| گسترشکپی متن آیه
|
| قَالَ هٰذَا فِرَاقُ بَيْنِي وَ بَيْنِکَ سَأُنَبِّئُکَ بِتَأْوِيلِ مَا لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَيْهِ صَبْراً
|
ترجمه
او گفت: «اینک زمان جدایی من و تو فرا رسیده؛ اما بزودی راز آنچه را که نتوانستی در برابر آن صبر کنی، به تو خبر می‌دهم.
|گفت: اين [زمان] جدايى ميان من و توست. هم اينك تو را از باطن آنچه كه نتوانستى بر آن صبر كنى خبردار مى‌كنم
گفت: «اين [بار، ديگر وقت] جدايى ميان من و توست. به زودى تو را از تأويل آنچه كه نتوانستى بر آن صبر كنى آگاه خواهم ساخت»:
آن عالم گفت: این (سه بار کم‌ظرفی و بی‌صبری و اعتراض، عذر) مفارقت بین من و توست، من همین ساعت تو را بر اسرار کارهایم که بر فهم آن صبر و ظرفیت نداشتی آگاه می‌سازم.
گفت: [ای موسی!] اکنون زمان جدایی میان من و توست؛ به زودی تو را به تفسیر و علت آنچه نتوانستی بر آن شکیبایی ورزی، آگاه می کنم.
گفت: اكنون زمان جدايى ميان من و توست و تو را از راز آن كارها كه تحملشان را نداشتى آگاه مى‌كنم:
[خضر] گفت اینجا دیگر [هنگام] جدایی من و توست، هم‌اکنون تو را از معنای آنچه بر آن صبر نتوانستی کرد، آگاه می‌سازم
گفت: اينك جدايى ميان من و توست. اكنون تو را به معنى و فرجام آنچه بر آن نتوانستى شكيبايى كرد آگاه مى‌كنم.
(خضر) گفت: اینک وقت جدائی من و تو است. من تو را از حکمت و راز کارهائی که در برابر آنها نتوانستی‌شکیبائی کنی آگاه می‌سازم.
گفت: «این (بار، دیگر وقت) جدایی میان من و تو است. تو را از تأویل [:دستاورد حقیقی و پنهان] آنچه که نتوانستی بر آن صبری کنی آگاهی مهمی خواهم داد.»
گفت این است جدائی میان من و تو بزودی آگهیت دهم به سرانجام آنچه نتوانستی بر آن صبرکردن را
He said, “This is the parting between you and me. I will tell you the interpretation of what you were unable to endure.
معنی کلمات و عبارات
«فِرَاقُ»: جدائی. از یکدیگر جدا شدن و دور گشتن. «تَأْوِیلِ»: تبیین و توجیه. بیان حکمت و راز کار.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
تفسیر
تفسیر نور (محسن قرائتی)
قالَ هذا فِراقُ بَيْنِي وَ بَيْنِكَ سَأُنَبِّئُكَ بِتَأْوِيلِ ما لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَيْهِ صَبْراً «78»
(خضر) گفت: اين (بار) جدايى ميان من و توست، بزودى تو را از تأويل و راز آنچه نتوانستى بر آن صبر كنى آگاه خواهم ساخت.
نکته ها
«تأويل» به معناى ارجاع و بازگشت دادن است و به هركارى كه به هدف برسد يا پرده از
جلد 5 - صفحه 209
اسرارى بردارد گفته مى‌شود.
جدايىِ خضر از موسى به پيشنهاد خود موسى بود كه گفت: «إِنْ سَأَلْتُكَ عَنْ شَيْ‌ءٍ بَعْدَها فَلا تُصاحِبْنِي» و زمينه‌ى آن را با سؤال‌ها و اعتراض‌هاى مكرّر و تنها گذاشتن او در ساختن ديوار فراهم كرد.
از موسى پرسيدند: سخت‌ترين لحظاتى كه بر تو گذشت، كدام لحظه بود؟ گفت: با آنكه از فرعونيان تهمت‌ها شنيدم و از بنى‌اسرائيل بهانه‌جويى‌ها ديدم، ولى دشوارترين زمان، آن لحظه‌اى بود كه خضر گفت: «هذا فِراقُ بَيْنِي وَ بَيْنِكَ». «1»
بگذار تا بگريم، چون ابر در بهاران
كز سنگ ناله خيزد، روز وداع ياران
پیام ها
1- هر كس قدر وصال را نداند، گرفتار فراق خواهد شد. هذا فِراقُ ...
