روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابن محبوب عن عبد الله بن سنان عن ابي عبد الله ع قال :

أَيُّمَا عَبْدٍ أَقْبَلَ قِبَلَ مَا يُحِبُ‏ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَقْبَلَ اَللَّهُ قِبَلَ مَا يُحِبُّ وَ مَنِ اِعْتَصَمَ بِاللَّهِ عَصَمَهُ اَللَّهُ‏ وَ مَنْ أَقْبَلَ اَللَّهُ قِبَلَهُ وَ عَصَمَهُ لَمْ يُبَالِ لَوْ سَقَطَتِ‏ اَلسَّمَاءُ عَلَى اَلْأَرْضِ أَوْ كَانَتْ نَازِلَةٌ نَزَلَتْ عَلَى أَهْلِ اَلْأَرْضِ فَشَمِلَتْهُمْ بَلِيَّةٌ كَانَ فِي حِزْبِ اَللَّهِ‏ بِالتَّقْوَى مِنْ كُلِّ بَلِيَّةٍ أَ لَيْسَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ إِنَّ اَلْمُتَّقِينَ فِي مَقََامٍ أَمِينٍ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۰۳

از امام صادق (ع) فرمود: هر بنده‏اى برود به سوى آنچه خدا عز و جل دوست دارد خدا رو كند به سوى آنچه او دوست دارد، هر كه به خدا پناهد خدايش پناه دهد و هر كه خدا به او رو كند و او را پناه دهد باكى ندارد كه آسمان بر زمين افتد، يا بلائى فرود آيد كه همه مردم زمين را فرو گيرد، او به وسيله تقوى‏ در حزب خدا از هر بلا محفوظ است، آيا نيست كه خدا عز و جل مى‏فرمايد (۵۱ سوره دخان): «به راستى متقيان در مقام امنى باشند».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۰۶

امام صادق عليه السّلام فرمود: هر بنده‏اى كه بآنچه خداى عز و جل دوست دارد، روى آورد، خدا بآنچه او دوست دارد روى آورد، و هر كه در پناه خدا رود، خدايش پناه دهد. و كسى كه خدا باو رو آورده و او را پناه داده است، باك ندارد، و اگر آسمان بر زمين افتد يا بلائى بر اهل زمين نازل شود و همه را فراگيرد، او بسبب تقوايش در زمره حزب خداست (كه فرمايد: ألا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ «يعنى حزب خدا پيروزند» و از هر بلا محفوظ است، مگر نه اينست كه خداى عز و جل ميفرمايد:

«مردم با تقوى در جايگاه امنى هستند. ۵۱ سوره ۴۴» (كه حوادث و آفات بآنها نرسد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۱۸۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن‏محبوب، از عبداللَّه بن سنان، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هر بنده‏اى كه قصد كند جانب آن‏چه را كه خداى عز و جل مى‏دارد، و رو به سمت آن برود، خدا جانب آن‏چه را كه آن بنده دوست دارد، قصد كند، و توجّه به سمت آن فرمايد. و هر كه به خدا چنگ در زند، خدا او را نگاه دارد. و هر كه خدا رو به او آورد و او را نگاه دارد، باك ندارد، اگر آسمان بر زمين افتد يا آنكه سختى و بلايى بر اهل زمين فرود آيد، و مصيبت و بليّه‏اى همه ايشان را فرا گيرد، به سبب تقوى و پرهيزگارى، از هر بليّه‏اى در لشكر خدا باشد. (و مراد اين است كه به او زيانى نرسد؛ زيرا كه لشكر خدا غالب‏اند و مغلوب نمى‏شوند). آيا خداى عز و جل نمى‏فرمايد كه: «إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقامٍ أَمِينٍ» «۱»؛ يعنى: «به درستى كه پرهيزگاران در جايگاه ايمن باشند، كه هيچ ترسى در آن نباشد». __________________________________________________

(۱). دخان، ۵۱.