تفسیر:المیزان جلد۱۰ بخش۳۷: تفاوت میان نسخه‌ها

قوم عاد، علاوه بر انكار آيات مشتمل بر حكمت و موعظت و انكار معجزه اى كه - گفتيم - راه رشد را بر ايشان روشن مى ساخت، رسولان پروردگار خود، كه عبارت بودند از هود و انبياء قبل از آن جناب را نيز عصيان نمودند.

خواهيد پرسيد كه: قوم هود، همزمان با انبياء قبل از خود نبودند، چطور آنان را عصيان كردند؟

 

و آيه زير نيز، اگر به صراحت آيه قبل دلالت ندارد، ليكن اشعار بر مطلب ما دارد، كه مى فرمايد: «وَ اذكُر أخَا عَادٍ إذ أنذَرَ قَومَهُ بِالأحقَافِ وَ قَد خَلَتِ النُّذُر مِن بَينِ يَدَيهِ وَ مِن خَلفِهِ».

البته احتمال هم دارد كه قوم عاد، غير از جناب هود «عليه السلام»، پيغمبران ديگرى نيز داشته اند كه قبل از هود و بعد از جناب نوح «عليه السلام» در بين آنان مبعوث شده باشد، ولى قرآن كريم، نام آنان را نبرده باشد، وليكن سياق آيات با اين احتمال مساعد نيست.

«'''وَ اتَّبَعُوا أمرَ كُلّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ'''» - دستورات هر جبار و زورگوى عنيدى را كه داشتند، پيروى كردند و همين گوش به فرمان جباران بودن، آنان را از پيروى هود «عليه السلام» و پذيرفتن دعوتش باز داشت، و كلمۀ «جبّار»، به معناى گردن كلفتى است كه با اراده خود بر مردم غالب گشته و آنان را اجبار مى كند تا مطابق دلخواه او عمل كنند. و كلمۀ «عنيد»، به معناى كسى است كه عناد و زير بار حق نرفتنش شديد و بسيار باشد.