روایت:الکافی جلد ۱ ش ۳۹۰

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن ابيه عن النضر بن سويد عن يحيي بن عمران الحلبي عن معلي بن عثمان عن علي بن حنظله عن ابي عبد الله ع انه قال :

يُسْلَكُ بِالسَّعِيدِ فِي طَرِيقِ اَلْأَشْقِيَاءِ حَتَّى يَقُولَ اَلنَّاسُ مَا أَشْبَهَهُ بِهِمْ‏ بَلْ هُوَ مِنْهُمْ‏ ثُمَّ يَتَدَارَكُهُ اَلسَّعَادَةُ وَ قَدْ يُسْلَكُ بِالشَّقِيِّ فِي طَرِيقِ اَلسُّعَدَاءِ حَتَّى يَقُولَ اَلنَّاسُ مَا أَشْبَهَهُ بِهِمْ بَلْ هُوَ مِنْهُمْ ثُمَّ يَتَدَارَكُهُ اَلشَّقَاءُ إِنَّ مَنْ كَتَبَهُ اَللَّهُ سَعِيداً وَ إِنْ لَمْ يَبْقَ مِنَ اَلدُّنْيَا إِلاَّ فُوَاقُ نَاقَةٍ خَتَمَ لَهُ بِالسَّعَادَةِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۴۴۱

امام صادق (ع) فرمود: بسا كه سعادتمندى به راه و روش شقاوتمندان پيش رود تا آنجا كه مردم گويند، وه تا چه اندازه بدانها ماند، آرى از آنها است، و سپس سعادتمندى سابقه او را جبران كند. و بسا كه شقاوت مآبى را به راه و روش نيك بختان سعادتمند برند تا مردم گويند، وه چه اندازه بدانها ماند، آرى او از آنها است، و سپس شقاوت او آنچه از كار خير كرده از ميان ببرد، براستى هر كه سعادتمند نوشته شده اگر از دنيا جز به اندازه آب نوشيدن شترى نماند سرانجام او به سعادت پايان يابد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۱۳

امام صادق عليه السلام فرمود: گاهى شخص سعيد را براى اهل شقاوت برند تا آنجا كه مردم گويند چقدر شبيه آنها شده بلكه اين هم از آنهاست ولى سپس سعادت او را دريابد و اصلاحش كند (اين شخص نيكو مآبى است كه اتفاقا گناهانى از او سر زند و سپس با توبه و يا اعمال شايسته آنها را جبران كند) و گاهى شقى را براه سعادتمندان برند تا آنجا كه مردم گويند: چه اندازه بآنها ماند بلكه اين هم از آنهاست و سپس شقاوت او را دريابد (و اين شخص بدجنسى است كه بدون تصميم جدى يا براى تظاهر عمل خيرى انجام دهد و سپس بخميره بد خويش گرايد) آن را كه خدا (در لوح محفوظ) با سعادت نوشته است پايان كارش بسعادت انجامد اگر چه از دنيا باندازه فاصله ميان دو دوشيدن ماده شتر (كه چند لحظه بيش نيست) باقى نمانده باشد. (پس ملاك سعادت و شقاوت پايان عمر و زمان رفتن از دنياست خدا ما و تمام مؤمنين را عاقبت بخير و اهل سعادت فرمايد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۴۸۷

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، از نضر بن سُويد، از يحيى بن عمران حلبى، از مُعلّى بن ابى عثمان، از على بن حَنظله، از امام جعفر صادق عليه السلام كه آن حضرت فرمود: «گاه است كه نيك بخت در آورده مى‏شود در راه بدبختان؛ به مرتبه‏اى كه مردمان مى‏گويند كه: چه بسيار شباهت به بدبختان دارد، بلكه او از جمله ايشان است. بعد از آن، نيك بختى او را در مى‏يابد. و گاه است كه بدبخت در آورده مى‏شود در راه نيك‏بختان، به مرتبه‏اى كه مردمان مى‏گويند كه: چه بسيار شباهت دارد به نيك‏بختان، بلكه او از جمله ايشان است. بعد از آن، بدبختى او را دريابد. به درستى كه هر كه خدا او را نيك بخت نوشته باشد، ختم مى‏شود از براى او به نيك بختى و آخر كارش به سعادت منتهى مى‏گردد؛ و هر چند كه از دنيا باقى نماند از براى او، مگر زمانى اندك كه عبارت است از زمان مابين دو بار دوشيدن شتر در يك ساعت. (و در طرف بدبختى نيز چنين است و به جهت وضوح، به قرينه مقابله، حضرت آن را بيان نفرموده است).