2- به كوچك‌ترين انتقادى ياران خود را از دست ندهيم. خضر بعد از چند مرحله فرمود: هذا فِراقُ ...
3- هر چه سريعتر ابهام ذهنى ديگران را بر طرف كنيد. «سَأُنَبِّئُكَ»
4- با تعليم حكمت، ظرفيّت افراد را افزايش دهيم. سَأُنَبِّئُكَ بِتَأْوِيلِ ما لَمْ تَسْتَطِعْ ...
5- حوادث ظاهرى، گاهى جنبه‌ى باطنى هم دارد. «بِتَأْوِيلِ ما لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَيْهِ صَبْراً»
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
قالَ هذا فِراقُ بَيْنِي وَ بَيْنِكَ سَأُنَبِّئُكَ بِتَأْوِيلِ ما لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَيْهِ صَبْراً (78)
جلد 8 - صفحه 99
چون موسى ترك مصاحبت را خواست براى درك علل افعال، و سؤال نمود:
قالَ هذا فِراقُ بَيْنِي وَ بَيْنِكَ: گفت خضر اينست جدائى ميان من و تو، يعنى بر حسب گفته خود كه اگر نوبت سوم سؤال كنم با من ديگر مصاحبت مكن، اينك وقت فراق رسيد. مروى است كه از موسى پرسيدند كه از سختيهاى دنيا مانند جور فرعون و غير آن كدام بر تو دشوارتر بود، گفت: اينكه خضر گفت «هذا فِراقُ بَيْنِي وَ بَيْنِكَ» «1». سَأُنَبِّئُكَ بِتَأْوِيلِ ما لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَيْهِ صَبْراً: زود باشد كه آگاه سازم تو را به تفسير آنچه نتوانستى بر آن صبر نمودن و از جهت ظاهر آن را منكر دانستى و از باطن آن بيخبر بودى، يعنى عن قريب است، چون زمان فراق رسيد حكمت هر سه مسئله را براى تو بيان كنم و همين مطلوب موسى بود.
تحقيق: اين مطلب محقق است كه احكام انبياء مبنى بر ظواهر مى‌باشد، چنانچه در تفسير لوامع التنزيل روايت از حضرت نبوى صلّى اللّه عليه و آله فرمود:
نحن معاشر الانبياء نحكم بالظّواهر و اللّه يتولّى السّرائر. يعنى ما گروه انبياء حكم مى‌كنيم به ظواهر و خداى تعالى متولى سرائر مى‌باشد. لكن احكام خضر به ظاهر نبوده، زيرا هر سه مسئله مبتنى بر واقع و باطن و از جانب خداوند سبحان مأمور بوده، چنانچه آيه شريفه «وَ ما فَعَلْتُهُ عَنْ أَمْرِي» كه در آخر بيان علل ذكر شده، دال است بر آن. و چون ذات احديت الهى، حكيم على الاطلاق است، البته اوامر او بر وجه حكمت باشد.
صدوق (رحمه اللّه) روايت نموده از عبد اللّه بن فضل كه شنيدم حضرت صادق عليه السلام مى‌فرمود: براى صاحب اين امر (حضرت حجة عجل اللّه فرجه) لابد غيبتى است، شك نمايد در آن هر مبطلى. عرض كردم: براى چه فدايت شوم. فرمود: براى امرى كه مجاز نباشيم در كشف آن براى شما. عرض كردم: پس وجه حكمت در غيبت چيست؟ فرمود: وجه حكمت در آن، همان
«1» منهج الصادقين ج 5، ص 372.
جلد 8 - صفحه 100
وجه حكمت غيبت حجج پيشينيان است، بدرستى كه وجه حكمت در آن كشف نشد مگر بعد ظهور آن، چنانچه كشف نشد وجه حكمت آنچه خضر بجا آورد از سوراخ كردن كشتى و كشتن غلام و بناى ديوار مگر وقت جدائى ايشان.
اى پسر فضل، بدرستى كه اين امر امرى است از امر الهى، و سرى است از سر خدائى، و غيبى از غيب خداوندى. و چون دانستيم ما كه خداى عزّ و جلّ حكيم است، تصديق كنيم به اينكه افعال او تماما حكمت است، اگرچه وجه آن منكشف نباشد براى ما «1».
