گمنام

تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۲۱: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
خط ۲۹: خط ۲۹:


==آيات ۲۷ - ۳۹  سوره روم ==
==آيات ۲۷ - ۳۹  سوره روم ==
وَ هُوَ الَّذِى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ وَ لَهُ الْمَثَلُ الاَعْلى فى السمَوَتِ وَ الاَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ(۲۷)
وَ هُوَ الَّذِى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ وَ لَهُ الْمَثَلُ الاَعْلى فى السَّمَاوَاتِ وَ الاَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ(۲۷)
ضرَب لَكُم مَّثَلاً مِّنْ أَنفُسِكُمْ هَل لَّكُم مِّن مَّا مَلَكَت أَيْمَنُكُم مِّن شرَكاءَ فى مَا رَزَقْنَكمْ فَأَنتُمْ فِيهِ سوَاءٌ تخَافُونَهُمْ كَخِيفَتِكمْ أَنفُسكُمْ كذَلِك نُفَصلُ الاَيَتِ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(۲۸)
 
ضرَب لَكُم مَّثَلاً مِّنْ أَنفُسِكُمْ هَل لَّكُم مِّن مَّا مَلَكَت أَيْمَانُكُم مِّن شرَكاءَ فى مَا رَزَقْنَاكُمْ فَأَنتُمْ فِيهِ سوَاءٌ تخَافُونَهُمْ كَخِيفَتِكُمْ أَنفُسكُمْ كذَلِك نُفَصّلُ الآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(۲۸)
 
بَلِ اتَّبَعَ الَّذِينَ ظلَمُوا أَهْوَاءَهُم بِغَيرِ عِلْمٍ فَمَن يهْدِى مَنْ أَضلَّ اللَّهُ وَ مَا لهَُم مِّن نَّصِرِينَ(۲۹)
بَلِ اتَّبَعَ الَّذِينَ ظلَمُوا أَهْوَاءَهُم بِغَيرِ عِلْمٍ فَمَن يهْدِى مَنْ أَضلَّ اللَّهُ وَ مَا لهَُم مِّن نَّصِرِينَ(۲۹)
فَأَقِمْ وَجْهَك لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطرَت اللَّهِ الَّتى فَطرَ النَّاس عَلَيهَا لا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِك الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لَكِنَّ أَكثرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(۳۰)
فَأَقِمْ وَجْهَك لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطرَت اللَّهِ الَّتى فَطرَ النَّاس عَلَيهَا لا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِك الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لَكِنَّ أَكثرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(۳۰)
مُنِيبِينَ إِلَيْهِ وَ اتَّقُوهُ وَ أَقِيمُوا الصلَوةَ وَ لا تَكُونُوا مِنَ الْمُشرِكينَ(۳۱)
 
مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً كلُّ حِزْبِ بِمَا لَدَيهِمْ فَرِحُونَ(۳۲)
مُنِيبِينَ إِلَيْهِ وَ اتَّقُوهُ وَ أَقِيمُوا الصّلَوةَ وَ لا تَكُونُوا مِنَ الْمُشرِكينَ(۳۱)
وَ إِذَا مَس النَّاس ضرُّ دَعَوْا رَبهُم مُّنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُم مِّنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِّنهُم بِرَبِّهِمْ يُشرِكُونَ(۳۳)
 
لِيَكْفُرُوا بِمَا ءَاتَيْنَهُمْ فَتَمَتَّعُوا فَسوْف تَعْلَمُونَ(۳۴)
مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً كُلُّ حِزْبِ بِمَا لَدَيهِمْ فَرِحُونَ(۳۲)
أَمْ أَنزَلْنَا عَلَيْهِمْ سلْطناً فَهُوَ يَتَكلَّمُ بِمَا كانُوا بِهِ يُشرِكُونَ(۳۵)
 
وَ إِذَا مَسَّ النَّاس ضُرُّ دَعَوْا رَبهُم مُّنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُم مِّنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِّنهُم بِرَبِّهِمْ يُشرِكُونَ(۳۳)
 
لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ فَتَمَتَّعُوا فَسوْف تَعْلَمُونَ(۳۴)
 
أَمْ أَنزَلْنَا عَلَيْهِمْ سُلْطاناً فَهُوَ يَتَكلَّمُ بِمَا كانُوا بِهِ يُشرِكُونَ(۳۵)
 
