| گسترشکپی متن آیه
|
| وَ الذَّارِيَاتِ ذَرْواً
|
ترجمه
سوگند به بادهایی که (ابرها را) به حرکت درمی‌آورند،
سوگند به بادهايى كه ابر و خاك را مى‌پراكنند
سوگند به بادهاى ذره‌افشان،
قسم به نفس بادهای عالم که (به امر حق بذرافشانی کنند و تخم نباتات را به هر جا) نیکو بپرا کنند.
سوگند به بادهای افشان کننده [که ابرهای باران زا و گرده های نرینه و مادینه گیاهان را می افشانند.]
سوگند به بادهايى كه خاك مى‌پراكنند.
سوگند به بادهای پراکنده‌گر
سوگند به بادهاى‌دمنده كه پراكنده مى‌كنند- خاك و جز آن را- پراكندنى
سوگند به بادها! که (ابرها را برمی‌انگیزند و به این سو و آن سو برابر فرمان یزدان می‌برند و) به سرعت پراکنده می‌دارند.
سوگند به نیروهای پراکننده، (چه) پراکندنی.
سوگند بپاشندگان پاشیدنی
By the spreaders spreading.
معنی کلمات و عبارات
«الذَّارِیَاتِ»: جمع ذَارِیَة، بادهائی که ابرها را به حرکت درمی‌آورند و گرده گیاهان و چیزهای دیگر را اینجا و آنجا پراکنده می‌دارند. (نگا: کهف / ). «ذَرْواً»: پراکندن. پخش کردن. واژه (ذرو) از صفات ویژه بادها است (نگا: أضواءالبیان) و به معنی اسم فاعل، یعنی (ذَارِیَة) است و در اصل چنین است: وَالْذَّارِیَاتِ ذَارِیَة (نگا: التفسیر القرآنی للقرآن).
تفسیر
تفسیر نور (محسن قرائتی)
وَ الذَّارِياتِ ذَرْواً «1» فَالْحامِلاتِ وِقْراً «2» فَالْجارِياتِ يُسْراً «3»
سوگند به بادهايى كه با شدّت اشيا را پراكنده مى‌كنند. پس به ابرهاى گران بار سوگند. پس به كشتى‌هايى كه به آسانى در حركتند سوگند.
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
وَ الذَّارِياتِ ذَرْواً «1»
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ وَ الذَّارِياتِ ذَرْواً: سوگند به پراكنده كننده‌ها پراكنده كردنى، يعنى بادها كه پراكنده سازنده ابر يا خاك يا غير آن هستند، يا به ملائكه كه پراكنده مى‌كنند ابرها را، يا به زنانى كه به جهت كثرت اولاد پراكنده كنند اولاد را.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
وَ الذَّارِياتِ ذَرْواً «1» فَالْحامِلاتِ وِقْراً «2» فَالْجارِياتِ يُسْراً «3» فَالْمُقَسِّماتِ أَمْراً «4»
إِنَّما تُوعَدُونَ لَصادِقٌ «5» وَ إِنَّ الدِّينَ لَواقِعٌ «6» وَ السَّماءِ ذاتِ الْحُبُكِ «7» إِنَّكُمْ لَفِي قَوْلٍ مُخْتَلِفٍ «8» يُؤْفَكُ عَنْهُ مَنْ أُفِكَ «9»
قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ «10» الَّذِينَ هُمْ فِي غَمْرَةٍ ساهُونَ «11» يَسْئَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ «12» يَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ يُفْتَنُونَ «13» ذُوقُوا فِتْنَتَكُمْ هذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ «14»
ترجمه
سوگند به پراكنده‌كنندگان پراكنده كردنى
پس به حمل- كنندگان بار گران را
پس به روندگان بآسانى
پس به قسمت‌كنندگان كار را
همانا آنچه وعده داده ميشويد هر آينه راست است
و همانا جزا واقع و حاصل است
قسم به آسمان داراى راههاى خوب مزين
همانا شما در گفتارى مختلف با يكديگريد
رو گردانده ميشود از آن كسيكه رو گردانده شده باشد
لعنت بر دروغگويان
آنها كه در جهلى فرا گيرنده بيخبر و غافلانند
ميپرسند كى خواهد بود روز جزا
روز كه آنها در آتش دوزخ سوخته و معذب شوند
بچشيد سوختن و عذاب خود را اينست آنچه كه در وقوعش شتاب مينموديد.