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
قالَ إِنْ سَأَلْتُكَ عَنْ شَيْ‌ءٍ بَعْدَها فَلا تُصاحِبْنِي قَدْ بَلَغْتَ مِنْ لَدُنِّي عُذْراً (76) فَانْطَلَقا حَتَّى إِذا أَتَيا أَهْلَ قَرْيَةٍ اسْتَطْعَما أَهْلَها فَأَبَوْا أَنْ يُضَيِّفُوهُما فَوَجَدا فِيها جِداراً يُرِيدُ أَنْ يَنْقَضَّ فَأَقامَهُ قالَ لَوْ شِئْتَ لاتَّخَذْتَ عَلَيْهِ أَجْراً (77) قالَ هذا فِراقُ بَيْنِي وَ بَيْنِكَ سَأُنَبِّئُكَ بِتَأْوِيلِ ما لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَيْهِ صَبْراً (78) أَمَّا السَّفِينَةُ فَكانَتْ لِمَساكِينَ يَعْمَلُونَ فِي الْبَحْرِ فَأَرَدْتُ أَنْ أَعِيبَها وَ كانَ وَراءَهُمْ مَلِكٌ يَأْخُذُ كُلَّ سَفِينَةٍ غَصْباً (79) وَ أَمَّا الْغُلامُ فَكانَ أَبَواهُ مُؤْمِنَيْنِ فَخَشِينا أَنْ يُرْهِقَهُما طُغْياناً وَ كُفْراً (80)
فَأَرَدْنا أَنْ يُبْدِلَهُما رَبُّهُما خَيْراً مِنْهُ زَكاةً وَ أَقْرَبَ رُحْماً (81) وَ أَمَّا الْجِدارُ فَكانَ لِغُلامَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِي الْمَدِينَةِ وَ كانَ تَحْتَهُ كَنْزٌ لَهُما وَ كانَ أَبُوهُما صالِحاً فَأَرادَ رَبُّكَ أَنْ يَبْلُغا أَشُدَّهُما وَ يَسْتَخْرِجا كَنزَهُما رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ وَ ما فَعَلْتُهُ عَنْ أَمْرِي ذلِكَ تَأْوِيلُ ما لَمْ تَسْطِعْ عَلَيْهِ صَبْراً (82)
ترجمه
گفت اگر بپرسم تو را از چيزى بعد از اين پس مرافقت مكن با من بتحقيق رسيدى از جانب من بعذرى
پس رفتند تا وقتى كه رسيدند باهل آبادى‌ء خواستند طعام از اهل آن پس ابا نمودند كه مهمانى كنند آن دو را پس يافتند در آن ديوارى را كه ميخواست فرود آيد پس بر پا داشت آنرا گفت اگر ميخواستى هر آينه ميگرفتى براى آن مزدى
گفت اين وقت جدائى ميان من و ميان تو است اكنون خبر دهم تو را به بيان حقيقت آنچه را نتوانستى بر آن صبر نمودن
امّا كشتى پس بود مال حاجتمندانى كه كار ميكردند در دريا پس خواستم كه معيوب كنم آنرا و بود در پيش راه آنها پادشاهى كه ميگرفت هر كشتى بى‌عيبى را بغصب
و امّا پسر پس بودند پدر و مادرش دو مؤمن پس ترسيديم كه بيفكند آن دو را در سركشى و كفر
پس خواستيم كه عوض دهد آن دو را پروردگارشان بهتر از او در پاكى و نزديكتر در مهربانى
و امّا ديوار پس بود مال دو پسر يتيم در آن شهر و بود در زير آن گنجى از آن دو و بود پدر آن دو، نيكوكار پس خواست پروردگار تو كه برسند بحدّ رشدشان و بيرون آورند گنجشان را براى مهربانى از پروردگارت و بجا نياوردم آنرا از رأى خود اين است بيان حقيقت آنچه نتوانستى بر آن صبر نمودن.