وَ إِذَا أَذَقْنَا النَّاس رَحْمَةً فَرِحُوا بهَا وَ إِن تُصِبْهُمْ سيِّئَةُ بِمَا قَدَّمَت أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطونَ(۳۶)
وَ إِذَا أَذَقْنَا النَّاس رَحْمَةً فَرِحُوا بهَا وَ إِن تُصِبْهُمْ سيِّئَةُ بِمَا قَدَّمَت أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطونَ(۳۶)
أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسط الرِّزْقَ لِمَن يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّ فى ذَلِك لاَيَتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ(۳۷)
 
فَئَاتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ وَ الْمِسكِينَ وَ ابْنَ السبِيلِ ذَلِك خَيرٌ لِّلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ وَ أُولَئك هُمُ الْمُفْلِحُونَ(۳۸)
أَوَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّ فى ذَلِك لآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ(۳۷)
وَ مَا ءَاتَيْتُم مِّن رِّبًا لِّيرْبُوَا فى أَمْوَلِ النَّاسِ فَلا يَرْبُوا عِندَ اللَّهِ وَ مَا ءَاتَيْتُم مِّن زَكَوةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَئك هُمُ الْمُضعِفُونَ(۳۹)
 
فَآتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ وَ الْمِسكِينَ وَ ابْنَ السبِيلِ ذَلِك خَيرٌ لِّلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ وَ أُولَئك هُمُ الْمُفْلِحُونَ(۳۸)
 
وَ مَا آتَيْتُم مِّن رِّبًا لِّيرْبُوَا فى أَمْوَلِ النَّاسِ فَلا يَرْبُوا عِندَ اللَّهِ وَ مَا آتَيْتُم مِّن زَكَوةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَئك هُمُ الْمُضعِفُونَ(۳۹)
 
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۸ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۸ </center>
«'''ترجمه آيات '''»
<center>«'''ترجمه آيات'''» </center>


و او كسى است كه خلقت را آغاز كرد و اعاده اش مى كند، و اعاده برايش آسان تر است ، و براى او در آسمانها و زمين از هر مثل فرد اعلايش هست و او مقتدر حكيم است (۲۷)
و او، كسى است كه خلقت را آغاز كرد و اعاده اش مى كند، و اعاده برايش آسان تر است، و براى او در آسمان ها و زمين، از هر مَثَل، فرد اعلايش هست و او، مقتدر حكيم است. (۲۷)


براى شما از خود شما مثلى زده ، آيا بردگان شما در آنچه كه از اموال به شما روزى كرده ايم هيچ فردى شريك شما هست بطورى كه آن برده و شما با هم برابر باشيد و احيانا شما از آن بردگان بترسيد كه مبادا در شركت تجاوز كنند آن طور كه از يك شريك آزاد مى ترسيد؟ قطعا نه ، پس چطور مخلوقات خدا را شريك او مى گيريد، ما اين طور آيات را براى مردمى كه تعقل كنند توضيح مى دهيم (۲۸)
براى شما از خود شما مَثَلى زده. آيا بردگان شما در آنچه كه از اموال به شما روزى كرده ايم، هيچ فردى شريك شما هست، به طورى كه آن برده و شما با هم برابر باشيد و احيانا شما از آن بردگان بترسيد كه مبادا در شركت تجاوز كنند، آن طور كه از يك شريك آزاد مى ترسيد؟ قطعا نه، پس چطور مخلوقات خدا را شريك او مى گيريد؟ ما اين طور آيات را براى مردمى كه تعقل كنند، توضيح مى دهيم. (۲۸)


بلكه آنها كه ستم كردند هواهاى خود را بدون علم پيروى كردند، و وقتى خدا كسى را گمراه كند كيست كه او را هدايت نمايد؟ و هيچ ناصرى برايشان نيست (۲۹)
بلكه آن ها كه ستم كردند، هواهاى خود را بدون علم پيروى كردند، و وقتى خدا كسى را گمراه كند، كيست كه او را هدايت نمايد؟ و هيچ ناصرى برايشان نيست. (۲۹)


