت و ثمر بخش ، و كلمه «'''تزكيه '''» كه مصدر باب تفعيل آن است به معناى روياندن آن است به همان روش و كلمه «'''دسى '''» از ماده «'''دس '''» بوده است چيزى كه هست يكى از دو سين آن قلب به ياء شده ،

بحث روائى

<span id='link349'><span>

==رواياتى درباره الهام فجور و تقوى ==

در تفسير قمى در ذيل آيه «'''و نفس و ما سويها'''» آمده كه : يعنى آن را بيافريد و صورتگرى كرد.