تفسير
پس از آنكه دو مرتبه از حضرت موسى تخلّف از قرار ظاهر گرديد بتقريبى كه در آيات سابقه بيان شد آنحضرت براى آنكه حضرت خضر فعلا خاتمه بمصاحبت او ندهد و آنچه تاكنون روى داده نديده پندارد گفت اگر بعد از اين از من اشكال و اعتراضى بكار خود مشاهده نمودى حقّ دارى مصاحبت مرا ترك نمائى و عذر شما در اين مناركه موجّه خواهد بود چون تقصير از طرف من بوده كه سه مرتبه بر خلاف قرار داد عمل نمودم و حضرت خضر قبول فرمود از پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده است كه خدا رحمت كند برادرم موسى را خجلت كشيد و اين سخن را گفت اگر بمصاحبت خود با خضر ادامه ميداد هر آينه ميديد عجيب‌ترين عجائب را پس با يكديگر سير نمودند تا رسيدند در وقت شام بروايت علل و عيّاشى ره از امام
جلد 3 صفحه 443
صادق عليه السّلام و نقل قمّى ره بقريه ناصره كه نصارى منسوب بآنند و چون توشه راهشان تمام شده بود خواستند مهمان يكى از اهل آن قريه شوند و طعامى از آنها براى آن دو مهيّا شود كه صرف نمايند هيچكس حاضر براى پذيرائى ايشان نشد از امام صادق عليه السّلام روايت شده كه آنها هرگز كسيرا مهمان نكرده بودند و تا روز قيامت هم مهمان نخواهند نمود ناگاه حضرت خضر نظرش بديوارى افتاد كه مشرف بخرابى بود دست بر آن نهاد و فرمود بايست باذن خدا ديوار راست شد و حضرت موسى با آن سابقه تعجّب كرد و با لحن ايراد گفت خوب بود قدرى نان از صاحب ديوار بعنوان اجرت كارت ميگرفتى كه با هم بخوريم حضرت خضر فرمود اين ايراد موجب يا اين زمان وقت مفارقت ميان من و تو است چون سؤال و اشكال از تو بحدّ كمال رسيد و خودت مرا در متاركه معذور داشتى حال براى تو اسرار كارهاى خودم را كه تو نتوانستى بر مشاهده آنها صبر كنى بيان مينمايم امّا كشتى پس بود مال چند نفر فقير كه در دريا كار ميكردند و امرار معاش مينمودند و در برابر و مسير آنها پادشاهى بود كه هر كشتى بى‌عيبى را ميگرفت و غصب ميكرد و اگر معيوب بود متعرّض آن نميشد و در چند روايت از ائمه اطهار نقل شده كه قرائت فرمودند كلّ سفينة صالحة يعنى هر كشتى سالمى را و شايد بعنوان تفسير بوده و امّا پسر مقتول، كافرى بود كه هيچگاه هدايت نميشد و پدر و مادرش هر دو مؤمن پاك ساده بودند پس ما كاركنان عالم غيب ترسيديم از آنكه آن پسر بيندازد پدر و مادر خود را در وادى كفر و ضلالت و سركشى و غوايت و در امثال اين موارد بر ما كاركنان است كه چنين پسرى را بكشيم و خداوند در عوض آن پسر بپدر و مادر او فرزند صالحى عطا خواهد فرمود كه جبران كدورت خاطر آن دو را بنمايد و پاك باشد از گناه و اخلاق بدو عطوف و مهربان باشد بپدر و مادر خود و تصوّر نشود كه پسر نابالغ چگونه كافر ميشود و كشتن آن جائز ميگردد چون اطلاق پسر بر بالغ هم ميشود و غير بالغ هم اگر مميّز باشد و منكر گردد كافر ميشود و قتل نابالغ براى ما مأمورين بظاهر جائز نيست ولى كاركنان عالم غيب كارشان كار خدا است خدا هر كس از بندگان را بخواهد ميميراند و ميكشد و بخير و صلاحشان ميرساند و بهتر بودن فرزند جديدى كه خدا بپدر و مادر آن پسر مقتول عطا فرمود از او ظاهرا بمناسبت
جلد 3 صفحه 444
