۱۶٬۹۲۸
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۱۰: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←بعد از هلاكت قارون ، برآرزومندان ثروت او معلوم گشت كه وسعت و تنگى رزق تابع مشيت خدا است .
| خط ۶۷: | خط ۶۷: | ||
<span id='link70'><span> | <span id='link70'><span> | ||
«'''وَ أَصبَحَ الَّذِينَ تَمَنَّوْا مَكانَهُ بِالاَمْسِ يَقُولُونَ وَيْكَأَنَّ اللَّهَ يَبْسط الرِّزْقَ لِمَن يَشاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَ يَقْدِرُ...'''»: | «'''وَ أَصبَحَ الَّذِينَ تَمَنَّوْا مَكانَهُ بِالاَمْسِ يَقُولُونَ وَيْكَأَنَّ اللَّهَ يَبْسط الرِّزْقَ لِمَن يَشاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَ يَقْدِرُ...'''»: | ||
مى گويند | مى گويند كلمۀ «وَى»، كلمه اى است كه در هنگام اظهار ندامت استعمال مى شود، و بسا هم مى شود كه در مورد تعجب به كار مى رود، و هر دو معنا با آيه شريفه مى سازد. هرچند كه معناى اول، زودتر به ذهن مى رسد. | ||
«''' | «'''كَأنَّ اللهَ يَبسُطُ الرِّزقَ لِمَن يَشَاءُ مِن عِبَادِهِ وَ يَقدِرُ'''» - در اين جمله، همان كسانى كه ديروز آرزو مى كردند اى كاش به جاى قارون بودند، بعد از خسف قارون، اعتراف كرده اند به اين كه آنچه قارون ادعا مى كرد و ايشان تصديقش مى كردند، باطل بوده، و وسعت و تنگى رزق به مشيت خدا است، نه به قوّت و جمعيت و داشتن نبوغ فكرى در اداره زندگى. | ||
معمولا | معمولا كلمۀ «كَأنَّ»، براى تشبيه چيزى است به چيزى. مى گوييم: «فلانى، كَأنَّهُ شير است». يعنى مثل اوست در شجاعت، ولى مقام در آيه مورد بحث، مقام تحقيق است، نه تشبيه، تا با شك و ترديد مناسبت داشته باشد. | ||
لذا كلمۀ «كَأنَّ» در اين آيه، براى تشبيه نيست، بلكه گويندگان اين سخن، كلمۀ مذكور را به اين منظور آورده اند كه بفهمانند همين الآن ابتداء و اولين لحظه اى است كه ما، در سخن قارون دچار ترديد شديم. با اين كه قبلا او را تصديق كرده بوديم، و به كار بردن كلمۀ «كَأنَّ»، به اين منظور شايع است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه : ۱۱۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه : ۱۱۹ </center> | ||
شاهد | شاهد اين كه كلمۀ مذكور را به منظور ترديد به كار نبرده اند، جملۀ «لَولَا أن مَنَّ اللهُ عَلَينَا لَخَسَفَ بِنَا» است، كه به طور جزم و تحقيق و بدون هيچ ترديد گفته اند: «اگر خدا بر ما منت ننهاده بود، ما را هم فرو مى برد». | ||
در | |||
در جملۀ «وَى كَأنَّهُ لَا يُفلِحُ الكَافِرُون» براى بار دوم اظهار ندامت كرده اند. و اين كه گفته اند: «واى! گويا كافران رستگار نمى شوند»، ردّ مطلبى است كه لازمۀ آرزوى قلبى ايشان است، كه گفتند: اى كاش ما جاى قارون بوديم. چون لازمۀ اين آرزو اين است كه قارون ها رستگارند. | |||
<span id='link71'><span> | <span id='link71'><span> | ||