پس روى خود به سوى دين حنيف كن كه مطابق فطرت خدا است فطرتى كه خدا بشر را بر آن فطرت آفريده و در آفرينش خدا دگرگونگى نيست ، اين است دين مستقيم ولى بيشتر مردم نمى دانند (۳۰)
پس روى خود به سوى دين حنيف كن كه مطابق فطرت خدا است، فطرتى كه خدا بشر را بر آن فطرت آفريده و در آفرينش خدا دگرگونگى نيست. اين است دين مستقيم، ولى بيشتر مردم نمى دانند. (۳۰)


رو به سوى دين خدا كنيد و بپرهيزيد از او و نماز بپا داريد و از مشركين مباشيد (۳۱)
رو به سوى دين خدا كنيد و بپرهيزيد از او، و نماز بپا داريد و از مشركان مباشيد. (۳۱)


از آنهايى كه دين خود را تكه تكه كرده و خود دسته دسته شدند و هر دسته اى به دين خود خوشحالى كردند (۳۲)
از آن هايى كه دين خود را تكه تكه كرده و خود دسته دسته شدند و هر دسته اى به دين خود خوشحالى كردند. (۳۲)


و چون ضررى به مردم برسد به سوى خدا برگشته او را همى خوانند، ولى همين كه رحمتى از خود به ايشان مى چشاند باز دسته اى از آنان شرك مى ورزند (۳۳)
و چون ضررى به مردم برسد، به سوى خدا برگشته، او را همى خوانند، ولى همين كه رحمتى از خود به ايشان مى چشاند، باز دسته اى از آنان شرك مى ورزند. (۳۳)


تا نعمتها كه ما به ايشان داده ايم كفران كنند، پس بهره بگيريد كه به زودى خواهيد فهميد (۳۴)
تا نعمت ها كه ما به ايشان داده ايم، كفران كنند. پس بهره بگيريد كه به زودى خواهيد فهميد. (۳۴)


و يا دليلى برايشان نازل كرده ايم ، و آن دليل و رهنما شرك ورزيدن را به ايشان درس داده ؟! (۳۵)
و يا دليلى برايشان نازل كرده ايم، و آن دليل و رهنما، شرك ورزيدن را به ايشان درس داده؟! (۳۵)


و چون به انسان رحمتى مى چشانيم شادى مى كند. و اگر مصيبتى به ايشان برسد با اينكه اثر كارهاى خودش است ناگهان نوميد مى شود (۳۶)
و چون به انسان رحمتى مى چشانيم، شادى مى كند و اگر مصيبتى به ايشان برسد، با اين كه اثر كارهاى خودش است، ناگهان نوميد مى شود. (۳۶)


آيا نديدند كه خدا روزى را به هر كه بخواهد زياد و به هر كه بخواهد اندك مى دهد در اين خود آيتى است براى مردمى كه ايمان آورند (۳۷)
آيا نديدند كه خدا روزى را به هر كه بخواهد، زياد و به هر كه بخواهد، اندك مى دهد. در اين، خود آيتى است براى مردمى كه ايمان آورند. (۳۷)


پس حق ذى القربى و مسكين و ابن سبيل را بده اين براى كسانى كه رضاى خدا را مى طلبند بهتر است و هم ايشان رستگارند (۳۸)
پس حق ذى القربى و مسكين و ابن سبيل را بده. اين براى كسانى كه رضاى خدا را مى طلبند، بهتر است و هم ايشان رستگارند. (۳۸)
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۹ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۹ </center>
و آنچه از ربا مى دهيد تا مال مردم زياد شود نزد خدا زياد نمى شود و آنچه از زكات كه براى رضاى خدا مى دهيد زياد مى شود و زكات دهندگان مال خود را زياد مى كنند (۳۹)
و آنچه از ربا مى دهيد تا مال مردم زياد شود، نزد خدا زياد نمى شود و آنچه از زكات كه براى رضاى خدا مى دهيد، زياد مى شود و زكات دهندگان مال خود را زياد مى كنند. (۳۹)