تفسير
خداوند متعال در ابتداء اين سوره مباركه قسم ياد فرموده ببادهاى پراكنده كننده خاك و خاشاك زمين را و بأبرهاى حمل كننده بار گران باران را و بكشتيهاى جارى شونده در دريا بسهولت و آسانى بكمك باد و به ملائكه‌اى كه مقسّم امور و ارزاق بندگانند كه آنچه وعده داده شده‌ايد از ثواب و عقاب و بهشت و دوزخ و صراط و ميزان و غيرها راست است و روز جزا حاصل و واقع خواهد شد جاى شك و ترديد نيست چنانكه بطرق معتبره اينمعنى از امير المؤمنين عليه السّلام نقل شده و در فقيه از امام رضا عليه السّلام نقل نموده كه المقسّمات امرا ملائكه تقسيم كننده روزيهاى بنى آدمند ما بين طلوع فجر تا طلوع آفتاب پس كسيكه بخوابد در آنوقت
جلد 5 صفحه 62
خوابيده است از روزيش و معمولا قسم براى تأكيد كلام ياد ميشود و بايد بچيزى تعلق بگيرد كه قدر و منزلتى در خارج داشته باشد و باد و باران و كشتى‌رانى، وسائل ارتزاق و تجارت مردم است و در مجمع از صادقين عليهما السلام نقل نموده كه جائز نيست از براى احدى كه قسم ياد نمايد مگر بخداى تعالى ولى خدا قسم ياد ميكند بآنچه بخواهد از خلقش و در كافى هم از امام باقر عليه السّلام اينمعنى نقل شده است و بر حسب قاعده اصول دين بايد بدليل و برهان ثابت شود و قسم براى اثبات آن كافى نيست ولى براى نفوس ضعيفه كه قاصر از فهم دليل ميباشند ظاهرا يقين از هر راهى پيدا شود كافى است و براى عقول قويّه هم قسم خدا قطعا مؤكّد اعتقاد است و خداوند به بيانات و وجوه متعدّده كه مزيدى بر آن متصوّر نيست اثبات معاد را فرموده بود و اينك بقسم تأييد و تأكيد شده و محتمل است خدا خواسته باشد بآنچه قسم ياد نموده است بآن كه معلوم است بدون مدبّر كامل وجود پيدا نميكند استدلال بر معاد فرموده باشد كه چنين قادر حكيمى بامر عبث اقدام نمينمايد و نيز خداوند قسم ياد فرموده بآسمانى كه داراى راههائى كه مسير كواكب سيّاره و مزيّن و آراسته بثوابت است ميباشد چنانچه گفته‌اند و در مجمع از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده كه مراد آسمان داراى حسن و زينت است براى اثبات آن كه مردم مشرك يا منافق در سخنان مختلفى هستند در باره پيغمبر و امام و قرآن گاه پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلّم را ساحر و گاه شاعر و گاه مجنون خوانند و امام را گاه رياست طلب گاه شوخ و گاه بى‌سياست دانند قرآن را گاه سحر و گاه شعر و گاه افسانه نامند منصرف ميشود از دين حق كسيكه منصرف از هر حق و حقيقت و خير و سعادتى باشد خدا بكشد دروغگويان يا بحدس و گمان در دين سخنرانان را آنها كه غرق در جهل و نادانى شدند و منغمر در معصيت و نافرمانى گشتند و بكلّى از ياد خدا و تفكر در آياتش غفلت كردند بطور استهزاء ميپرسند كجا و كى خواهد بود روز مجازات ما بايد بآنها گفته شود آنروزى است كه در آتش جهنّم گداخته شويد بشما ميگويند بچشيد عذاب گداخته شدن خودتان را در آتش جهنّم اين همان بود كه شما در آمدنش عجله داشتيد و ميخواستيد وقتش را بدانيد و باور نميكرديد و در كافى از
