۱۷٬۰۴۳
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۱۲: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←رواياتى درباره مقصود از حشر متقين الى الرحمن و فدا
| خط ۲۴۳: | خط ۲۴۳: | ||
<span id='link122'><span> | <span id='link122'><span> | ||
و در محاسن برقى، به سند خود، از حمّاد بن عثمان و غير او، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه در معناى كلام خداى عزوجل: «يَومَ نَحشُرُ المُتَّقِينَ إلَى الرَّحمَان وَفداً» فرموده: سوار بر اسبان نجيب، محشور مى شوند. | |||
و در محاسن | |||
و در تفسير | و در تفسير قمى، به سند خود، از عبداللّه بن شريك عامرى، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود: اميرالمؤمنين «عليه السلام»، از رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم»، تفسير آيه: «يَومَ نَحشُرُ المُتَّقِينَ إلَى الرَّحمَانِ وَفداً» را پرسيد. | ||
حضرت فرمود: يا على! «وَفد»، جز بر سوارگان اطلاق نمى شود، و مردانى كه مورد نظر اين آيه است، مردانى هستند كه تقوا پيشه كردند، و خداى عزوجل، ايشان را دوست داشت و اختصاص به خود داد و از اعمالشان راضى شد، و بدين جهت نام متقين بر آنان نهاد... | |||
مؤلف: آنگاه قمى، روايتى طولانى نقل مى كند كه رسول خدا، در آن جزئيات بيرون آمدن متقين از قبور، و سوار شدن بر ناقه هاى بهشتى، و حركتشان به سوى بهشت، و داخل شدن و تنعّمشان را به آنچه از نعمت هاى آن روزى شده اند، بيان فرموده است. | |||
و در الدر المنثور است كه ابن مردويه، از على «عليه السلام»، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» روايت كرده كه در ذيل اين آيه فرمود: بدانيد كه به خدا سوگند با پاى خود محشور نمى شوند، و هيچ كس سوقشان نمى دهد، بلكه برايشان از بهشت ناقه هايى مى آورند كه نظير آن ها را خلايق نديده است. جهازشان از طلا، و مهارشان از زبرجد، بر آن مى نشينند تا درب بهشت را بكوبند. | |||
مؤلف: و نيز اين معنا از ابن ابى الدنيا، و ابن ابى حاتم، ابن مردويه، از طرق چندى، از على «عليه السلام»، از رسول خدا «صلی الله علیه و آله» روايت شده كه در حديثى طولانى، طرز سوار شدن متقين و حركت به سوى بهشت و داخل شدن و استقرارشان در آن، و تنعّم به نعمت هاى آن را بيان فرموده. و در همان كتاب، حديث را از عده اى از ارباب جوامع، از على «عليه السلام» آورده است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۱۵۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۱۵۷ </center> | ||
<span id='link123'><span> | <span id='link123'><span> | ||
==رواياتى درباره مراد از اينكه فرمود كسى مالك شفاعت نيست الا من اتخذ عندالله عهدا == | ==رواياتى درباره مراد از اينكه فرمود كسى مالك شفاعت نيست الا من اتخذ عندالله عهدا == | ||
و در كافى به سند خود از ابى بصير از امام صادق (عليه السلام) روايت كرده كه گفت : از آن جناب معناى آيه ((لا يملكون الشفاعه الا من اتخذ عند الرحمن عهدا(( را پرسيدم ، فرمود: يعنى مگر كسى كه به ولايت امير المؤ منين و امامان بعد از او معتقد شده باشد، اين است عهد نزد خدا. | و در كافى به سند خود از ابى بصير از امام صادق (عليه السلام) روايت كرده كه گفت : از آن جناب معناى آيه ((لا يملكون الشفاعه الا من اتخذ عند الرحمن عهدا(( را پرسيدم ، فرمود: يعنى مگر كسى كه به ولايت امير المؤ منين و امامان بعد از او معتقد شده باشد، اين است عهد نزد خدا. | ||
