تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۴۸: تفاوت میان نسخه‌ها

* از اين جا، مطلب را از قول «عبّاس» مى خوانيم:  

به خدا سوگند، در لابلاى درختان اراك دور مى زدم، تا شايد به كسى برخورم، كه ناگهان صدايى شنيدم كه چند نفر با هم صحبت مى كردند. خوب گوش دادم، صاحبان صدا را شناختم. ابوسفيان بن حرب و حكيم بن حزام و بديل بن ورقا. بودند. و شنيدم ابوسفيان مى گفت: به خدا سوگند، هيچ شبى در همۀ عمرم چنين آتشى نديده ام. بديل در پاسخ گفت: به نظر من، اين آتش ها از قبيلۀ خزاعه باشد. ابوسفيان گفت: خزاعه، پست تر از اين هستند كه چنين لشكرى انبوه فراهم آورند. من او را از صدايش شناختم،

پرسيد: پس مى گويى چه كنم؟ گفتم: با من سوار شو تا نزد آن جناب برويم، تا از حضرتش برايت امان بخواهم. به خدا قسم، اگر آن جناب بر تو دست يابد، گردنت را مى زند. ابوسفيان با من سوار شد، با شتاب، استر را به طرف رسول خدا «صلّى الله عليه و آله و سلّم» راندم. از هر اجاق و آتشى رد مى شديم، مى گفتند: اين عموى رسول خدا «صلّى الله عليه و آله و سلّم» و سوار بر استر آن جناب است. تا به آتش ‍ عُمر بن خطّاب رسيديم، صدا زد: اى اباسفيان! حمد خداى را كه وقتى به تو دست يافتيم كه هيچ عهد و پيمانى در بين نداريم. آنگاه به عجله به طرف رسول خدا «صلّى الله عليه و آله و سلّم» دويد. من نيز، استر را به شتاب رساندم، به طورى كه عُمَر و استر من، جلو درب قبه راه را به يكديگر بستند و بالاخره، عُمَر زودتر داخل شد، آن طور كه يك سوارۀ كندرو، از پيادۀ كندرو جلو مى زند.

عُمُر عرضه داشت: يا رسول الله! اين ابوسفيان، دشمن خداست كه خداى تعالى ما را بر او مسلط كرده و اتفاقا عهد و پيمانى هم، بين ما و او نيست. اجازه بده تا گردنش را بزنم. من عرضه داشتم: يا رسول الله، من او را پناه داده ام، و آنگاه بلافاصله نشستم و سرِ رسول خدا «صلّى الله عليه و آله و سلّم» را - به رسم التماس - گرفتم، و عرضه داشتم: به خدا سوگند، كسى غير از من امروز در باره او سخن نگويد، ولى عُمَر اصرار مى ورزيد. به او گفتم: اى عُمَر! آرام بگير. درست است كه اين مرد چنين و چنان كرده، ولى هرچه باشد، از آل عبد مناف است، نه از عدى بن كعب - دودمان تو - اگر از دودمان تو بود، من وساطتش را نمى كردم. عُمَر گفت: اى عبّاس، كوتاه بيا، اسلام آوردن تو آن روز كه اسلام آوردى، محبوب تر بود براى من از اين كه پدرم خطّاب اسلام بياورد. مى خواست بگويد: تعصّب دودمانى در كارم نيست، به شهادت اين كه از اسلام تو خوشحال شدم، بيش از آن كه پدرم مسلمان مى شد، اگر مى شد.  

به خدا قسم، اگر احتمال مى دادم كه با خداى تعالى خداى ديگرى باشد، بايد آن خدا در جنگ بدر و روز اُحِد ياريم مى كرد. رسول خدا «صلّى الله عليه و آله و سلّم: فرمود: واى بر تو اى اباسفيان! آيا وقت آن نشده كه بفهمى من فرستادۀ خداى تعالى هستم؟ عرضه داشت: پدر و مادرم فدايت شود، در اين مسأله هنوز شكى در دلم است. عباس مى گويد: به او گفتم: واى بر تو! به حق شهادت بده، قبل از اين كه گردنت را بزنند. ابو سفيان بناچار شهادت داد.