«'''بيان آيات'''»
<center>«'''بيان آيات'''» </center>


بعد از استدلال بر وحدانيت خدا، و بر معاد، از طريق شمردن آيات داله بر آن ، كه پشت سر هم فرمود: ((و من آياته ((، ((و من آياته (( تا آنجا كه فرمود: ((و له من فى السموات و الارض ...((، كه خود يكى از صفات فعلى خداست ، اينك در اين آيات روش استدلال را از راه شمردن آيات به استدلال به صفات فعلى خدا تغيير داد، كه آنها را تا آخر سوره در چهار فصل بيان مى فرمايد، در هر فصل چند صفت از صفات فعل كه مستلزم وحدانيت خدا و معاد است ، ذكر مى كند.  
بعد از استدلال بر وحدانيت خدا و بر معاد، از طريق شمردن آيات داله بر آن، كه پشت سرِ هم فرمود: «وَ مِن آيَاتِهِ»، «وَ مِن آيَاتِهِ» تا آن جا كه فرمود: «وَ لَهُ مَن فِى السَّمَاوَاتِ وَ الأرض...»، كه خود يكى از صفات فعلى خداست، اينك در اين آيات، روش استدلال را از راه شمردن آيات به استدلال به صفات فعلى خدا تغيير داد، كه آن ها را تا آخر سوره در چهار فصل بيان مى فرمايد، در هر فصل چند صفت از صفات فعل كه مستلزم وحدانيت خدا و معاد است، ذكر مى كند.  


فصل اول با آيه ((و هو الذى يبدوا الخلق ثم يعيده ...(( آغاز شده . و فصل دوم با آيه ((الله الذى خلقكم ثم رزقكم ...((، و فصل سوم با آيه ((الله الذى يرسل الرياح ...((، و فصل چهارم با آيه ((الله الذى خلقكم من ضعف ...، آغاز شده.
فصل اول با آيه «وَ هُوَ الَّذِى يَبدَؤُا الخَلقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ...» آغاز شده. و فصل دوم، با آيه «اللهُ الَّذِى خَلَقَكُم ثُمَّ رَزَقَكُم...». و فصل سوم، با آيه «اللهُ الَّذِى يُرسِلُ الرِّيَاحَ...». و فصل چهارم، با آيه «اللهَ الَّذِى خَلَقَكُم مِن ضَعفٍ... آغاز شده.


و اگر فصل اول مانند ساير فصول با نام جلاله ((الله (( آغاز نشده ، بدين جهت است كه متصل به آيه سابق است كه مى فرمود: ((و له من فى السموات و الارض كل له قانتون (( كه در حقيقت واسطه و برزخ است بين دو سياق ، پس آيه مورد بحث كه مى فرمايد: ((و هو الذى يبدوا الخلق ثم يعيده ((، فصل در صورت وصل است.
و اگر فصل اول مانند ساير فصول، با نام جلاله «الله» آغاز نشده، بدين جهت است كه متصل به آيه سابق است كه مى فرمود: «وَ لَهُ مَن فِى السَّمَاوَاتِ وَ الأرض كُلٌّ لَهُ قَانِتُون»، كه در حقيقت واسطه و برزخ است بين دو سياق. پس آيه مورد بحث كه مى فرمايد: «وَ هُوَ الَّذِى يَبدَؤُا الخَلقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ»، فصل در صورت وصل است.


«'''وَ هُوَ الَّذِى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ ...'''»:
«'''وَ هُوَ الَّذِى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ ...'''»:


كلمه ((يبدوا(( از ((بدء(( است ، و ((بدء خلق (( همان ايجاد ابتدايى و بدون الگو است ، و كلمه ((يعيده (( از اعاده است ، كه به معناى انشاء بعد از انشاء است.
كلمۀ «يَبدَؤُا» از «بدء» است، و «بدء خلق»، همان ايجاد ابتدايى و بدون الگو است. و كلمۀ «يُعِيدُهُ» از اعاده است، كه به معناى انشاء بعد از انشاء است.


در جمله ((و هو اهون عليه ((، ضمير اولى به اعاده برمى گردد، كه از كلمه ((يعيد(( استفاده مى شود، و ضمير دومى - به طورى كه از سياق به ذهن تبادر مى كند - به خداى تعالى بر مى گردد.
در جملۀ «وَ هُوَ أهوَنُ عَلَيه»، ضمير اولى به اعاده بر مى گردد، كه از كلمۀ «يُعِيدُ» استفاده مى شود، و ضمير دومى - به طورى كه از سياق به ذهن تبادر مى كند - به خداى تعالى بر مى گردد.
<span id='link161'><span>
<span id='link161'><span>


۱۷٬۰۵۲

ویرایش