خيريّت خيالى و حيوانى آن پسر است و الا خيريّت عقلى و واقعى در او نبوده تا فرزند جديد بهتر از او باشد مگر باعتبار اصل وجود كه خير است در كافى و فقيه و مجمع از امام صادق عليه السّلام و عيّاشى از يكى از صادقين عليهما السلام نقل نموده كه خداوند عوض آن پسر مقتول دخترى بآن دو عنايت فرمود كه هفتاد پيغمبر از او بوجود آمد و امّا ديوار مال دو پسر يتيم بود در همان شهرى كه اهلش حاضر براى اطعام و پذيرائى از ما نشدند و اينكه سابقا از آن آبادى تعبير بقريه شده بود براى آنستكه قريه در كلام عرب بر مطلق آبادى اعم از ده و شهر اطلاق ميشود و در زير آن ديوار گنجى بود مال آن دو يتيم و پدرشان مرد صالح نيكوكارى بود خداوند بملاحظه صلاح آن پدر خواست گنج آن دو پسر محفوظ بماند تا بحد بلوغ و رشد برسند و گنج خودشان را بيرون آورند و اين بمقتضاى رحمت رحمانيّه خداوند است بر بندگان و آنچه تاكنون از من صادر شد و مشاهده نمودى بجا نياوردم از پيش خود و برأى خويش بلكه تمام بدستور و امر و اراده الهيّه بوده است در معانى از امير المؤمنين عليه السّلام و قمّى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه آن گنج لوحى از طلا بود كه در آن نوشته شده بود بسم اللّه الرّحمن الرّحيم لا اله الا اللّه عجبت لمن يعلم أنّ الموت حقّ كيف يفرح عجبت لمن يؤمن بالقدر كيف يحزن عجبت لمن يذكر النّار كيف يضحك عجبت لمن يرى الدّنيا و تصرّف اهلها حالا بعد حال كيف يطمئنّ اليها يعنى تعجّب ميكنم از كسيكه ميداند مرگ حقّ است چگونه شاد ميشود تعجب ميكنم از كسيكه ايمان بمقدّر الهى دارد چگونه غمناك ميگردد تعجب ميكنم از كسيكه بياد آتش جهنم مى‌افتد چگونه ميخندد تعجّب ميكنم از كسيكه مى‌بيند دنيا و تغييرات گوناگون اهل آنرا چگونه بآن دلگرم ميگردد و قريب باين مضامين هم روايات ديگر چندى از ائمه اطهار نقل شده است با كم و زياد مختصرى و عيّاشى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه خداوند حفظ ميفرمايد اولاد مرد مؤمن را تا هزار سال و آنكه ميان آن دو پسر و پدر صالح آن دو هفتصد سال فاصله بود و خداوند بملاحظه صلاح آن پدر گنج آن دو پسر را حفظ فرمود و در عوالى از آنحضرت نقل نموده كه چون آنمرد عالم آن ديوار را بر پا داشت خداوند بحضرت موسى وحى فرمود كه من جزا ميدهم به پسرها
جلد 3 صفحه 445
بسعى پدرها اگر خوب باشد خوب و اگر بد باشد بد زنا نكنيد تا زنهاتان زنا ندهند كسيكه پا در بستر مسلمانى بگذارد پا در بستر او گذارده ميشود بهمان نحو كه رفتار ميكنى جزا داده ميشوى و ظاهرا اينكه در ابتداء بيان اسرار حضرت خضر نسبت اراده معيوب نمودن كشتى را بخود داده براى آن بوده كه در مقام عبوديّت مراعات ادب شده باشد و نقص را اگر چه در ظاهر باشد نسبت بخدا ندهد و اينكه در وسط كلام نسبت ترس را بخود و ايادى عالم غيب داده براى آن بوده كه خداوند از ترس مبرّى است چون ميداند هر چه بخواهد ميشود ولى غير خدا احتمال حصول مانع را ميدهد و خواسته است اشاره بفرمايد كه من برأى خود كار نكردم و مستقلّ باراده نيستم و حيثيّت خود را كه مفهوم از نسبت اراده بخود شده بود كاسته نمايد و در عين حال نسبت ابدال بخير را بخدا داده براى آنكه معلوم شود همه كاركنان يك آمرند و معطى وجود او است و نسبت خير را بايد باو داد و اينكه در خاتمه كلام باز نسبت رحمت را بخدا داده و خود را صريحا از حيثيّت و كار خلع نموده و همه را مستند بامر خدا فرموده براى آنستكه معلوم شود مرجع تمام امور امر خدا است و مؤثرى در وجود جز او نيست و هر سير و سلوكى بايد باو منتهى شود هو الاوّل و الآخر و الظّاهر و الباطن و هو بكلّ شى‌ء