جلد 5 صفحه 63
امام باقر عليه السّلام قول مختلف باختلاف در امر ولايت و يؤفك عنه من افك بكسانيكه منصرف از ولايتند و در نتيجه منصرف از بهشت شده‌اند تفسير شده و قمّى ره نيز اينمعنى را نقل نموده و خرّاصون را بكسانيكه بحدس و مظنّه در دين رأى دادند نه بعلم و يقين تفسير فرموده است و حقير باين ملاحظه و حفظ ظاهر آيه و اقوال مفسرين بيان را مبنى بر تعميم در قول مختلف و ترديد در خرّاصون نمودم و اللّه تعالى اعلم بالصواب.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
بِسم‌ِ اللّه‌ِ الرَّحمن‌ِ الرَّحِيمِ
وَ الذّارِيات‌ِ ذَرواً «1» فَالحامِلات‌ِ وِقراً «2» فَالجارِيات‌ِ يُسراً «3» فَالمُقَسِّمات‌ِ أَمراً «4»
قسم به بادهاي پراكنده كننده خاكها که گرد باشد. پس بابرها که برداشت آبها و باران ميكنند: پس بكشتيها که بر روي دريا بآساني سير ميكنند پس بملائكه که تقسيم ارزاق و امور ميكنند.
وَ الذّارِيات‌ِ ذَرواً و او قسم و در باب قسم بايد باسم جلاله باشد باللّه تاللّه و اللّه چه در باب مرافعه و چه در ايجاب شي‌ء مثل نذر و عهد و چه در باب رفع حد در قذف بين زوج و زوجه، لكن خداوند به مخلوقاتش قسم ياد ميكند از باب بيان آثار قدرت خود که در واقع قسم بقادر متعال است که اينکه آثار قدرت از او ظاهر شده و ذاريات بادها است که گرد باشد که گاه باشد پراكنده ميكند چنانچه مثل مي‌زند ميفرمايد: وَ اضرِب لَهُم مَثَل‌َ الحَياةِ الدُّنيا كَماءٍ أَنزَلناه‌ُ مِن‌َ السَّماءِ فَاختَلَطَ بِهِ نَبات‌ُ الأَرض‌ِ فَأَصبَح‌َ هَشِيماً تَذرُوه‌ُ الرِّياح‌ُ كهف آيه 43.
فَالحامِلات‌ِ وِقراً ابرها که از درياها آب بر ميدارند و حمل ميكنند و اطراف زمين ميبارند و وقر سنگيني است، چنانچه ميفرمايد: وَ الَّذِينَ لا يُؤمِنُون‌َ
جلد 16 - صفحه 264
فِي آذانِهِم وَقرٌ يعني گوش آنها سنگين شده نمي‌شنوند.
فَالجارِيات‌ِ يُسراً كشتيها با آن همه ثقالت و سنگيني از افراد و امتعه دارد بسهولت و آساني روي آب سير ميكند، چنانچه ميفرمايد: وَ الفُلك‌َ تَجرِي فِي البَحرِ بِأَمرِه‌ِ حج آيه 64.
فَالمُقَسِّمات‌ِ أَمراً ملائكه که بامر الهي تقسيم امور ميكنند بين خلايق و مقسم ارزاق هستند، و از علي بن ابراهيم مسندا از حضرت صادق (ع) روايت كرده
(قال إبن كوا سئل امير المؤمنين (ع) عن الذاريات ذروا قال: هي الريح و عن- الحاملات وقرا فقال: هي السحاب و عن الجاريات يسرا فقال: هي السفن و عن- المقسمات امرا فقال: هي الملائكة)
و از شيخ طوسي در تهذيب از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده
(في قول اللّه عز و جل. فالمقسمات امرا قال: الملائكة تقسم ارزاق بني آدم من طلوع الفجر الي طلوع الشمس فمن نام فيما بين هما نام عن رزقه).
