۱۷٬۰۴۳
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۱۲: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←رواياتى درباره مراد از اينكه فرمود كسى مالك شفاعت نيست الا من اتخذ عندالله عهدا
| خط ۲۵۷: | خط ۲۵۷: | ||
<span id='link123'><span> | <span id='link123'><span> | ||
==رواياتى درباره | ==رواياتى درباره این آیه كه: «كسى مالك شفاعت نيست، مگر آن که نزد خدا عهدی داشته باشد»== | ||
و در | و در كافى، به سند خود، از ابوبصير، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه گفت: از آن جناب، معناى آيه: «لَا يَملِكُونَ الشَّفَاعَةَ إلّا مَنِ اتَّخَذَ عِندَ الرَّحمَانِ عَهداً» را پرسيدم. | ||
فرمود: يعنى مگر كسى كه به ولايت اميرالمؤمنين و امامان بعد از او معتقد شده باشد. اين است عهد نزد خدا. | |||
مولف: در الدرالمنثور، از ابن عباس، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» روايت كرده كه فرمود: هر كس مسرتى داخل قلب مؤمنان كند، مرا مسرور كرده، و هر كه مرا مسرور كند، در نزد خدا عهدى گرفته... | |||
اين را هم بايد دانست كه روايات | و از ابوهريره، از آن جناب روايت كرده كه مقصود از محافظت بر عهد، محافظت بر نمازهاى پنجگانه است. البته در اين بين، روايات ديگرى از طرق عامه و خاصه، قريب به همين روايات رسيده، كه از مجموع آن ها استفاده مى شود: عهدى كه از نزد خدا گرفته شده، عبارت است از اعتقاد حق يا عمل صالح، كه روز قيامت، مؤمن را نجات مى دهد. و آنچه در روايات متفرقه آمده، از باب ذكر مصداق است. | ||
اين را هم بايد دانست كه روايات قبلى، همه بر اين اساس اند كه مراد از كسى كه در آيه مالك شفاعت است، آن كسى است كه به شفاعت مى رسد، يا اعمّ از او و آن كسى است كه شفاعت مى كند، و اما اگر مراد شفيع باشد، اخبار از آن بيگانه است. | |||