عليم و باين معانى تقريبا در روايت علل از امام صادق عليه السّلام اشاره شده است و بعضى خشينا را در اينجا بمعناى علمنا و كرهنا گرفته‌اند و فاعل را اختصاص بخدا و حضرت خضر داده‌اند و اين خلاف ظاهر است و بنظر حقير داعى بارتكاب آن نيست چون مسلّم است كه ايادى غيبيّه در اجراء امور بر طبق قضاى الهى مدخليّت دارد و اسناد خشيت بآنها و حضرت خضر مانعى ندارد با آنكه اسناد ضمير متكلّم مع الغير بواحد حقيقى براى تعظيم هم جائز است و تعدّد فاعل لازم نيست تا اسناد خشيت و ترس كه مناسب با مقام ربوبى نيست بخدا داده شود و براى فرار از آن باراده علم و كراهت تأويل گردد كه ظاهرا منظور نظر آن بعض در ارتكاب اين خلاف ظاهر است آنچه تاكنون بيان شد از اسرار افعال من تفسير و تأويل و كشف حقيقت و رمز طريقت و مرجع و مئال و نتيجه اعمالى است كه تو توانائى صبر بر مشاهده آنها را نداشتى و در كلمه تسطع اخيرا تاء براى تخفيف از تستطع حذف شده گويا حضرت خضر تعجيل در مفارقت
جلد 3 صفحه 446
داشته و يك حرف را هم براى سرعت در غيبت غنيمت شمرده است و در نقل اين قصّه فوائد بيشمارى است كه عمده آنها آنستكه انسان بهر مرتبه‌اى از علم برسد بايد مغرور نشود و باز حاضر براى تعلّم گردد و مراعات ادب را با معلم خود بنحو اكمل بنمايد و در فكر آن باشد كه بهر نحو ممكن است كمكى با فقراء و ضعفاء و موارد قابل بنمايد و نفعى بآنها برساند و ضرر دينى يا دنيوى را از آنها دفع كند و اگر امر منكرى را از كسى مشاهده نمود فورا انكار نكند تا بباطن آن پى برد و از قبول ذلّت در مقام تحصيل علم استنكاف ننمايد و ادامه بتحصيل دهد و اگر خطائى از او سر زد اعتراف بجرم خود كند و اگر كسى از احسانى در باره او مضايقه نمود او از احسان خود در باره او امساك و خوددارى ننمايد و اگر خطائى از رفيقى سر زد او را متنبّه و آگاه نمايد و اگر معذرت خواست عذر او را بپذيرد و عفو كند تا بحدّ اصرار برسد و اگر بحدّ اصرار رسيد از او كناره‌گيرى كند و ديگر با او مصاحبت ننمايد ..
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
قالَ هذا فِراقُ بَينِي وَ بَينِك‌َ سَأُنَبِّئُكَ بِتَأوِيل‌ِ ما لَم تَستَطِع عَلَيه‌ِ صَبراً (78)
خضر بموسي گفت اينکه سؤال آخري بر طبق قراردادي که خود شما داديد که اگر سؤال ديگري شد مصاحبت نكنيم و از هم جدا شويم، در خبر دارد اگر
جلد 12 - صفحه 389
حضرت موسي صبر كرده بود و اعتراض نكرده بود متجاوز از هزار امر مشاهده ميكرد.
قالَ هذا فِراقُ بَينِي وَ بَينِك‌َ بر خودت معلوم شد که ديگر نميتواني با هم مصاحبت كنيم بايد از هم جدا شويم لكن اينکه سه اعتراض که نمودي جواب آن را اخذ كن.
برگزیده تفسیر نمونه
(آیه 78)- اینجا بود که مرد عالم، آخرین سخن را به موسی گفت، زیرا از مجموع حوادث گذشته یقین کرد که موسی، تاب تحمل در برابر اعمال او را ندارد «فرمود: اینک وقت جدایی من و توست! اما به زودی سرّ آنچه را که نتوانستی بر آن صبر کنی برای تو باز گو می‌کنم» (قالَ هذا فِراقُ بَیْنِی وَ بَیْنِکَ سَأُنَبِّئُکَ بِتَأْوِیلِ ما لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَیْهِ صَبْراً).
خبر فراق همچون پتکی بود که بر قلب موسی وارد شد، فراق از استادی که سینه‌اش مخزن اسرار بود. آری! جدا شدن از چنین رهبری سخت دردناک است، اما واقعیت تلخی بود که به هر حال موسی باید آن را پذیرا شود.
