روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۵
آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر
محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابن محبوب عن عبد الله بن سنان عن ابي عبد الله ع قال :
الکافی جلد ۲ ش ۱۴۴ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۴۶ | |||||||||||||
|
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۰۳
از امام صادق (ع) فرمود: هر بندهاى برود به سوى آنچه خدا عز و جل دوست دارد خدا رو كند به سوى آنچه او دوست دارد، هر كه به خدا پناهد خدايش پناه دهد و هر كه خدا به او رو كند و او را پناه دهد باكى ندارد كه آسمان بر زمين افتد، يا بلائى فرود آيد كه همه مردم زمين را فرو گيرد، او به وسيله تقوى در حزب خدا از هر بلا محفوظ است، آيا نيست كه خدا عز و جل مىفرمايد (۵۱ سوره دخان): «به راستى متقيان در مقام امنى باشند».
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۰۶
امام صادق عليه السّلام فرمود: هر بندهاى كه بآنچه خداى عز و جل دوست دارد، روى آورد، خدا بآنچه او دوست دارد روى آورد، و هر كه در پناه خدا رود، خدايش پناه دهد. و كسى كه خدا باو رو آورده و او را پناه داده است، باك ندارد، و اگر آسمان بر زمين افتد يا بلائى بر اهل زمين نازل شود و همه را فراگيرد، او بسبب تقوايش در زمره حزب خداست (كه فرمايد: ألا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ «يعنى حزب خدا پيروزند» و از هر بلا محفوظ است، مگر نه اينست كه خداى عز و جل ميفرمايد:
«مردم با تقوى در جايگاه امنى هستند. ۵۱ سوره ۴۴» (كه حوادث و آفات بآنها نرسد).
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۱۸۷
محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابنمحبوب، از عبداللَّه بن سنان، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هر بندهاى كه قصد كند جانب آنچه را كه خداى عز و جل مىدارد، و رو به سمت آن برود، خدا جانب آنچه را كه آن بنده دوست دارد، قصد كند، و توجّه به سمت آن فرمايد. و هر كه به خدا چنگ در زند، خدا او را نگاه دارد. و هر كه خدا رو به او آورد و او را نگاه دارد، باك ندارد، اگر آسمان بر زمين افتد يا آنكه سختى و بلايى بر اهل زمين فرود آيد، و مصيبت و بليّهاى همه ايشان را فرا گيرد، به سبب تقوى و پرهيزگارى، از هر بليّهاى در لشكر خدا باشد. (و مراد اين است كه به او زيانى نرسد؛ زيرا كه لشكر خدا غالباند و مغلوب نمىشوند). آيا خداى عز و جل نمىفرمايد كه: «إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقامٍ أَمِينٍ» «۱»؛ يعنى: «به درستى كه پرهيزگاران در جايگاه ايمن باشند، كه هيچ ترسى در آن نباشد». __________________________________________________
(۱). دخان، ۵۱.