تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۸: تفاوت میان نسخه‌ها

وَ اضرِب لهَُم مَّثَلاً أَصحَاب الْقَرْيَةِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسلُونَ(۱۳)

إِذْ أَرْسلْنَا إِلَيهِمُ اثْنَينِ فَكَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَيْكُم مُّرْسلُونَ(۱۴)

قَالُوا مَا أَنتُمْ إِلا بَشرٌ مِّثْلُنَا وَ مَا أَنزَلَ الرَّحْمَنُ مِن شىْءٍ إِنْ أَنتُمْ إِلا تَكْذِبُونَ(۱۵)

قَالُوا رَبُّنَا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكمْ لَمُرْسلُونَ(۱۶)

وَ مَا عَلَيْنَا إِلا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ(۱۷)

قَالُوا إِنَّا تَطيرْنَا بِكُمْ لَئن لَّمْ تَنتَهُوا لَنرْجُمَنَّكمْ وَ لَيَمَسنَّكم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ(۱۸)

قَالُوا طائرُكُم مَّعَكُمْ أَ ئن ذُكرْتُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسرِفُونَ(۱۹)

وَ جَاءَ مِنْ أَقْصا الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسعَى قَالَ يَقَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسلِينَ(۲۰)

اتَّبِعُوا مَن لا يَسئَلُكمْ أَجْراً وَ هُم مُّهْتَدُونَ(۲۱)

ءَ أَتخِذُ مِن دُونِهِ ءَالِهَةً إِن يُرِدْنِ الرَّحْمَنُ بِضرٍّ لا تُغْنِ عَنى شفَاعَتُهُمْ شيْئاً وَ لا يُنقِذُونِ(۲۳)

إِنى إِذاً لَّفِى ضلَالٍ مُّبِينٍ(۲۴)

إِنى ءَامَنت بِرَبِّكُمْ فَاسمَعُونِ(۲۵)

بِمَا غَفَرَ لى رَبى وَ جَعَلَنى مِنَ الْمُكْرَمِينَ(۲۷)

إِن كانَت إِلا صيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ(۲۹)

يَا حَسرَةً عَلى الْعِبَادِ مَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسولٍ إِلا كانُوا بِهِ يَستهْزِءُونَ(۳۰)

أَ لَمْ يَرَوْا كمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُم مِّنَ الْقُرُونِ أَنهُمْ إِلَيهِمْ لا يَرْجِعُونَ(۳۱)

وَ إِن كلُّ لَّمَّا جَمِيعٌ لَّدَيْنَا محْضرُونَ(۳۲)

مردم قريه را برايشان مثل بياور كه فرستادگان خدا به سوى آنان آمدند (۱۳).

آن زمان كه ما دو نفر از رسولان را به سوى ايشان گسيل داشتيم و آن دو را تكذيب كردند پس به وسيله رسول سومى آن دو رسول را تقويت كرديم و همگى گفتند كه ما فرستاده به سوى شماييم(۱۴).

گفتند شما به جز بشرى مثل ما نيستيد و رحمان هيچ پيامى نازل نكرده و مدعاى شما به جز دروغ نمى تواند باشد(۱۵).

گفتند: پروردگار ما مى داند كه ما فرستادگان به سوى شماييم(۱۶).

و ما به جز رساندن پيام او به طور آشكار وظيفه ديگرى نداريم(۱۷).

گفتند ما شما را بد قدم و نحس مى دانيم اگر دست از گفته خود برنداريد قطعا سنگسارتان مى كنيم و از ناحيه ما عذابى دردناك به شما خواهد رسيد(۱۸).

(رسولان ) گفتند نحوست با خود شماست كه وقتى تذكرتان مى دهند حق را نمى پذيريد بلكه شما مردم مسرف و متجاوزيد(۱۹).

و از دورترين نقطه شهر مردى شتابان آمد و گفت هان اى مردم ! فرستادگان خدا را پيروى كنيد(۲۰).

پيروى كنيد كسانى را كه هم راه يافتگانند و هم به طمع مزد شما را به پيروى خود نمى خوانند(۲۱).

و چرا من آفريننده خود را نپرستم در صورتى كه بازگشت شما به سوى او است(۲۲).

آيا به جاى او خدايانى ديگر اتخاذ كنم كه اگر خداى رحمان ضررى برايم بخواهد شفاعت آنها هيچ دردى از من دوا و از آن ضرر نجاتم نمى دهند(۲۳).

مسلم است كه من در اين صورت در ضلالتى روشن قرار گرفته ام(۲۴).

من به پروردگار شما رسولان ايمان مى آورم و شما بشنويد تا فردا شهادت دهيد(۲۵).

(مردم او را كشتند) در همان دم به او گفته شد به بهشت درآى و او كه داشت داخل بهشت مى شد گفت اى كاش مردم من مى دانستند چه سعادتى نصيبم شده(۲۶).

مى دانستند چگونه پروردگارم مرا بيامرزيد و مرا از مكرمين قرار داد(۲۷).

چون از بين بردن آنها به بيش از يك صيحه نياز نداشت آرى يك صيحه برخاست و همه آنها در جاى خود خشكيدند(۲۹).

اى حسرت و ندامت بر بندگان من كه هيچ رسولى نزدشان نيامد مگر آنكه به جز استهزاء عكس العملى نشان ندادند(۳۰).

آيا نديدند چقدر از اقوام قبل از ايشان را هلاك كرديم و ديگر به سوى آنان برنمى گردند(۳۱).

با اين كه هيچ يك از آنان نيست مگر آن كه همگى نزد ما حاضر خواهند شد(۳۲).

اين آيات مثلى است مشتمل بر انذار و تبشير كه خداى سبحان آن را براى عموم مردم آورده كه در آن به رسالت الهى و تبعات و آثار دعوت به حق اشاره مى كند كه عبارت است از مغفرت و اجر كريم براى هركس كه ايمان آورد و پيروى ذكر (قرآن ) كند و از رحمان بغيب خشيت داشته باشد، و نيز عبارت است از عذاب اليم براى هركس كه كفر بورزد و آن دعوت را تكذيب كند. و نيز به وحدانيت خداى تعالى ، و مساءله معاد و برگشت همه مردم به سوى او اشاره مى نمايد.