روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۹۵۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ دُعَاءِ قُنُوتِ الْوَتْر

و روي عن ابي حمزه الثمالي قال :

كَانَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ يَقُولُ فِي آخِرِ وَتْرِهِ وَ هُوَ قَائِمٌ رَبِّ أَسَأْتُ وَ ظَلَمْتُ نَفْسِي وَ بِئْسَ مَا صَنَعْتُ وَ هَذِهِ يَدَايَ جَزَاءً بِمَا صَنَعَتَا قَالَ ثُمَّ يَبْسُطُ يَدَيْهِ جَمِيعاً قُدَّامَ وَجْهِهِ وَ يَقُولُ وَ هَذِهِ رَقَبَتِي خَاضِعَةٌ لَكَ لِمَا أَتَتْ قَالَ ثُمَّ يُطَأْطِئُ رَأْسَهُ وَ يَخْضَعُ بِرَقَبَتِهِ ثُمَّ يَقُولُ وَ هَا أَنَا ذَا بَيْنَ يَدَيْكَ فَخُذْ لِنَفْسِكَ اَلرِّضَا مِنْ نَفْسِي حَتَّى تَرْضَى لَكَ اَلْعُتْبَى لاَ أَعُودُ لاَ أَعُودُ لاَ أَعُودُ قَالَ وَ كَانَ وَ اَللَّهِ إِذَا قَالَ لاَ أَعُودُ لَمْ يَعُدْ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۹۰

و از ابى حمزه ثمالى روايت كرده‏اند كه گفت: امام زين العابدين علىّ بن الحسين عليهما السّلام در ركعت آخر وتر در حالى كه ايستاده بود اين دعا را ميخواند: «ربّ أسأت و ظلمت نفسى و بئس ما صنعت، و هذه يداى جزاي بما صنعتا» يعنى: پروردگارا من بد كرده‏ام و بر خويشتن ستم روا داشته‏ام، و بدرفتارى كرده ام يا آنچه كرده‏ام بسيار بد بوده است، اينك اين دستهاى من در برابر تو بكيفر آن بديها كه كرده است (با آنها هر چه خواهى كن، يا اين دستهاى گنه‏كار من كه بخاطر بديها كه كرده اكنون بدرگاه تو برداشته است) راوى گويد: آنگاه آن حضرت دستهايش را با هم برابر روى خود مى‏گشود يا جلو صورت خود بلند ميفرمود و اين دعا را ميخواند: «و هذه رقبتى خاضعة لك لما اتت» يعنى: و اينك اين گردن من كه بخاطر آنچه كرده با خضوع در برابر تو است) راوى گويد: آنگاه سر خود را بزير ميانداخت و گردنش را فرو ميگرفت و بعد ميخواند: «و ها انا ذا بين يديك فخذ لنفسك الرّضا من نفسى حتّى ترضى لك العتبى، لا اعود، لا اعود لا اعود» يعنى: اكنون من در پيشگاه تو ايستاده‏ام هر چه مى‏خواهى با من انجام ده تا خشنود شوى، كه من از گناهان توبه كرده و بازگشته‏ام تا تو راضى شوى و بدان بازنخواهم گشت و بازنخواهم گشت، و بازنخواهم گشت. راوى گويد: بخدا قسم هر گاه ميفرمود: بازنخواهم گشت واقعا بازنمى‏گشت.