يونس ٦٢
ترجمه
| يونس ٦١ | آیه ٦٢ | يونس ٦٣ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«أَوْلِیَآء»: جمع ولی، دوستان. «أَوْلِیَآء اللهِ»: افراد مؤمن و متّقی (نگا: انفال / ، یونس / ).
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
تفسیر
- آيات ۷۰ - ۵۷، سوره يونس
- توضيح معناى مفردات آيه شريفه : ((موعظه ))، ((شفاء لما فى الصدور))، ((هدى)) و ((رحمت ))
- اشاره به معناى ((رحمان )) و ((رحيم )) و مراد از اينكه قرآن براى مؤ منين رحمت است
- توصيف قرآن به بيان جامعى است براى همه آثار طيب و نيكوى قرآن كريم
- مراد از فضل خدا و رحمت خدا در آيه شريفه :((قل بفضل اللّه و برحمته ...))
- وجه اينكه از دادن روزى به ((انزال )) روزى تعبير شده ، با اينكه رزق آدميان در زميناست
- بيان اينكه هر حكمى بايد به اذن خدا باشد. و حكم مختص به خدا است . و طرح دو شبههدر اين زمينه و پاسخ به آن دو شبهه
- حكم خدا منطبق بر فطرت ، هماهنگ با نظام خلقت و همسوى حركت انسان به سوى هدفكمالى او است
- سلطنت و احاطه تام الهى بر اعمال بشر، شهادت و عملى استكامل و فراگيرنده همه اعمال از همه خلايق حتى پيامبر خدا(ص )
- معناى ((ولايت )) و مراد از ولايت خدا
- اشاره به مراتب ايمان و بيان اينكه خداى تعالى ولى مؤ منين است كه از مرتبه بالاىايمان برخوردارند
- توجيه و توضيحى در مورد اينكه خداى ، ترس و اندوهى ندارند و بيان اينكه اطلاق جمله: ((لاخوف عليهم و لا هم يحزنون )) شامل نفى ترس و اندوه هم در دنيا و هم در آخرت مىشود
- بررسى سخن يكى از مفسرين درباره نفى ترس و اندوه اولياى خدا و رد آن گفته
- تسلى دادن به پيامبر (ص ) كه از سخنان جاهلانه مشركين نرنجد زيرا ((عزت از آنخداست )) و ((خدا سميع و عليم است ))
- استدلال براى محال بودن فرزند داشتن خداى تعالى ، در برابر مشركين كه گفتند:((اتخذ اللّه ولدا))
- بحث روايتى ۱۴۰
- چند روايت در مورد مراد از فضل و رحمت خدا در:((قل بفضل اللّه و برحمته ...))
- رواياتى درباره معناى ولايت خدا و وصف اولياءاللّه
- چند روايت در تفسير ((بشرى )) داشتن اولياء اللّه در دنيا و آخرت (لهم البشرى فىالحيوة الدنيا و فى الاخرة )
- چند روايت درباره رؤ يا و اقسام آن
نکات آیه
۱ - اولیاى خدا، کسانى هستند که حوادث ناگوار روزگار در دیدگاه آنان، مکروه و ناخوشایند جلوه نمى کند. (ألا إن أولیاء اللّه لا خوف علیهم) «خوف» ; یعنى، انتظار وقوع امر ناخوشایندى را داشتن (مفردات راغب). برداشت فوق بر این اساس است که: چون زندگى در دنیا بىوقوع حوادث ناگوار - خصوصاً براى بندگان مقرب خدا - ممکن نیست، پس نفى خوف از آنان، قهراً به این معناست که حوادث دنیوى در ذائقه آنان، مکروه و ناخوشایند جلوه نمى کند.