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 1)- سوگند به طوفانها و ابرهای باران زا! بعد از سوره «و الصّافات» این دومین سوره‌ای است که با سوگندهای مکرّر آغاز می‌شود، سوگندهائی پر معنی و تفکر آفرین، سوگندهائی بیدار کننده و آگاهی‌بخش.
جالب این که محتوای این سوگندها ربط خاصی با مباحث رستاخیز دارد، و با ظرافت و زیبائی مخصوصی این بحث مهم را از جوانب گوناگون تعقیب می‌کند.
حقیقت این است که سوگندهای قرآن که تعداد آن زیاد است یکی از چهره‌های اعجاز این کتاب آسمانی و از زیباترین و درخشنده‌ترین فرازهای آن است که شرح هر کدام در جای خود خواهد آمد.
در آغاز این سوره خداوند به پنج موضوع مختلف سوگند یاد کرده است.
نخست می‌فرماید: «سوگند به بادهائی که (ابرها را) به حرکت در می‌آورند» (وَ الذَّارِیاتِ ذَرْواً). و گرد و غبارها و بذر گیاهان و نطفه‌های گلها را در روی زمین به هر سو می‌پراکنند.
نکات آیه
۱ - سوگند الهى، به بادهاى پراکننده خاک و مژده آور باران (و الذریت ذروًا)
«ذَرْو» به معناى پاشیدن و پراکندن و «ذاریات» (جمع «ذاریة») به معناى «پراکننده ها» است. مراد از «پراکننده ها» بادها است که به هنگام وزیدن، خاک و دیگر ذرّات را در هوا پراکنده و جا به جا مى کنند. گفتنى است که وزیدن این بادها مژده آور باران است.
۲ - نقش مهم بادها و جابه جا شدن ذرات، در نظام حیات و زندگى (و الذریت ذروًا)
سوگند الهى به پدیده پراکنش و جا به جایى ذرات به وسیله بادها، نشان از اهمیت آن در نظام طبیعت و حیات دارد.
۳ - مظاهر طبیعت، ارزشمند، درس آموز و شایان مطالعه و تأمل (و الذریت ذروًا)
قسم، معمولاً به شىء ارزشمند تعلق مى گیرد و از آن جا که همه اشیا در برابر ذات حق یکسان اند، این ارجمندى در مقایسه با نیازها و زندگى آدمى خواهد بود. گفتنى است که سوگند، انسان را به تأمل درباره متعلقات قسم فرا مى خواند.
روایات و احادیث
۴ - «عن جمیل عن أبى عبداللّه(ع) فى قوله «والذاریات ذرواً» فقال إنّ إبن الکوّاء سأل أمیرالمؤمنین عن «الذاریات ذرواً» قال: الریح...;[۱] جمیل از امام صادق(ع) روایت نموده که ابن الکوّاء از امیرمؤمنان(ع) از سخن خداوند «و الذاریات ذرواً» سؤال کرد، [آن حضرت ]فرمود: مراد از «الذاریات» باد است».
موضوعات مرتبط
- باد: اهمیت باد ها ۲; نقش باد ها ۲، ۴
- زندگى: عوامل مؤثر در زندگى ۲
- سوگند: سوگند به بادهاى غبارى ۱; سوگند به بادهاى مبشر ۱
- طبیعت: ارزش طبیعت ۳; اهمیت مطالعه طبیعت ۳; عبرت از طبیعت ۳
- عبرت: عوامل عبرت ۳
- قرآن: سوگندهاى قرآن ۱
منابع
- ↑ تفسیر قمى، ج ۲، ص ۳۲۷; نورالثقلین، ج ۵، ص ۱۲۰، ح ۳.
