روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۳۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن الحسين بن نعيم عن ابي عبد الله ع قال :

اِشْتَكَى بَعْضُ وُلْدِهِ فَقَالَ يَا بُنَيَّ قُلِ اَللَّهُمَّ اِشْفِنِي بِشِفَائِكَ وَ دَاوِنِي بِدَوَائِكَ وَ عَافِنِي مِنْ بَلاَئِكَ فَإِنِّي عَبْدُكَ وَ اِبْنُ عَبْدِكَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۸۹

از حسين بن نعيم كه: يكى از فرزندان امام صادق (ع) بيمار شد و آن حضرت به او فرمود: اى پسر جانم بگو: بار خدايا به درمان خود مرا درمان كن و از داروى خود به من بچشان و از بلاى خود مرا عافيت بخش زيرا من بنده تو و بنده‏زاده توام.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۵۱

حسين بن نعيم گويد: يكى از فرزندان حضرت صادق عليه السّلام بيمار شد حضرت باو فرمود: اى پسركم! بگو: «اللهم اشفنى بشفائك و داونى بدوائك و عافنى من بلائك فانى عبدك و ابن عبدك».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۲۱

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از حسين بن نعيم، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: بعضى از فرزندان آن حضرت ناخوش شد و از درد مى‏ناليد؛ پس فرمود كه: «اى فرزند دلبند من! بگو كه: اللَّهُمَّ اشْفِنِي بِشِفَائِكَ، وَدَاوِنِي بِدَوَائِكَ، وَعَافِنِي مِنْ بَلَائِكَ؛ فَإِنِّي عَبْدُكَ، وَابْنُ عَبْدِكَ؛ خداوندا! شفا ده مرا به شفاى خودت، و دوا كن مرا به دواى خودت، و عافيت بخش مرا از زحمت خود. به درستى كه من بنده تو و پسر بنده توام».