۲ - اولیاى خدا، کسانى هستند که هر آنچه حوادث روزگار از کفشان برباید، غمى به دل راه نداده و غبار اندوه بر چهره شان نمى نشیند. (ألا إن أولیاء اللّه ... و لا هم یحزنون)
۳ - دوستى خدا، مایه رفع اندوه و ترس انسان است. (ألا إن أولیاء اللّه لا خوف علیهم و لا هم یحزنون)
۴ - اولیاى خدا، برخوردار از اطمینان، سکون و آرامش نفس (ألا إن أولیاء اللّه لا خوف علیهم و لا هم یحزنون)
روایات و احادیث
۵ - از امام باقر (ع) روایت شده که فرمود: «وجدنا فى کتاب على بن الحسین(ع) «ألا إن أولیاء اللّه لا خوف علیهم و لا هم یحزنون» قال: إذا أدوا فرائض اللّه و أخذوا بسنن رسول اللّه(ص)، و تورّعوا عن محارم اللّه و زهدوا فى عاجل زهرة الدنیا و رغبوا فیما عند اللّه و اکتسبوا الطیب من رزق اللّه لا یریدون به التفاخر و التکاثر ثم انفقوا فیما یلزمهم من حقوق واجبة فأولئک الذین بارک اللّه لهم فیما اکتسبوا و یثابون على ما قدموا لأخرتهم ;[۱] در نوشته امام على بن الحسین (ع) یافتیم که به دنبال ذکر این آیه شریفه «ألا إن أولیاء اللّه ... » فرموده است: هر گاه [کسانى] واجبات خدا را انجام مى دهند و به سنّتهاى رسول خدا (ص) عمل کنند و از حرامهاى خدا پرهیز نمایند و به زرق و برق دنیا بى اعتنا باشند و به آنچه نزد خداست روى آورند و روزى حلال و پسندیده خدا را کسب کنند و آن را وسیله تفاخر و تکاثر قرار ندهند ; بلکه در مصارف لازمه و حقوق واجبه خود مصرف نمایند، اینانند که خداوند دستاوردهایشان را با برکت قرار مى دهد براى آنچه پیش فرستاده اند براى آخرتشان، پاداش مى گیرند».
۶ - ابن عباس گوید از رسول خدا(ص) سؤال شد: «یا رسول اللّه من اولیاء اللّه؟ قال: الذین اذا رُؤُوا ذُکِرَ اللّه ;[۲] اولیاء اللّه چه کسانى اند؟ فرمود: کسانى که دیدارشان خدا را به یاد مى آورد».
۷ - از رسول خدا(ص) روایت شده است: «قال اللّه تعالى: حقت محبّتى للمتحابین فىّ و حقت محبّتى للمتزاورین فىّ و حقت محبّتى للمتجالسین فىّ، الذین یعمرون مساجدى بذکرى و یعلمون الناس الخیر و یدعونهم إلى طاعتى أولئک اولیائى الذین أظلمهم فى ظل عرشى و أسکنهم فى جوارى و آمنهم من عذابى و أدخلهم الجنة قبل الناس بخمس مأة عام ... ثم قرء نبى اللّه: «ألا إن اولیاء اللّه لا خوف علیهم و لا هم یحزنون» ;[۳] خداى تعالى فرمود: محبّت من ثابت و حتمى است براى کسانى که در راه من، با یکدیگر دوستى مى کنند و به دیدن یکدیگر مى روند و با یکدیگر همنشینى دارند. کسانى که مساجد مرا به وسیله ذکر من آباد مى کنند و خوبیها را به مردم مى آموزند و آنان را به طاعت من دعوت مى کنند، اینانند اولیاى من که آنان را در سایه عرش خود جاى مى دهم و در جوار خود ساکن مى سازم و از عذاب خود ایمن مى کنم و پانصد سال قبل از مردم، آنان را وارد بهشت مى نمایم ... سپس پیغمبر (ص) این آیه را تلاوت فرمود: ألا إن أولیاء اللّه ... ».
موضوعات مرتبط
- اندوه: عوامل رفع اندوه ۳
- اولیاء اللّه: اطمینان اولیاء اللّه ۴ ; اولیاء اللّه و اندوه ۵ ; اولیاء اللّه و ترس ۵ ; اولیاء اللّه و سختیخها ۱، ۲ ; شخصیت اولیاء اللّه ۱، ۲ ; فضایل اولیاء اللّه ۴، ۵، ۷ ; مراد از اولیاء اللّه ۶
- ترس: عوامل رفع ترس ۳
- تکلیف: اهمیّت عمل به تکلیف ۵
- خدا: آثار دوستى خدا ۳
- محبوبان خدا: ۷
