روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۳۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن حماد بن عيسي عن حريز عن اسحاق بن عمار عن ابي عبد الله ع قال :

مَا مِنْ ذَنْبٍ إِلاَّ وَ قَدْ طُبِعَ عَلَيْهِ عَبْدٌ مُؤْمِنٌ‏ يَهْجُرُهُ اَلزَّمَانَ ثُمَّ يُلِمُّ بِهِ وَ هُوَ قَوْلُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ اَلَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبََائِرَ اَلْإِثْمِ وَ اَلْفَوََاحِشَ إِلاَّ اَللَّمَمَ‏ قَالَ اَللَّمَّامُ اَلْعَبْدُ اَلَّذِي يُلِمُّ اَلذَّنْبَ بَعْدَ اَلذَّنْبِ لَيْسَ مِنْ سَلِيقَتِهِ أَيْ مِنْ طَبِيعَتِهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۳۱

از امام صادق (ع)، فرمود: هيچ گناهى نيست جز آنكه بنده مؤمنى بدان مايل است، مدتى آن را ترك كند و سپس بدان دست يازد و آن قول خدا عز و جل است (۳۳ سوره نجم): «آن كسانى كه كناره مى‏كنند از كبائر گناه و از هرزگيها جز لمم»، فرمود: لمام بنده‏اى است كه دست به گناهى يازد پس از گناهى كه موافق سليقه او نيست، يعنى از طبع او نيست.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۷۷

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: هيچ گناهى نيست جز آنكه بنده مؤمنى بدان خو گرفته، مدتى آن را واگذارد سپس (دوباره) بآن دست زند، و آن است گفتار خداى عز و جل: «آنان كه دورى گزينند از گناهان بزرگ و ناشايسته‏ها جز لمم» فرمود: امام: آن بنده‏ايست كه بگناهى پس از گناهى دست زند كه موافق سليقه او يعنى از طبيعت او نيست.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۴۳

على بن ابراهيم، از پدرش، از حمّاد بن عيسى، از حريز، از اسحاق بن عمّار، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هيچ گناهى نيست، مگر آنكه بنده مؤمنى بر آن سرشته شده، كه زمانى از آن دورى مى‏كند. بعد از آن، آن را به فعل مى‏آورد. و اين است معنى قول خداى عز و جل: «الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ»». فرمود كه: «لمم- به فتح لام و تشديد ميم-، بنده‏اى است كه گناهى را بعد از گناهى به فعل مى‏آورد، و از سليقه او؛ يعنى از طبع او نيست، و چنان نيست كه طبيعى و جبلّى او باشد».