نکات آیه
۱- سومین تخلّف موسى(ع) از عهد خویش با خضر(ع) (مطرح ساختن گرفتن مزد)، آغاز جدایى آن دو از هم بود. (قال لو شئت لتّخذت ... قال هذا فراق بینى و بینک)
در باره این که «هذا» اشاره به چیست، احتمالاتى وجود دارد، از جمله این که اشاره به قول موسى(ع) باشد; یعنى، هذا القول سبب فراق بیننا
۲- ناتوانى موسى(ع) از تحمّل کارهاى خضر(ع)، در پى سومین سؤال و اعتراض او، به اثبات رسید. (قال هذا فراق بینى و بینک سأنبّئک بتأویل ما لم تستطع علیه صبرًا)
۳- خضر(ع)، پس از آخرین تخلّف موسى، براى جدا شدن از او، دلیل موجه و عذر پذیرفته شده داشت. (بلغت من لدنّى عذرًا ... قال لو شئت لتّخذت علیه أجرًا . قال هذا فراق بینى و بینک)
۴- خضر، موسى(ع) را مطمئن ساخت که اسرار کارهاى شگفت خویش را پیش از جدایى، براى او بازگو خواهد کرد. (سأنبّئک بتأویل ما لم تستطع علیه صبرًا)
۵- درجات تحمّل و نیز نوع عملکرد پیامبران و اولیا، با هم متفاوت است. (سأنبّئک بتأویل ما لم تستطع علیه صبرًا)
۶- کارهاى به ظاهر غیر قابل توجیه خضر(ع)، داراى باطن و حقیقتى درست بود. (سأنبّئک بتأویل ما لم تستطع علیه صبرًا)
«تأویل» از ریشه «أوْل» و به معناى «بازگرداندن» است ودر آیه، به معناى «مآل» است و مراد، حقایق و مصالحى است که کار خضر بر اساس آن انجام پذیرفته و باید ظاهر ناخوشایند کار خضر(ع) را به آن مصالح بازگرداند.
۷- علمى که موسى(ع) در پى آموختن آن از خضر(ع) بود، علم تأویل و تحلیل حوادث و شناخت حقایق پشت پرده رخدادها بود. (هل أتّبعک على أن تعلّمن ممّا علّمت ... سأنبّئک بتأویل ما لم تستطع علیه صبرًا)
۸- روشِ آموختنِ علم تأویل حوادث و شناخت علل اصلى رخدادهاى هستى، روشى تجربى و عملى است. (سأنبّئک بتأویل ما لم تستطع علیه صبرًا)
۹- موسى(ع) بر روش آموختن علم تأویل حوادث، شکیبایى نداشت. (سأنبّئک بتأویل ما لم تستطع علیه صبرًا)
۱۰- برخوردارى از علم تأویل و تحلیل حوادث و مصاحبت با عالمانى مانند خضر(ع)، نیازمند صبرى برتر از صبر موسى(ع) و طاقتى افزون تر از طاقت او است. (سأنبّئک بتأویل ما لم تستطع علیه صبرًا)
موضوعات مرتبط
- انبیا: صبر انبیا ۵; مراتب انبیا ۵
- اولیاءالله: صبر اولیاءالله ۵; مراتب اولیاءالله ۵
- حوادث: تحصیل دانش تحلیل حوادث ۷; روش تحصیل دانش تحلیل حوادث ۸; شرایط تحصیل دانش تحلیل حوادث ۱۰
- خضر(ع): اعتراض به خضر(ع) ۲; تعلم از خضر(ع) ۷; راز عمل خضر(ع) ۴، ۶; شرایط همنشینى با خضر(ع) ۱۰; صبر در همنشینى با خضر(ع) ۱۰; عهدشکنى باخضر(ع) ۱; قصه خضر(ع) ۱، ۲، ۳، ۴; معذوریت خضر(ع) ۳
- علما: شرایط همنشینى با علما ۱۰; صبر در همنشینى با علما ۱۰
- موسى(ع): اعتراض موسى(ع) ۲; بى صبرى موسى(ع) ۲، ۹; جدایى موسى(ع) و خضر(ع) ۱، ۳; خواسته هاى موسى(ع) ۷; عجز موسى(ع) ۲; علم غیب موسى(ع) ۷; عهدشکنى موسى(ع) ۱; قصه موسى(ع) ۱، ۲، ۳، ۴; موسى(ع) و دانش تحلیل حوادث ۹
منابع
