لَنَحْن
از الکتاب
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[يوسف:3]. «نَحْنَ» دلالت بر متكلم مع الغير دارد. راغب گويد: بعضى از علماء گفتهاند كه خداوند كلماتى امثال «نحن» را آنگاه بكار مىبرد كه فعل بعدى بواسطه بعضى از ملائكه يا اولياء انجام شده باشد و مراد از «نحن» خدا و واسطه هاست مثل انزال وحى، نصرت مؤمنان و اهلاك كافران و غيره مثل «اِنَّا نَحْنُ نَزَلْنا الذِكْرِ...» و امثال آن. نگارنده گويد: ظاهرا قرآن در اين باره معمول عرف را در نظر گرفته كه گاهى من و گاهى ما مىگويند ولى درعين حال آنچه راغب نقل كرده قابل دقت است كه خداوند اختصاصىها را به لفظ « أَنَا الْغَفُورُ الَّرحيمُ - لااِلهَ اِلّا أَنَا - أنْ يا مُوسى اِنى أَنااللهُ رَبَّ الْعالَمينَ» و نظير آن فرموده است. والله العالم.
کلمات نزدیک مکانی
وَ إِنّا الصّافّون إِن الْمُسَبّحُون لَنَحْن لَه مَعْلُوم مَا فَأَلْقَى عِتِيّا الْغَالِبُون أَعْلَم نُحْيِي ثُم بِالّذِين مُوسَى بِخَازِنِين الرّحْمٰن فِرْعَوْن عَصَاه نُمِيت بِعِزّة مَقَام عَلَى هُم کَانُوا قَالُوا فَإِذَا أَوْلَى أَشَدّ لَيَقُولُون أَنْتُم لَو إِلاّ هِي نَحْن بِهَا أَن أَيّهُم مِنّا صِلِيّا تَلْقَف شِيعَة عِصِيّهُم الْوَارِثُون فَأَسْقَيْنَاکُمُوه لَقَد کُل حِبَالَهُم فَأَلْقَوْا
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
