۱۷٬۰۰۸
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۲: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←هدايت و ضلالت، مربوط به پيامبران نبوده، بلكه مشيت خداوند است
| خط ۷۷: | خط ۷۷: | ||
«'''فَيُضِلُّ اللهُ مَن يَشَاءُ وَ يَهدِى مَن يَشَاءُ'''» - اين جمله، اشاره به همان مطلبى است كه قبلا گفتيم كه مسأله هدايت و ضلالت، تنها به دست خدا است، و هيچ يك از آن دو، بدون مشيت خداى سبحان، تحقق نمى پذيرد. | «'''فَيُضِلُّ اللهُ مَن يَشَاءُ وَ يَهدِى مَن يَشَاءُ'''» - اين جمله، اشاره به همان مطلبى است كه قبلا گفتيم كه مسأله هدايت و ضلالت، تنها به دست خدا است، و هيچ يك از آن دو، بدون مشيت خداى سبحان، تحقق نمى پذيرد. | ||
چيزى كه هست، اين است كه: خداى تعالى به ما خبر داده كه مشيتش، گزاف و نامنظم نبوده، بلكه داراى نظمى ثابت است و آن، اين كه: هر كه پيروى حق نموده و با آن عناد نورزد، خداوند هدايتش مى كند، و هر كه او را انكار نموده و از هواى خود پيروى كند، خداوند گمراهش مى كند. پس | چيزى كه هست، اين است كه: خداى تعالى به ما خبر داده كه مشيتش، گزاف و نامنظم نبوده، بلكه داراى نظمى ثابت است و آن، اين كه: هر كه پيروى حق نموده و با آن عناد نورزد، خداوند هدايتش مى كند، و هر كه او را انكار نموده و از هواى خود پيروى كند، خداوند گمراهش مى كند. پس گمراه كردن خدا، از باب مجازات و كيفر، و بعد از كارهاى خلافى است كه آدمى به اختيار خود انجام داده باشد، نه ابتدایى و بى حساب. | ||
و اگر خداوند سبحان، در آيه مورد بحث، «ضلالت» را بر «هدايت» مقدم داشته، بدين جهت بود كه ضلالت به بيان محتاج تر است. مخصوصا با در نظر داشتن زمينه كلام كه زمينه بيان عزّت مطلقه خدا است. پس در اين جا واجب بود روشن بسازد كه ضلالت هر كه گمراه شده و هدايت هر كه هدايت گشته، همه به مشيت خدا است، و كسى بر اراده خدا غلبه نمى كند و در سلطنت او مزاحمت نمى نمايد. | و اگر خداوند سبحان، در آيه مورد بحث، «ضلالت» را بر «هدايت» مقدم داشته، بدين جهت بود كه ضلالت به بيان محتاج تر است. مخصوصا با در نظر داشتن زمينه كلام كه زمينه بيان عزّت مطلقه خدا است. پس در اين جا واجب بود روشن بسازد كه ضلالت هر كه گمراه شده و هدايت هر كه هدايت گشته، همه به مشيت خدا است، و كسى بر اراده خدا غلبه نمى كند و در سلطنت او مزاحمت نمى نمايد. | ||
